Δυο κείμενα της 10χρονης δημοσιεύτηκαν από το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης στα πλαίσια ψηφιακής δράσης του μουσείου. Το μουσείο είχε την δική του (δίκη σου) ιστορία.
Επίσης, η ταλαντούχα Τζουλιέττα – Στεφανία, ζωγράφισε τα ρούχα από την συλλογή της Ελεάννας Ταμπούρη "Θούριος" για το ολοκαύτωμα της Νάουσας 1822 καθώς και το καλλίγραμμα της Αράπιτσας.
Ευχόμαστε στη Τζουλιέττα – Στεφανία να συνεχίσει με τον ίδιο ρυθμό και αγάπη για το γράψιμο και τη ζωγραφική.
Τα κείμενα που δημοσιεύθηκαν στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης
Η χρυσή περόνη της Ερμιόνης
Κάπου στα αρχαία χρόνια 3ος αιώνας μχ, γεννήθηκε ένα όμορφο κοριτσάκι με μελίχρυσα μαλλιά και ροδαλά μάγουλα. Πατέρας της ο βασιλιάς Λεύκιος με μεγάλη δύναμη και σεβασμό στην Θήβα. Η Ερμιόνη μεγάλωνε με όλες τις ανέσεις και ήταν ευτυχισμένη.
Εξάλλου οι Μοίρες την είχαν προικίσει με όλες τις αρετές. Όσο μεγάλωνε, τόσο πιο όμορφη γινόταν. Το δέρμα της κατάλευκο σαν άσπρο ρόδο, καθώς ο ήλιος δεν τολμούσε να την αγγίξει. Μόνο τα μακριά μαλλιά της λαμπύριζαν κάτω από τις ακτίνες του. Το κορμί της ψιλόλιγνο, ήταν φιδίσιο και ζάλιζε τους πάντες.
Αγάπη της ο χορός. Της άρεσε να λικνίζετε στον ήχο της άρπας και της λύρας. Μάγευε τους πάντες όταν χόρευε με το πορφυρό ιμάτιό της που το κρατούσε μια χρυσή περόνη στους κατάλευκους ώμους της. Το πέπλο της ανέμιζε στις απαλές νότες της άρπας. Χόρευε ξυπόλυτη. Χορός μεθυστικός, ο Λεύκιος την καμάρωνε.
Σε μια γιορτή για να τιμήσουν τους Θεούς, αφού πρόσφεραν θυσίες, ξεπρόβαλε η Ερμιόνη με το αραχνοΰφαντο πέπλο της μέσα από αρωματικούς καπνούς που έκαναν την ατμόσφαιρα πιο μαγική. Χόρευε προς τιμή των Θεών.
Η ομορφιά της ήταν απίστευτα θεϊκή και όλοι οι καλεσμένοι έμειναν άφωνοι. Ο Ιούλιος, γιός βασιλιά της Κορίνθου, έμεινε έκθαμβος, δεν σάλευε τα βλέφαρά του από πάνω της. Ένας όμορφος νέος με σπαστά μαλλιά και σταρένιο καλλίγραμμο κορμί, την αγάπησε αμέσως. Το ονειρικό λίκνισμα της Ερμιόνης του έκλεψε την καρδιά. Δεν έχασε χρόνο και την ζήτησε από τον πατέρα της με όλες τις τιμές.
Δεν ήταν τυχερό όμως, από την ομορφιά της μαγεύτηκε και ο Απόλλωνας. Θεός του ήλιου, της ποίησης, της μουσικής. Κάθε βράδυ την επισκεπτόταν στα όνειρά της με την λύρα του, την μάγευε. Δεν μπορούσε να δεχτεί ότι ένας θνητός, θα την παντρευόταν. Τον προκάλεσε σε μονομαχία. Ο Θεός νίκησε και μήνυσε στην Ερμιόνη ότι θα την πάρει μαζί του στην Δήλο.
Η κοπέλα αν και λυπημένη για τον χαμό του Ιούλιου, δέχθηκε. Ήταν μεγάλη τιμή να την αγαπήσει ένας τόσο όμορφος νέος, μα πάνω από όλα Θεός.
Πριν αποχωριστεί τον πατέρα της, πήρε μαζί της τα μεταξωτά της, τα αραχνοΰφαντα πέπλα της, το γυάλινο μελανό αγγείο με μορφή πουλιού, όπου φύλαγε τα καλλυντικά της, το ασημένιο κάθισμα, όπου καθόταν και χτένιζε με την ασημένια οστέινη χτένα τα μελίχρυσα μαλλιά της. Το χρυσό δαχτυλίδι με το μονόγραμμα της οικογένειάς της και τέλος μια χρυσή περόνη για να στερεώνει το πέπλο της. Ο Απόλλωνας με το άρμα του που το έσερναν τρία πανέμορφα άλογα με χρυσή χαίτη, την πήρε και έφυγαν για την Δήλο. Οι μέρες περνούσαν όμορφα και ανέμελα.
Τραγικό η Ερμιόνη μια μέρα τρυπήθηκε με την χρυσή περόνη, που της είχε χαρίσει μια από τις Μοίρες όταν γεννήθηκε, με τον χρησμό ότι δεν έπρεπε να φύγει ποτέ από την Θήβα. Κανείς τους δεν το γνώριζε και το μοιραίο δεν άργησε να 'ρθει.
Έπεσε σε έναν βαθύ ονειρικό ύπνο, ο Απόλλωνας θλιμμένος, ακόμα ψάχνει να βρει τη λύση του χρησμού για να την ξυπνήσει και να ζήσουν αιώνια μαζί.
Τελικά με την μοίρα δεν μπορεί να τα βάλει κανείς ......
Τζουλιέττα – Στεφανία Τσιάτσιου , 10 ετών
Ε' τάξη 7ου Δημοτικού Σχολείου Νάουσας
Φαύστα η πεισματάρα
Με λένε Φαύστα, είμαι 10 χρονών. Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου τρύπωσαν από το μισάνοιχτο παράθυρό, με ξύπνησαν. Σηκώθηκα γρήγορα έφαγα ένα λιτό πρωινό, κριθαρένιο ψωμί, τυρί, ελιές. Κατέβηκα τρέχοντας τις πέτρινες σκάλες. Με περίμενε ο παιδαγωγός Ηφαιστίωνας να με συνοδεύσει στο σχολείο, υπεύθυνος να με πάει στο γραμματιστή Οκτάβιο που εκτιμώ. Ένας επιβλητικός, ευφυέστατος δάσκαλος. Μου μαθαίνει γραφή, ανάγνωση, αριθμητική για ένα καλύτερο μέλλον.
Όνειρο μου είναι να γίνω αθλήτρια, να πάρω μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες, απαγορευμένο για τα κορίτσια, να φορέσω στα καστανόξανθα μαλλιά το χρυσό στεφάνι της νίκης. Θα μου πείτε ότι είμαι πολύ φιλόδοξη, ονειροπόλα, αλλά την ζωή πρέπει να την αντιμετωπίζεις με θάρρος και πείσμα.
Φτάνω στο σχολείο, ακούγεται ο ήχος από το χάλκινο κουδουνάκι. Κάθομαι σε ένα ξύλινο άβολο σκαμνί. Πάνω στα γόνατά έχω μια κέρινη πλάκα για να γράφω. Χρησιμοποιώ μια μυτερή γραφίδα από την μια χαράζω τα γράμματα και από την άλλη πλευρά που είναι πλατιά, στρογγυλεμένη σβήνω τα λάθη. Ο Οκτάβιος κάθεται σε έναν θρόνο, μια καρέκλα με ψηλή πλάτη, κυρτωμένα πόδια, χάλκινου χρώματος. Ο Ηφαιστίωνας είναι υποχρεωμένος να παρακολουθεί για να με βοηθήσει, αλλά εγώ είμαι τόσο πεισματάρα που θέλω να τα καταφέρνω μόνη μου.
Σήμερα ο Οκτάβιος, απήγγειλε ποίημα από την Σαπφώ, που μιλάει για τις χαρές και τις λύπες των ανθρώπων. Με άγγιξε. Προτιμώ τις χαρές, το γέλιο, το επιτραπέζιο παιχνίδι με τα γυάλινα πούλια, γιατί ακονίζει το μυαλό και με κάνει να σκέφτομαι έξυπνα και στρατηγικά. Πολύ σημαντικό για να επιβιώσεις. Την ώρα που μαθαίνουμε λύρα και αυλό, ο Οκτάβιος βγάζει ένα μακρόσυρτο πάπυρο, χρώματος πουροπετρί και με αυστηρό ύφος λέει "Φαύστα" διάβασε. Ξεροκατάπια, γούρλωσα τα μάτια, ξεροκατάπια ξανά. Τι ακαταλαβίστικα έγραφε και τι ορνιθοσκαλίσματα? Πως να το διαβάσω? Είχα κοκκινίσει από ντροπή. Έβαλα μπροστά το πείσμα μου. Δεν τα πήγα καλά, το μόνο που ψέλλισα ήταν "πάπυρος Δερβενίου". Θύμωσα μαζί μου.
Ευτυχώς ο Οκτάβιος, ήθελε απλά να με δοκιμάσει. Δεν περίμενε από ένα 10χρονο να το διαβάσει, πόσο μάλλον να το καταλάβει. Μας εξήγησε ότι αναφερόταν στις οικουμενικές αξίες του ανθρώπου, που θέλει να κατανοήσει τον κόσμο, να υπερασπίζεται τα δικαιώματα και να αγωνίζεται για αυτά. Σπουδαίο κείμενο, έβαλε το μυαλουδάκι μου σε σκέψεις. Αν θέλω να λέγομαι άνθρωπος, πρέπει να τα κάνω πράξεις.
Γύρισα σπίτι με περίμενε μια τεράστια γαβάθα με μέλανα ζωμό. Δεν μου αρέσει, αλλά είναι πολύ θρεπτικός, έτσι χωρίς πολλές κουβέντες το έφαγα. Που να φέρω αντίρρηση στη μητέρα Φίλα…..
Απόγευμα πήγα γυμναστήριο. Φόρεσα ένα κοντό λευκό χιτώνα πιασμένο στον ώμο με περόνη που εικόνιζε τον θεά Άρτεμις. Τα μαλλιά πλεξούδα, στα πόδια ανάλαφρα σανδάλια και ξεκίνησα το τρέξιμο. Είμαι αρκετά γρήγορη, αλλά.... θέλω να γίνω άνεμος. Γυμνάζομαι καθημερνά για να αποκτήσω γερό σώμα και υγιές πνεύμα για να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα. Αφού τελείωσα, ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι στα κατακόκκινα μαγουλά μου. Έφαγα σύκα με μέλι. Το αγαπημένο μου απογευματινό.
Η κούραση μεγάλη, δεν παραπονιέμαι, ξέρω ότι αξίζει τον κόπο. Νιώθω περήφανη που είμαι από την Σπάρτη, αγαπώ την πατρίδα μου και θα την υπερασπιστώ μέχρι να πεθάνω. Σύνθημά μου "ή ταν ή επί τας".
Τζουλιέττα – Στεφανία Τσιάτσιου
10ετών 7ο Δημοτικό Σχολείο Νάουσας
