Τα παιδιά ξεχύθηκαν στους δρόμους κρατώντας ζωντανή μια παράδοση χρονών, και μοίρασαν τους γνωστούς " Μάρτηδες" για να μην μας "πιάσει" ο Μάρτης. Που σημαίνει ότι οι αχτίδες του Μαρτιάτικου ήλιου είναι τόσο καυτές που κινδυνεύουμε να μαυρίσουμε και δεδομένου ότι στην παράδοση οι γυναίκες έπρεπε να είναι "αφράτες" και "άσπρες" σαν το γάλα, έπρεπε να φυλαχθούν. Η συνήθεια να δένουμε στο χέρι μας μια ασπροκόκκινη κλωστή "για να μην μας κάψει ο Μάρτης", οι λαογράφοι την συνδέουν με την " κρόκη" που οι μύστες των Ελευσίνιων Μυστηρίων έδεναν στο πόδι ή το χέρι τους. Τον "Μάρτη" τον βγάζουμε από το χέρι μας, όταν δούμε το πρώτο χελιδόνι, τον βάζουμε κάτω από μια πέτρα κάνοντας συγχρόνως και μια ευχή ή πάλι τον κρεμάμε στον φράχτη της αυλής, να τον πάρουν τα χελιδόνια και να χτίσουν την φωλιά τους.
Το τέλος του Χειμώνα και τον ερχομό της Άνοιξης γιορτάζουν με τα χελιδονίσματα. Κρατούσαν στο χέρι τους ένα ξύλινο χελιδόνι και του κρεμούσαν κουδουνάκια.
Όλοι μας υποδέχτηκαν θερμά. Η φύση, άρα η ζωή θα αναγεννηθεί!! Το έθιμο του καλαντίσματος της Άνοιξης ανάγεται στους αιώνες, τότε που ο Μάρτης ήταν ο πρώτος μήνας του έτους και για να τον προϋπαντήσουν έψαλλαν κάλαντα και ευχές.
