Υπάρχει ένα ορατό νήμα που συνδέει ποιητές όπως ο Pablo Neruda, ο Γιάννης Ρίτσος και ο Ηλίας Τσέχος: Αυτό το ορατό νήμα περικλείει τις ιστορίες και τα πάθη των ανθρώπων. Ο άνθρωπος εργάζεται σκληρά, ερωτεύεται, αναπνέει. Τα δικά τους προτάγματα μετασχηματίζονται σε ποίηση. Ο επικός Neruda συναντά τον ανθρώπινο Ρίτσο και τον γήινο Τσέχο.  Η ποίηση ως η τέχνη του λόγου συναρθρώνει το λέγειν με το πράττειν, προσδίδει νόημα, ουσία και περιεχόμενο στους κοινωνικοπολιτικούς αγώνες.

Ο ποιητής τολμά, καινοτομεί, αφουγκράζεται το καινούργιο, αποδομεί το όλο εξουσιαστικό πλαίσιο. Η προσίδια στατικότητα δεν αποτελεί ίδιον της μαχόμενης ποίησης. Θα λέγαμε πως μία χαρακτηριστική λεκτική κινητικότητα συναρθρώνει τους ποιητές διαφορετικών εποχών. Οι σύγχρονοι ποιητές οφείλουν να είναι ενεργοί, να αφουγκράζονται τις 'κρισιακές' περιστάσεις και τις ανάγκες των 'από κάτω'. Το ποιητικό έργο έτσι ανάγεται στο διηνεκές, χωρά μέσα τις πολλαπλές αγωνιστικές στάσεις, μεταπλάθει  το πεδίο του κοινωνικού.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το Canto General του Pablo Neruda. O σπουδαίος Χιλιανός, ορμώμενος από το ιστορικό παρελθόν, 'συνενώνει' λέξεις και αιτήματα, ματωμένα λαϊκά χέρια και κόκκινες σημαίες, παραδόσεις και πολύχρονες αγώνες. Η χυμώδης και ρεαλιστική του ποίηση, αποδομεί και απονομιμοποιεί συνάμα τα στυγνά δικτατορικά καθεστώτα της ηπείρου, λειτουργώντας ως εργαλείο χάραξης ενός νέου κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι.

Αυτό το επικό παλίμψηστο, ανάγει την ποίηση σε ύψιστη μορφή τέχνης, εκεί όπου οι μαχόμενοι άνθρωποι-εργάτες προσδιορίζουν το είναι. Η ποίηση που 'αναπνέει' το ανθρώπινο είναι και τις θεμελιώδεις ανθρώπινες ανάγκες είναι ζωτικά επίκαιρη και αναγκαία. Δεν σβήνει ποτέ. Και ναι, η στρατευμένη τέχνη, η στρατευμένη ποίηση που ξεφεύγει από τις νόρμες της προσίδιας ουδετεροποίησης, προσιδιάζει στο ένδοξο αγωνιστικό παρελθόν, στο δύσκολο τώρα και στο ελπιδοφόρο μετά. Η ποίηση τολμά και νικά.