Οι εσωκομματικές εκλογές στην Ημαθία ανέδειξαν τα νέα τοπικά όργανα του Κινήματος καθώς και τους συνέδρους που θα συμμετέχουν στο 3ο Συνέδριο μας. Η συμμετοχή των μελών και των φίλων που προσήλθαν σε αυτή είναι ενθαρρυντική και δημιουργεί προσδοκίες, αρκεί βεβαίως να αξιοποιηθεί με σύγχρονους πολιτικούς όρους, απαλλαγμένη από τα γνωστά παρακμιακά φαινόμενα, που δυστυχώς ενδημούν σε όλους τους πολιτικούς χώρους και έχουν απαξιώσει την πολιτική, ως στάση ζωής, στην συνείδηση της πλειοψηφίας των πολιτών.
Πριν από περίπου 8 χρόνια όταν ο πολιτικός μου χώρος, που σήμερα φαίνεται να «ζωντανεύει», ήταν συνώνυμο βρισιάς και καθολικής απαξίωσης, προσφέρθηκα εθελοντικά να συμβάλλω για να παραμείνει, τουλάχιστον τοπικά, ζωντανός και αξιόμαχος. Με την πολύτιμη συμπαράσταση ενός πολύ μικρού αριθμού συντρόφων, ανάμεσα στους οποίους εμβληματική θέση είχε ο Φώτης που χθες αποχαιρετήσαμε, καταφέραμε και πετύχαμε να έχουμε μια αξιοπρεπή παρουσία.
Όλα αυτά τα «πέτρινα» χρόνια ήρθα πολλές φορές σε σύγκρουση με νοοτροπίες και συμπεριφορές εκείνων των προσώπων που τις εκπροσωπούσαν οδηγώντας τον πολιτικό φορέα μας στα όρια της ανυπαρξίας. Ενδεχομένως αυτή η στάση εκ μέρους μου να δημιούργησε εντάσεις ή ακόμη και αντιπαλότητες, που ωστόσο, όταν υπήρξαν, προσπάθησα να τις διαχειριστώ με όρους πολιτικής και όχι προσωπικής αντιπαράθεσης. Αν πάλι αδίκησα, άθελα μου σίγουρα, κάποιους ανθρώπους τους οφείλω μια δημόσια συγνώμη που σε αυτή χωρούν όσοι αισθάνονται έτσι.
Η νέα σελίδα που αρχίζει να γράφεται στο χώρο μας είναι φυσικό να μη περιλαμβάνει κάποια πρόσωπα, ανάμεσα τους και το δικό μου, σε «μάχιμες» θέσεις. Προσωπικά δηλώνω και θα είμαι, όπως πάντα πιστεύω ότι ήμουν, στρατιώτης της παράταξης. Θα είμαι όμως, όπως και πολλοί άλλοι, αυστηρός αλλά δίκαιος κριτής των όσων εξελίσσονται στο χώρο μας.
Οι προσδοκίες για τα νέα πρόσωπα που αναλαμβάνουν να οδηγήσουν το Κίνημα μας στη μεγάλη προσπάθεια να εκφράσει τις κοινωνικές δυνάμεις της σοβαρότητας και της ευθύνης είναι τεράστιες. Ελπίζω και εύχομαι να το αντιλαμβάνονται και να τα καταφέρουν.
Θα ήθελα τέλος να κλείσω αυτή τη δήλωση με μια καθαρά προσωπική ομολογία για να αποτρέψω (που δεν νομίζω, αλλά τουλάχιστον θα προσπαθήσω) στους γνωστούς «τυφλοπόντικες» τις αυθαίρετες κρίσεις για την στάση μου. Αισθήματα ανακούφισης για την «απαλλαγή» μου από τα καθήκοντα μου είναι αυτά που με διακατέχουν. Η πίκρα και ο θυμός ανήκουν σε όσους δεν αντιλαμβάνονται ότι η ενασχόληση με τα κοινά είναι ή πρέπει να είναι συνυφασμένη με τη διάθεση προσφοράς και όχι προσωπικής καταξίωσης. Για αυτήν υπάρχει η συνείδηση και εγώ είμαι εντάξει με τη δική μου, γιατί πιστεύω ότι έκανα ότι μπορούσα.
Φυσικά ξέρω ότι η ηθική έχει κακή σχέση με την πολιτική, ιδιαίτερα στη πατρίδα μας, αλλά (και) αυτό πρέπει κάποτε να αλλάξει».
Κώστας Ασλάνογλου.
