Στην Ελλάδα αυτό εκφράστηκε στα Συντάγματα του 1975 και του 1986. Στο πρώτο κυριάρχησε η αστική τάξη, ενώ στο δεύτερο κέρδισαν πόντους τα λαϊκά στρώματα.
Σήμερα έχει επικρατήσει η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία σε μεγάλο μέρος του πολιτικού φάσματος και των κοινωνικών ομάδων, που είναι το Βατερλώ κάθε κοινωνικού δικαιώματος των εργαζομένων και των κατώτερων οικονομικά τάξεων.
Ό,τι είναι κρατικό απορρίπτεται ενώ την ίδια ώρα τα μεγάλα συμφέροντα πλουτίζουν ασύστολα με τη βοήθεια του κράτους.
Η ανεργία είναι τεράστια, οι μισθοί πολύ χαμηλοί, το κόστος ζωής πολύ υψηλό, λόγω της ενεργειακής κρίσης που προκάλεσε ο πόλεμος στην Ουκρανία.
Θα έπρεπε λογικά να είναι περίοδος έντονων κοινωνικών αγώνων. Δυστυχώς όμως μεγάλο μέρος του πληθυσμού, περίπου το ένα τρίτο, είναι πολιτικά υπανάπτυκτο και ψηφίζει κόμματα αντίθετα με τα συμφέροντά του. Έτσι δεν κινητοποιείται για να διεκδικήσει τα δικαιώματά του και μια καλύτερη ζωή παρά μόνο πηγαίνει και παρακαλάει βουλευτές και υπουργούς για να βρει δουλειά ή για κάποιο άλλο ρουσφέτι. Είναι η κατάντια του ανθρώπου, μα είναι κι αυτός υπεύθυνος.
Τα λαϊκά στρώματα ό,τι κέρδισαν, το κέρδισαν με αγώνες. Σήμερα υπάρχουν αγωνιστές, γίνονται αγώνες μα σε μικρή κλίμακα. Αυτό που χρειάζεται είναι ένα κίνημα μαζικό, πολιτικοποιημένο, δημοκρατικά οργανωμένο που θα φέρει τα πάνω – κάτω στην πολιτική σκηνή και θα επιβάλλει λύσεις.
Οτιδήποτε άλλο θα είναι ατελέσφορο. Όσο γρηγορότερα το καταλάβει ο κόσμος τόσο το καλύτερο.
