Σε αυτά τα μέρη που επί 2.500 χιλιάδες χρόνια έζησε και δημιούργησε θαύματα ο Ελληνισμός , στα μέρη των προγόνων μας κινήθηκαν οι 3 ορειβάτες , κάνοντας πάνω από 100 χιλιόμετρα μέσα στα βουνά , περνώντας από ορεινά χωριά και παλιά Παρχάρια ( Ποντιακή λέξη που περιγράφει περιοχές «Περί του Χωρίου» , γύρω από το χωριό , ψηλά στο βουνό , που χρησιμοποιούνται για κτηνοτροφία και γενικά τους καλοκαιρινούς μήνες ) , από ποτάμια , οροπέδια , κοιλάδες , ορεινά περάσματα , σάρες , χιόνια , και κορφές , βράχους κοφτερούς σαν μαχαίρια . Η συγκίνηση έντονη σε όλο το εγχείρημα αφού ήταν σαν να γύριζες πίσω στον χρόνο , σαν να μην πέρασε μία μέρα με εικόνες που σε ταξίδευαν στο όχι τόσο μακρινό παρελθόν, τότε που οι παππούδες μας μεγαλουργούσαν ακόμα εκεί.
Η τέταρτη μέρα που οι τρείς διέσχιζαν την οροσειρά , ήταν και η σημαντικότερη .Ήταν η ημέρα κορυφής , οι τρείς λοιπόν μαζί με μία ομάδα από Τούρκους και Ουκρανούς ορειβάτες ξύπνησαν στις 2:30 Π.Μ. και αφού πήραν πρωϊνό , με φακούς κεφαλής ξεκίνησαν στις 3:30 Π.Μ. την δωδεκάωρη διαδρομή για την κορυφή Kascar Dayi , την ψηλότερη της οροσειράς και την τρίτη ψηλότερη της Τουρκίας. Η διαδρομή θα περνούσε από την παγετωνική λίμνη «Deniz Golu» στα 3250 μέτρα και θα συνέχιζε το δύσκολο κάθετο μονοπάτι , προς τον στόχο όλων. Ο οδηγός βουνού εδώ ρώτησε ποιοι ήταν έτοιμοι για την κορυφή , ήταν η ώρα ο καθένας να αποφασίσει αν θα ανέβαινε ή θα περίμενε εκεί… 6 άτομα έμεινα πίσω , η ομάδα συνέχισε . Σάρες , χιονούρες , εκτεθειμένα περάσματα , κρύο . Άλλοι 4 έμειναν πίσω , το μειωμένο οξυγόνο και η απαιτητική ανάβαση με το τραχύ τερέν έκαναν μετά τα 3700 την ανάβαση ακόμα πιο δύσκολη. Και όμως στην θέα της κορυφής η κούραση πέρασε , οι τρείς Έλληνες ήταν εκεί και η Γαλανόλευκη έστω και για λίγο κυμάτισε στην κορφή του Πόντου, 4000 μέτρα πάνω από την θάλασσα .
Συγκίνηση, φωτογραφία κορυφής με την σημαία , φωτογραφία με όλη την ομάδα και όλες τις σημαίες ( Τούρκικη και της Ουκρανίας ), και πίσω στο Γολγοθά του μονοπατιού για την βάση με άτομα που πλέον δύσκολα περπατούσαν από την ταλαιπωρία αλλά και από τις τεράστιες πέτρες και τα χάσματα της διαδρομής. Επιστροφή λοιπόν στην Base Camp στα 2860 μέτρα , φαγητό , ικανοποίηση , συζήτηση , χαλάρωμα .
Οι υπόλοιπες μέρες είχαν διάσχιση του ορεινού περάσματος από το Ολγκουνλάρ προς το Καβρόν , το πέρασμα αυτό χωρίζει την επαρχία Ριζούντας από την Αντβίν και φτάνει στα 3.300 μέτρα, έχει πολλές αλπικές λίμνες ( στην μία από αυτές οι 2 Ναουσαίοι κολύμπησαν,, στα 2850 μ. υψόμετρο), περιήγηση σε καταρράκτες σαν αυτόν στο Αϊντέρ , τον καταράκτη του ποταμού Ταρ που φτάνει τα 150 μέτρα ύψος και άπειρες εικόνες που χρειάζεται καιρός να τις επεξεργαστεί το είναι σου…
Ένα υπέροχο ταξίδι , ένα υπέροχο εγχείρημα, ξεκίνησε με την αγωνία της αναζήτησης του σπιτιού που πέρασε τα παιδικά χρόνια της η Γιαγιά του ενός εκ των τριών της παρέας, του Γιώργου Καισαρίδη ( το σπίτι του Νικόλαου Μουμτζίδη , προπάππου του Γιώργου, τελευταίου Έλληνα δημάρχου της περιοχής) , αναζήτηση που στέφτηκε με επιτυχία, μιας και το σπίτι βρέθηκε σε καλή κατάσταση (στην Αργυρούπολη του Πόντου, « Gumushane» στα Τούρκικα ) να κατοικείται ακόμα από Τούρκους . Συνέχισε με περιήγηση σε όλο τον Ανατολικό Πόντο , στα υψίπεδα της Αρμενίας και στα Παρακαυκάσια χωριά ( Παϊπούρτη , Ερζερούμ , Κάρς , Ανί (αρχαία πρωτεύουσα της Αρμενίας ) Αρνταχάν, Χόπα , Ριζούντα , Σούρμενα , Φαράγγι της Ματσούκας και Παναγία Σουμελά , Τραπεζούντα ). Είχε σαν στόχο την διάσχιση της οροσειράς των Ποντιακών Άλπεων και την αγωνία αν ο καιρός και οι σωματικές και ψυχικές δυνάμεις , επέτρεπαν την εντός εισαγωγικών «κατάκτηση» της ψηλότερης κορυφής , μιάς οροσειράς που στην αρχαιότητα στην “ Κάθοδο των Μυρίων» στου Κύρου Ανάβασης του Ξενοφώντα , ταλαιπώρησε και εξουθένωσε τους Ελληνες στρατιώτες που διέσχισαν τα δυσπρόσιτα αυτά βουνά . Και τέλος την συλλογή αναμνήσεων , ήχων , γεύσεων , εικόνων από την περιοχή εκείνη που άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμα της πάνω μας και τον καημό της απώλειάς της.
Οι τρείς λοιπόν φίλοι , συνορειβάτες γύρισαν πίσω με τις καλύτερες εντυπώσεις από τον κόσμο που είχαν επαφή , γύρισαν πίσω μαθαίνοντας ότι ο «Πόντος ζεί» , αφού παντού άκουσαν τον Κεμεντζέ να παίζει και τον κόσμο να ριγά στο άκουσμα του , είδαν μέρη που μόνο στα βιβλία της Ιστορίας και σε αφηγήσεις είχαν ακούσει , περάσματα του δρόμου του μεταξιού , κάστρα των Κομνηνών , εκκλησίες και προσκυνήματα . Φεύγοντας λοιπόν εκτός από καλούς φίλους που απέκτησαν , άφησαν πίσω τους ένα μέρος της ψυχής τους, εκεί στου Πόντου τ΄άγια χώματα !!!
«Φεύγοντας , άφησα τη ψυν μου να κλώσκεται στα Παρχάρεα και στα Ρασία»
Γιώργος Καισαρίδης !!!
