Ένας διάχυτος πολιτικός ‘ελιτισμός’ διαπερνά τον εκφερόμενο λόγο του αυτοπροσδιοριζόμενου στο πολιτικό κέντρο, κόμματος. Οι τεχνοκράτες υπουργοί ως κάτοχοι εξειδικευμένης-εμπειρικής γνώσης, ως φέροντες έναν ποσοτικοποιημένο λόγο είναι αυτοί που θα κληθούν να εφαρμόσουν «σωστά» το περιεχόμενο του μνημονίου. Η πολιτική ‘τεχνοκρατία’ της Ένωσης Κεντρώων συγκλίνει στο πεδίο, στο μέσον της αποτελεσματικής-μνημονιακής διακυβέρνησης.
Πραγματικά, το κόμμα του Βασίλη Λεβέντη εγκολπώνεται το δομικό άξονα μίας ‘από τα πάνω’ μνημονιακής αποτελεσματικότητας, επιδιώκει την ανασυγκρότηση του πολιτικού ευρωπαϊσμού διαμέσου του σχηματισμού μίας οικουμενικής κυβέρνησης πρωτίστως φιλοευρωπαϊκής, ευθυγραμμίζεται με μία αφήγηση περί κρίσης η οποία θεωρεί ως ‘αιτία του κακού’ τη λαϊκίστικη έξη της Μεταπολίτευσης, λειτουργεί ως ένα πολιτικό κόμμα που δύναται να ενταχθεί στο ‘δίκτυο’ των κομμάτων cartel, τα οποία επιτελούν τις λειτουργίες της μνημονιακής διαχείρισης της βαθιάς οικονομικής-κεφαλαιοκρατικής κρίσης.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως η Ένωση Κεντρώων ακόμη και αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να «εφευρεθεί» ως συσσωμάτωση εστιακά (κυβερνητικά) προσδιορισμένη, ως συσσωμάτωση που εγγράφει στο εσωτερικό της μία εγγενή αντινομία: κι αυτή η αντινομία σχετίζεται ακριβώς με τη μετατόπιση της δράσης της στο πεδίο του κυβερνάν δίχως να έχει αποκτήσει τα χαρακτηριστικά εκείνα που προσιδιάζουν σε ένα οργανωμένο, καθετοποιημένο κόμμα βάσης.
Αυτό ακριβώς το πολιτικό κόμμα ανανοηματοδοτεί το σημαίνον της κρίσης ως μία ευκαιρία για τον πολιτικό και οικονομικό εκσυγχρονισμό της χώρας, μετουσιώνοντας ταυτόχρονα την έννοια της απαραίτητης τεχνοκρατικής μηχανικής σε εργαλείο διακυβέρνησης, μαζί ή και πέρα από τα γνωστά πολιτικά κόμματα. Η Ένωση Κεντρώων ως συλλογικός διανοούμενος συνενώνει τις διάσπαρτες αφηγήσεις περί κρίσης, οι οποίες εστιάζουν στην ανάδυση και αποκρυστάλλωση της πολιτικής διαπλοκής, στην ανεξέλεγκτη δράση των συνδικαλιστικών συντεχνιών που «βύθισαν» τα δημόσια ταμεία της χώρας, στην λαϊκίστικη εκφορά και πρακτική των κυρίαρχων μεταπολιτευτικά κομμάτων (ΠΑΣΟΚ & Ν.Δ), στο ‘υπεράριθμο’, σπάταλο και αναποτελεσματικό δημόσιο, στη Μεταπολίτευση και στην καταδίκη της Μεταπολίτευσης ως ιστορικό πεδίο αντανάκλασης των διαρκών παθογενειών του ελληνικού κομματικού-πολιτικού συστήματος.
Όπως αναγράφεται χαρακτηριστικά στην ιστοσελίδα του κόμματος: «Έτσι πέρασαν τα χρόνια μετά το 1974 με τρεις πολιτικές οικογένειες να διαφεντεύουν τον τόπο, με την ανοχή και δυστυχώς την ψήφο κατόπιν πλύσης εγκεφάλου της κοινωνίας. Τώρα κάνει προτάσεις το ΠΑΣΟΚ, η Νέα Δημοκρατία, για το πως θα βγούμε από την κρίση, αλλά ούτε ένας δημοσιογράφος δεν ρωτάει στα παράθυρα των ειδήσεων για το ποιος φταίει, για το πως φθάσαμε έως εδώ, για το ποιοι ευθύνονται. Έτσι οι εγκληματίσαντες των τελευταίων τριάντα χρόνων, παρουσιάζονται σήμερα ως κατάλληλοι να μας σώσουν. Στο μυαλό του κόσμου εικονογραφείται ένα έγκλημα, ξέρουμε πολύ καλά ποιοι είναι οι δράστες, τιμωρία κανένας δεν ζητάει των ενόχων, καλούνται επιπλέον οι φτωχοί και καθημερινοί άνθρωποι να πληρώσουν τα κλεμμένα και τις σπατάλες μιας ολόκληρης μεταπολίτευσης. Ελπίζουμε τώρα να καταλαβαίνουν οι πάντες, γιατί εμποδιζόταν επί χρόνια να μιλήσει στα κανάλια ο Βασίλης Λεβέντης. Αν ο λαός άκουγε το Λεβέντη θα διέτρεχε κίνδυνο το φαγοπότι και το βόλεμα της σάπιας μεταπολίτευσης».
Διαμέσου της πολυσήμαντης εννοιολογικής καταδίκης της παλαιάς και διεφθαρμένης από «τρεις πολιτικές οικογένειες» Μεταπολιτευτικής θέσμισης, η Ένωση Κεντρώων ενδύεται το μανδύα του ‘νέου’, του καινοφανούς και του ριζικά διαφορετικού, τείνοντας να συστηματοποιεί την ανάγκη υπέρβασης της Μεταπολίτευσης και των διάφορων «ενοχλητικών» της εκφάνσεων. Τι πολιτική ειρωνεία, αλήθεια: ένα πολιτικό τέκνο της Μεταπολίτευσης, (Βασίλης Λεβέντης), καταγγέλλει έντονα τα «κακώς κείμενα» της, αναζητώντας τη δική του raison d’etre (λόγο ύπαρξης) στη μνημονική και λαϊκή καταδίκη της, στη διαμέσου της εφαρμογής τεχνοκρατικών λύσεων, υπέρβαση της. Το κόμμα του Βασίλη Λεβέντη αποσπά τη συναίνεση στο πολιτικό Κέντρο, ένα Κέντρο που θέλει να προβάλλεται ως κατεξοχήν λαϊκό, λειτουργώντας ως ‘προπομπός’ συγκρότησης μίας κυβέρνησης αφενός μεν ακραιφνώς μνημονιακής, αφετέρου δε ‘μέτα’ Μεταπολιτευτικής.
Εδώ ακριβώς προκύπτει μία συγκεκριμένη εννοιολογική αντίφαση: τη δεδομένη στιγμή που το κόμμα-συλλογικός διανοούμενος του Κέντρου απευθύνεται στο μπλοκ των λαϊκών-κυριαρχούμενων τάξεων, στους φτωχούς και καθημερινούς ανθρώπους «που καλούνται να πληρώσουν τα κλεμμένα και τις σπατάλες μιας ολόκληρης μεταπολίτευσης», αυτή ακριβώς τη στιγμή μετακινεί τη δράση και την καθημερινή του λειτουργία προς τον ‘χώρο’ διάρρηξης και άρσης της υλικότητας των λαϊκών-υποτελών τάξεων, ήτοι προς τον κυβερνητικό-μνημονιακό ‘χώρο’ εμβάθυνσης και σταθεροποίησης του αστικού μπλοκ εξουσίας (και των ηγεμονικών του μερίδων). Δεν πρόκειται ασφαλώς για έναν ουδέτερο ‘Μετακαπιταλισμό’, αλλά για έναν συγκεντρωτικό Καπιταλισμό (υπό το καθεστώς της μνημονιακής αναδιάρθρωσης) που διευρύνει το ταξικό χάσμα μεταξύ κυρίαρχων και κυριαρχούμενων.
Στο χώρο πολιτικής δραστηριοποίησης της Ένωσης Κεντρώων ενυπάρχει και μία δομική σύγκλιση. Η πρόταση της για τη συγκρότηση οικουμενικής κυβέρνησης τεχνοκρατών αντανακλά στην ευρύτερη της εικόνα την πρόταση του Ποταμιού για τη συγκρότηση μίας κυβέρνησης η οποία θα απαρτίζεται από την Εθνική Ελλάδος, ήτοι τους καλύτερους, τους άριστους ορθολογιστές-τεχνοκράτες όλων των τομέων, έτσι που δεν προκύπτει ένα άμεσο λαϊκό Κέντρο άρσης των ταξικών-πολιτικών-ιδεολογικών διαιρέσεων αλλά ένα Κέντρο που προσομοιάζει σε αυτό που λέει ο Jacques Julliard για το πολιτικό Κέντρο στη Γαλλία: «Στη Γαλλία, το Κέντρο δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια Δεξιά που δεν αγαπά τον εαυτό της».
Αυτή η διαπίστωση ισχύει και για τα καθ΄ ημάς, με τρία κόμματα (Δημοκρατική Συμπαράταξη, Ένωση Κεντρώων & Ποτάμι), να διεκδικούν μία Κεντρώα ‘φαντασιακή’ θέσμιση, να συμβιβάζονται σε αυτό που θα αποκαλούσαμε Κέντρο αναδιαμόρφωσης πολιτικής-ιδεολογικής ταυτότητας, να ενσωματώνουν την Κεντρώα λογική, μετασχηματίζοντας την στην πράξη σε πολιτικές που παραπέμπουν στη Δεξιά παράδοση-κληρονομιά.
