Στο δρόμο βγήκα μόνος μου / Στις συναναστροφές μου
Το στέμμα μου κι ο θρόνος μου / Χρυσά σαν τις σιωπές μου
Στα ρούχα μου δεν χώρεσα / Γυμνός στον κόσμο βγήκα
Να βρω θεό δεν μπόρεσα / Και πίστεψα ό,τι βρήκα
Κι ακόμα πάω μόνος μου / Πατώ, παραπατάω...
Γκρεμίστηκε ο κόσμος μου / Μα πού αλλού να πάω
Αφού του παντοδύναμου / Του ζήτησα δυο ρούχα
Να καλυφθεί η γύμνια μου / Και η λαχτάρα πού ‘χα
Τον έρωτα συνάντησα / Μα σαν του είπα «εντάξει»
Για δείτε πώς κατάντησα / Κουρέλι από μετάξι
ΚΟΥΡΕΛΙ - Από τα στιχάκια στο συρτάρι μου- Κάιρο 11.4.2010
Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος
Με τους στίχους του, όπου διαπρέπει, παρά τις πτώσεις του ελληνικού άσματος στους καιρούς μας, καλωσορίζουμε τα ταλέντα και τους χαρακτήρες του Χρίστου Γ. Παπαδόπουλου, εδώ, στη Νάουσα, κουβαλώντας μαζί του το εκλεκτό, δύστροπο, εγκυκλοπαιδικό, έκθαμβα παρεϊστικο, ανθρώπινα πλεγμένο, χρυσά ξεκουμπωμένο βιβλίο του, για όλες τις ηλικίες, έχει βεβαιωθεί, '' Το παραμύθι της τετράγωνης λογικής '' στη β΄ έκδοση!
Πως αλλιώς να ξεκινoύσα; Αν αδικείτε το παραμύθι απευθυνόμενο σε μωρά παιδιά ή αν δικαιώνεται από ενήλικα μωρά; Αν το παραμύθι, αφού αρχίσει, πρέπει να τελειώσει; Καλύτερα να είσαι παραμύθι, παρά άνθρωπος; Ή δεν αγαπώ τα παραμύθια, μα λατρεύω τους παραμυθάδες και το αντίστροφο;
Παραμύθια μου λες τώρα; Όλο θα και θα και θα, πάψε βρε παραμυθά; Βρήκα ένα ρεβύθι και τελείωσα το παραμύθι;
Μ' ένα παραμύθι λέω κι εγώ να αρχίσω , μικρό, τοσοδούλι , να χωρά σε ένα αυτί, να μην βγαίνει απ' το άλλο, να μπαίνει στην καρδιά, στο νου να φωλιάζει, η λογική να γίνεται ψυχή, το δίκαιο να μας νικά, ο πόλεμος να σβήνει από τα λεξικά και τα πανεπιστήμια και τα στρατά , να μην υπάρχει επιτέλους αυτός ο μακελάρης πόλεμος... Το κλάμα από χαρά να πηγάζει, ένα παραμύθι χέρι χέρι, χαρά χαρά, μιας κοινωνίας να μιλά με λόγια και πράξεις, να συμπυκνώνει την αλήθεια ονείρων, που τόσο θέλουν να ζήσουν μαζί μας!
Μια φορά και δυο καιρούς, ήταν ένας καλός και κακός , μα πολύ κακός βασιλιάς, σαν όλους τους άλλους εξάλλου, παραμυθιών και μη. Αγρίευε, ωρυόταν, τυραννούσε κόσμο και κοσμάκη ολόγυρά του, ήθελε να τετραγωνίσει τον κύκλο, τη λογική, θανατώνοντας κάθε κύκλο, όλους τους κύκλους και όλα τα μυαλά, δεν τα κατάφερνε... Είχε στρατό , σύνορα, πολέμους , θύματα, αφανισμούς πολιτισμών, χιλιάδες μνημόνια, οι προσφυγιές στα πόδια του ορμητικά ποτάμια, είχε τη Στρογγυλία ,τη βασίλισσα του, αυτή του έδωσε το θρόνο, που η εμμονή του με τους τετραγωνισμούς , τη φώναζε κατοπινά Ογγυλία, της μάραινε τα σπλάχνα , όμως η βασίλισσα ετοίμαζε την εκδίκησή της αργά αργά , έστω για λίγο, ελάχιστα, ο τετραγωνιστής λοιπόν, ο Κυκλοσοφιστής και κατά Στρογγυλία '' Κύκλε μου , Κύκλε μου βασιλιά μου'', έβγαλε νόμους και κιτάπια, τα εφάρμοζε με βία και απίστευτα βασανιστήρια σε απρόθυμους κι ανυπάκουους, υποθετικούς και πραγματικούς, λες και ζούσε στους καιρούς μας...Ερμήνευε, γιατί λέμε ; '' έπεσα απ' τα σύννεφα '', '' ο κύβος ερίφθει '', '' νύχτα του χαμένου κύκλου '', '' ρόδα είναι και γυρίζει '', '' πάταξον μεν, άκουσον δε '', '' μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει '' , '' όταν λείπει ο γάτος , χορεύουν τα ποντίκια ....'' και λοιπά και λοιπά...
Πάλευε ο βασιλιάς , πάλευε να τετραγωνίσει τον κύκλο, σε εμβαδόν βέβαια, το εμβαδόν του να τετραγωνίσει, για να συνεννοούμαστε, πάλευε να νικήσει τους κύκλους, τις κακίες του, που τέτοια χάρη, ήθελε έναν λαό τετράγωνο, δεν το πετύχαινε, δεν ήρθε...'' Αγαπημένε μου Λαέ, να λύνονται όσα προβλήματα ανταποκρίνονται στις ικανότητές μας'' έλεγε στους καλούς καιρούς του... Κάποια στιγμή έγραφαν οι απογευματινές εφημερίδες με ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ : '' Τετραγωνίσαμε τον Κύκλο, Κατατροπώθηκε ο βασιλιας Κύκλος ''... ο οποίος κλείστηκε στα μπουντρούμια , βρήσκοντας τάχα ο λαός τον παλιό καλό εαυτό του...Έρχεται η βασίλισσα και η ομάδα απόδοσης ( απόλαυσης ) Δικαίων, του επιστρέφουν το θρόνο πάλι.. και τρέχα γύρευε!
Τελικά σας ξετύλιξα το παραμύθι που πραγματεύεται το βιβλίο, τη λειτουργικότητα του πολιτισμού των παραμυθιών, από αρχαϊκής εποχής και παγετώνων, έντονα, σύνθετα, η αυτογνωσία να μην πάει περίπατο, ο μαγικός ρεαλισμός να κάθεται καλά και να μας μεταμορφώνει διαρκώς, οι υπερβάσεις γλυκά να μας ελέγχουν κι ακόμα γλυκήτερα να μας έλκουν...Να κυλά και να ανθίζει ο μύθος στις Κυκλάδες , έχοντας πρωτεύουσα την Ατλαντίδα, η αστυνομική πλοκή στη γραφή, τα θεατρικά μονόπρακτα και το κινηματογραφικό θρίλερ, διόλου να μην απουσιάζουν από τις τόσο εξέχουσες σκηνοθεσίες του συγγραφέα, παραμυθά και ποιητή, οι φαρέτρες να γεμίζουν και ν' αδειάζουν από παραμυθένια βέλη, προς όλες τις διευθύνσεις και όχι κατευθύνσεις, οι σχεδιάσεις ,οι εικονογραφήσεις στο βιβλίο, από τον Κωνσταντίνο Έσσλιν , λαμπυρίζοντες αστέρες, να δένουν οργανικά και με συνείδηση την αφήγηση... Ένα προσεγμένο βιβλίο εκδοτικά, βασιλικά αρχίζοντας, βασιλικά τελειώνοντας, ένα βιβλίο που μας αναζητά και απομένει πλάτανος στα χώματα του νου ...Παραμύθι που μας οδηγεί πολλάκις στην ελληνική ψυχή, που σφιχτά κραυγάζει '' Όσα και να μου αλυσοδέσετε, την λευτεριά μου θα ζητώ, την τίμια πατρίδα μου'' και διάσπαρτα στις σελίδες, η ψυχή του λαού και η εξέγερσή του, να μας οδηγεί, να μας καθοδηγεί, στο λαό της Οκτωβριανής Επανάστασης, λαχταρώντας τόσες φορές που ξημερώνει, να μην τραγουδάμε πλέον'' Και συ λαέ βασανισμένε ''...
Η περιπέτεια και ο κόπος ενός παραμυθιού είναι μεγάλος, δύσκολος, όσο εύκολος δρόμος κι αν μοιάζει και αν ανοίγεται, γράφοντάς το, ακούοντάς το , διαβάζοντάς το. Έχει κανόνες που πρέπει να τους ξεκάνεις, αλλιώς θα βγείς ψεύτης, συκοφάντης, λερωμένος γιακάς, κατουρημένη ποδιά, ένας λαβύρινθος που ναι μεν έχει τέλος, όμως και πάλι στην αρχή του θα σε οδηγεί... Και αν επιμένουμε να εντοπίσουμε τη διαχωριστική γραμμή Ποίησης και Παραμυθίας, μας κερδίζει και μας νικά η ποίηση, σε κάθε δευτερόλεπτο που κουβαλά την αναπνοή μας στο βλέμα της, ενώ το παραμύθι, μια φορά πριν κοιμηθούμε , μια φορά πριν ξυπνήσουμε, δευτεροπρωταθλητής δηλαδή...Και όταν ένα τέρας βασιλιάς ή δούλος, στο παραμύθι, διαλαλεί: '' σηκωμένο κεφάλι είναι μόνο το κομμένο κεφάλι '' εσύ τι κάνεις; Πόσα πρέπει να δεις; Τι θα φωτίσεις; Πως να πράξεις; Να πάρεις το κεφάλι και του βασιλιά και του δούλου και όσων έτσι σκέπτονται και άλλοι τόσοι που θα φυτρώσουν; Τι λέει η ποίηση;
Δεν μου πέφτει και λόγος, αλλά έπεσε ένας και τον έπιασα απ' το λαιμό, σε ένα κεφάλαιο του βιβλίου, που ο συγγραφέας επαναφέρει τον έκπτωτο βασιλιά στο θρόνο του, υπό ''επιτήρηση '' παρακαλώ, για ένα μήνα...Αν πάει καλά με το λαό του και προοδεύσει, η ομάδα Δικαίων, των συμβούλων του δηλαδή, με προτροπή βεβαίως και του άλλου θύματος, της βασίλισσας Ογγυλίας, Στρογγυλίας, να τον χιλιοσυγχωρούν...Δεν διαφέρει διόλου από την πραγματικότητα / της τωρινότητάς μας...Και έρχεται πάλι που λέτε ο βλάκας βασιλιάς στο θρόνο του, για νεώτερες ακακίες, μαλακίες και ρητορικές οπισθίων και λοιπά και λοιπά...
Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς ζούμε τα χειρότερα, μα ευτυχώς γράφοντας ακόμα, διαβάζοντας και κοινωνώντας πολιτισμούς, αγέρωχα, πολύτιμα, με όλα τα έξοδα εξόδων δικά μας Χρίστο Γ. Παπαδόπουλε...
Τα σέβη μου!
