. Μετά τη δραστική συρρίκνωση της παραγωγής και το κλείσιμο εργοστασίων τα προηγούμενα χρόνια, τα οποία επιβλήθηκαν από τη στρατηγική των κυβερνήσεων και της ΕΕ με στόχο τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κλάδου προς όφελος μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, έρχεται τώρα και η πώληση των δυο εργοστασίων της ΕΒΖ. Από αυτές τις διεργασίες, οι εργαζόμενοι της ΕΒΖ, οι χιλιάδες τευτλοπαραγωγοί, δεν έχουν να περιμένουν τίποτα καλό, καθώς μοναδικοί ωφελημένοι θα είναι οι μονοπωλιακοί όμιλοι και το τραπεζικό κεφάλαιο.
Το ενδεχόμενο να μπει οριστικά «λουκέτο» στην ΕΒΖ, παρουσιάζεται ως συνέπεια της πώλησης των δυο αυτών μονάδων στη Σερβία, οι οποίες εμφανίζονται να συντηρούν με τα κέρδη τους τη λειτουργία της επιχείρησης. Εναλλακτικά, συζητείται το ενδεχόμενο να προκριθεί η διαδικασία πώλησης όλου του ομίλου σε ξένα funds, που πρόσφατα εκδήλωσαν σχετικό ενδιαφέρον. Και σε αυτήν την περίπτωση, θα σηματοδοτηθούν αρνητικές εξελίξεις για τους εργαζόμενους και τους τευτλοκαλλιεργητές, οι οποίοι θα κληθούν να «υπηρετήσουν» την κερδοφορία του όποιου καπιταλιστή επενδυτή. Η αντιπαράθεση και η κοκορομαχία μόνο για το ύψος του τιμήματος της πώλησης, δεν αφορά τα συμφέροντα των εργαζομένων. Σε κάθε περίπτωση το σύνολο του τιμήματος θα εισπραχθεί από την Τράπεζα Πειραιώς (στην οποία έχουν περιέλθει τα χρέη της ΕΒΖ μετά την εξαγορά της Αγροτικής Τράπεζας) που πιέζει για την πώληση, στο πλαίσιο των προσπαθειών των τραπεζών να ξεφορτωθούν «κόκκινα» επιχειρηματικά δάνεια. Τίποτα δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί για τις ανάγκες των εργαζόμενων και των τευτλοπαραγωγών, ούτε πρόκειται βέβαια να εκσυγχρονιστεί ο πεπαλαιωμένος μηχανολογικός εξοπλισμός.
Δίνουν τη χαριστική βολή για να ωφεληθούν τα μεγάλα μονοπώλια
Στο πλαίσιο της στρατηγικής της ΕΕ για τη συγκέντρωση της παραγωγής στα «χέρια» λίγων μονοπωλιακών ομίλων μπήκε σε τροχιά συρρίκνωσης η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης, μια βιομηχανία στρατηγικής σημασίας, που είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις διατροφικές ανάγκες του λαού, αλλά και την ανάπτυξη της τευτλοκαλλιέργειας, συνολικά της αγροτικής οικονομίας της χώρας. Η ΕΒΖ παράγει ένα προϊόν που καταναλώνεται άμεσα από κάθε σπίτι, χρησιμοποιείται στη μεταποίηση (ζαχαροπλαστική, αναψυκτικά κ.α.), παράγει χρήσιμα παραπροϊόντα (μελάσα, ζωοτροφές, οινόπνευμα, βιοκαύσιμο κ.ά.), εξασφαλίζει θέσεις εργασίας.
Από το 1997, η ΕΕ, στο πλαίσιο της πολιτικής ενίσχυσης μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων, άρχισε να επιβάλλει πλαφόν και να προωθεί μέτρα, με στόχο τη μείωση της παραγωγής ζάχαρης στη χώρα, επομένως και της τευτλοκαλλιέργειας. Σήμερα, απέμειναν τα 3 από τα 5 ε εργοστάσια σε Πλατύ Ημαθίας, Ορεστιάδα και Σερρών. Συνολικά στην ΕΒΖ απέμειναν 215 από τους 1300 μόνιμους εργαζόμενους, στους οποίους, με βάση την περσινή ΣΣΕ τριετούς διάρκειας, έχουν επιβληθεί μειώσεις 15% κατά μέσο όρο. Αντίστοιχα οι τευτλοπαραγωγοί έχουν μειωθεί από 20.000 μόλις σε 3000.
Τόσο η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, όσο και οι προηγούμενες ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, υπηρετούν το δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ο οποίος καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις ανεξάρτητα από το αν αυτές καλύπτουν ή όχι λαϊκές ανάγκες, ανεξάρτητα από τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας. Υποστηρίζουν την πολιτική της ΕΕ, που στο πλαίσιο της ΚΑΠ οδήγησε σε συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής, ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων αγροτών, κλείσιμο των εργοστασίων και απολύσεις εργαζομένων. Ετσι, ενώ θα μπορούσε να αναπτυχθεί η Βιομηχανία Ζάχαρης και να καλύπτει τις ανάγκες του λαού (και ενώ από τον Οκτώβρη του 2017 καταργούνται οι ποσοστώσεις στην παραγωγή ζάχαρης), η παραγωγή και η μεταποίηση ζαχαρότευτλων «θυσιάζεται» για την κερδοφορία των μονοπωλιακών και των τραπεζικών ομίλων. Σήμερα στη χώρα μας γίνονται μαζικές εισαγωγές κακής ποιότητας ζάχαρης, με το λαό να πληρώνει ακριβά το προϊόν στην αγορά, ενώ αντίθετα οι μεγαλέμποροι μεγαλοεισαγωγείς θησαυρίζουν.
Αναγκαίος ο άλλος δρόμος ανάπτυξης
Οι εξελίξεις στην ΕΒΖ αποκαλύπτουν τα αδιέξοδα και τη σαπίλα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που οδηγεί σε καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, υπονομεύει τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας και αυξάνει την ανεργία. Το ΚΚΕ έχει προτείνει άμεσα μέτρα για την επιβίωση της ΕΒΖ, όπως είναι να διαγραφούν οι τόκοι των τραπεζών, να παγώσουν οι πληρωμές των δανείων, να «κουρευτούν» τα δάνεια, να αξιοποιηθούν κονδύλια του ΕΣΠΑ για την ενίσχυση της ΕΒΖ. Τα μέτρα αυτά αποτελούν άμεσους στόχους σωτηρίας, για το σήμερα.
Η πάλη όμως για την επιβίωση των εργοστασίων και της τευτλοκαλλιέργειας πρέπει να δένεται με την πάλη για τη δημιουργία των προϋποθέσεων μιας άλλης ανάπτυξης του κλάδου, στο πλαίσιο του δρόμου ανάπτυξης που προτείνει το ΚΚΕ, ο οποίος είναι ο μόνος που μπορεί να οδηγήσει σε φιλολαϊκή διέξοδο τους εργαζόμενους και το λαό.
Για την αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων της παραγωγής στον τομέα της ζάχαρης που τώρα χάνονται (μείωση τευτλοκαλλιέργειας, απώλεια τεχνογνωσίας κ.λπ.), όπως και συνολικά για την αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας προς όφελος του λαού, είναι αναγκαία η πάλη ενάντια στις δεσμεύσεις της ΕΕ, ενάντια στο ίδιο το κεφάλαιο και την πολιτική για τη διασφάλιση των κερδών του. Είναι αναγκαία η πάλη για μια άλλη εξουσία, όπου τα μέσα παραγωγής θα αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία και η οργάνωση της οικονομίας θα γίνεται με κεντρικό σχεδιασμό και με κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, για μια οικονομία, η οποία, με παραγωγικούς συνεταιρισμούς των μικρομεσαίων αγροτών και με καθετοποιημένες κρατικές αγροτικές βιομηχανίες, θα αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες της χώρας. Θα εξασφαλίζει σταθερή δουλειά στους εργαζόμενους, ικανοποιητικό εισόδημα στους αγρότες, επάρκεια φτηνών, υγιεινών τροφίμων για τη διατροφή του λαού μας και πρώτες ύλες για τη μεταποιητική βιομηχανία.
Σ' αυτήν την κατεύθυνση έχουν κάθε συμφέρον να δυναμώσουν τον αγώνα και την κοινωνική συμμαχία τους οι εργαζόμενοι, οι μικρομεσαίοι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ. Πρώτη δυναμική απάντηση χρειάζεται να δοθεί με τη συμμετοχή των εργαζομένων της ΕΒΖ, και των τευτλοπαραγωγών, μέσα από τα σωματεία και τους αγροτικούς συλλόγους, στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στην ΔΕΘ, στις 9 Σεπτέμβρη, στην πλατεία Αριστοτέλους.
Τ.Ε Ημαθίας του ΚΚΕ
