Οι τρείς συμπολίτες μας ξεκίνησαν  την ανάβαση νωρίς το πρωί από το χωριό Κοκκινοπηλός στα 1200 μέτρα υψόμετρο.  Έκαναν μία στάση στην πετρόχτιστη  βρύση «Ρούδι» στα 1750 μέτρα και ξεδίψασαν με το κρύο και γάργαρο νερό που έχει, και συνέχισαν για τον τελικό προορισμό τους , την κορυφή «Κίτρος» στα 2422 μέτρα υψόμετρο.   Το τοπίο μετά τα 1900 μέτρα άλλαζε , και τα αλπικά λιβάδια έπαιρναν τη θέση του δάσους , με το χιόνι να υπάρχει ακόμα σε αρκετά σημεία του βουνού , οι δε ψηλότερες κορφές απέναντι είχαν 90% χιονοκάλυψη.  Και λίγο πριν τον τελικό στόχο , ένα αγριόγιδο , σήμα κατατεθέν των κορφών του Ολύμπου έκανε την εμφάνιση του , τρέχοντας με σταθερότητα και μαεστρία πάνω στο κακοτράχαλο τερέν που διέσχισαν οι ορειβάτες.  Η θέα υπέροχη με τα μάτια να διατρέχουν πεινασμένα τον ορίζοντα . Το δικό μας “Matterhorn” , είπε ο Γιώργος στους άλλους δύο. Πράγματι από αριστερά προς τα δεξιά φαινόταν η κόψη «Ναούμ» , ο Μύτικας , τα Καζάνια , η Μεγάλη Τούμπα , ο Προφήτης Ηλίας, ο Άγιος Αντώνιος ,  η κορυφή Χριστάκι , το Ξερολάκι , η μεγάλη Γούρνα και το Φλάμπουρο. Ενώ στην πλευρά του βουνού που ξεκίνησε η ομάδα , η ¨Χαράδρα της Σταλαγματιάς ¨ και απέναντι ο Τίταρος και τα Πιέρια .  H ώρα φαίνεται στιγμή σε τέτοια όμορφα μέρη ,  χαλάλι ο κόπος και η ανάβαση με τα 1300 μέτρα θετικής υψομετρικής διαφοράς, τα 10 χιλιόμετρα διαδρομής και οι  5 ώρες πεζοπορίας. Και ενώ στη κατάβαση οι εικόνες διαδεχόταν η μία την άλλη , η ομάδα βρέθηκε μπροστά στα υπολείμματα ενός μεγάλου ζώου επάνω στο χιόνι . Στην φύση η ζωή είναι σκληρή και ο αγώνας για επιβίωση ανάμεσα στα είδη του ζωικού βασιλείου , καθημερινός .   Το να φιλοσοφείς , να ενδοσκοπείς και να σκέφτεσαι πόσο τυχερός είσαι , είναι κάτι που συμβαίνει ,μιας και το βουνό ανεβάζει τις ενδορφίνες και η ψυχική ανάταση σε κυριεύει , η «ευφορία» είναι το κυρίαρχο συναίσθημα εδώ.

 Μια ακόμα ανάβαση , μια ακόμα κορφή ανάμεσα στις χιλιάδες που υπάρχουν . Χρώματα , αρώματα , ήχοι όλα στη σωστή αναλογία .  «Φύση μας τα δωσες όλα για μία ακόμα φορά» .