με ένα ποιήμα στο χέρι, στο μετόχι Προδρόμου , με θέα την κοιλάδα της Ημαθείας, την ήσυχη λίμνη του Αλιάκμονα σε ένα κτίριο υψηλής αισθητικής , στο κελάρι του κτήματος Καλαιτζή,ανάμεσα σε μακάριους αμπελώνες οι ποιητές ένωσαν τις φωνές τους, τις σκέψεις τους, τις ψυχές τους και ύφαναν, ναι ύφαναν ποίηση, στα πλαίσια μάλιστα μιας συνειδητής πολιτιστικής αποκέντρωσης, και με την πίστη ότι Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα, με την φυσική τους παρουσία οι συμμετέχοντες, γίνανε οι Συνδημιουργοί μιάς ωραίας και ωφέλιμης πνευματικής εκδήλωσης, που κράτησε γύρω στις δυόμιση ώρες

την εκδήλωση δημιούργησε, κάλυψε και έφερε εις πέρας η ποιήτρια Ανδρομάχη Διαμαντοπούλου, ενώ την σπίθα της εκδήλωσης άναψε η εκπαιδευτικός κα Σούλα Ράντσιου, τον συντονισμό της όλης εκδήλωσης και την ρύθμιση του ήχου επιμελήθηκε ηΜαρία Φιλομήλα Φιλιππίδου.

Στο Φθινοπωρινό ποιητικό αυτό απόγευμα μετείχαν η πρόεδρος Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος, εκπαιδευτικός

κα Γεωργία Αλεξίου Γοργώ,ο ταμίας της ΕΛΒΕ κος Λευτέρης Μουφτόγλου, ο διακεκριμένος δημιουργός της λογοτεχνικής ιστοσελίδας Αποστακτήριο, συγγραφέας κος Αλέξανδρος Ακριτίδης, η συγγραφέας κα Ολγα Αθανασιάδου,η ποιήτρια Μαρία Φιλομήλα Φιλιππίδου, η δασκάλα, ποιήτρια κα Γεωργίου Αλεξάνδρα,  οι φιλόλογοι: κα Βεργιώτη Μαρία, Σαράντη Βαρβάρα, Στοιτσόγλου Αρετή, Ράντσιου Σωτηρία,Γρηγοριάδου Χριστίνα, ο βιολόγος κος Τζιμογιάννης Δημήτρης, η δασκάλα κα Ράντσιου Σούλα, η νηπιαγωγός κα Ράντσιου Παναγιώτα χαιρετισμούς εστειλε ο πρόεδρος της Αμφικτιονίας Ελληνισμού κος Δημήτριος Μπουκώνης η ποιήτρια κα Αικατερίνη Ποπόρτζη η εκδότρια του περιοδικού frog κα Μαρία Θανοπούλου καθώς και άλλοι που ήρθαν να ακούσουν... γιατί η ποίηση δεν χρειάζεται μόνο ποιητές, αλλά πρώτιστα χρειάζεται ανθρώπους να την λατρέψουν, κοινό που να θέλει να ακούσει... έτσι το μικρό Μετόχι Προδρόμου αποδείχτηκε οτι με χαρισματικό τρόπο υποδέχτηκε, κατάλαβε και δέχτηκε με ενθουσιασμό μια τέτοια εκδήλωση,  που μόλις μέσα σε πέντε μέρες ετοιμάστηκε, έτσι όλες οι καρέκλες γέμισαν με ψυχές που θέλαν να ακούσουν αλλά και να μετέχουν στην συζήτηση που ακολούθησε μετά τις απαγγελίες , συνομιλίες ερωταποκρίσεις, προσπάθεια αληθινής γνωριμίας μεταξύ των δημιουργών,μέσα από σκέψεις που οδηγούσαν κάπου πιο υψηλά από τα καθημερινά, γέμιζαν τις διψασμένες μας καρδιές με ποίηση,

άδεια ποτήρια οι ψυχές στεγνές γαίες

δως μου να πιώ τον μοσχοφίλερο οίνο

δως μου να πιώ την Ποίηση.

Αξίζει να επαινεθεί ότι την εκδήλωση στήριξαν, πρώτιστα οι εκπαιδευτικοί που κατέφθασαν από την Βέροια την Μελίκη, και απέδειξαν έμπρακτα οτι δεν διδάσκουν μονάχα κείμενα , γλώσσα και ποίηση στους μαθητές τους,

αλλά αντιμετωπίζουν την ποιήση με σοβαρότητα και αγάπη και όχι σαν αναγκαίο κακό και εξεταζόμενη ύλη!!

Το καταπληκτικό ήταν οτι σε όλη την διάρκεια τηςσυνάντησης με θρησκευτική ευλάβια μετείχαν και παιδιά,

στα οποία δώθηκε βήμα και αφιερώθηκε η όλη αλτρουστική προσπάθεια σε αυτά

ο Αποστόλης,ο Δημήτρης, η Κατερίνα ο Δαβίδ,μάλιστα το ακόμα πιο υπέροχο είναι οτι με αφορμή και έμπνευση αυτήν την φθινοπωρινή συνάντηση γράφηκαν για πρώτη φορά δυο ποιήματα το ένα απο την οκτάχρονηΚατερίνα με το οποίο τιμής ένεκεν άνοιξε και η εκδήλωση και το άλλο από μια άλλη κυρία συνταξιούχο που πρώτη φορά μετείχε σε ποιητική εσπέρα!!

'Ολα αυτά αποδεικνείουν, την σπουδαιότητα όλων αυτών των εκδηλώσεων πολιτισμού που συχνά περνάμε στα ψιλά γράμματα γιατί ακριβώς δεν νιώθουν οι πολλοί πόσο σημαντικά ερεθίσματα δημιουργούν στον ψυχισμό αυτών που μετέχουν .

Σε όλους τους παρευρισκομένους δώθηκε αναμνηστικό δίπλωμα για την συμμετοχή τους.

Χρειάζεται να  μην ξεχνάμεοτι εμείς οι ποιητές, ήρθαμε σ αυτήν την ζωή για να γεννήσουμε και να αφήσουμε από ένα μαργαριτάρι στις ψυχές των ανθρώπων...

Θα αναπολούμε για πολύ, το φθινοπωρινό τσάι μετά εδεσμάτων και ωχρών φθινοπωρινών φύλλων που προσφέρθηκε και μας ένωσε σε μια τράπεζα αγάπης . Δώσαμε στ αλήθεια ο ένας τον μίτο στον άλλον κι αντί για στιλέτο αντί για διπροσωπία, αντί για αδυσώπητο κυνήγι για πλουτισμό και αισχροκέρδια, αντί για επιθετικότητα,αντί για γκρίνια, ενωθήκαμε πιστοί στο σύνθημα της εκδήλωσης: μ ενα ποιήμα στο χέρι

Μπορέσαμε και πιστέψαμε έστω για λίγο... οτι αλλάξαμε αυτόν τον άκαρδο κόσμο και βγήκαμε από τις στενές πύλες στα ξέφωτα εκείνα της Χαράς!...

Αλλωστε και οΕλύτης συμφωνεί, μαζί μας, μην υποτιμάται την δύναμη των δημιουργών, ακούστε τι μας λέει...

TA ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΕΛΥΤΗ

Θέμα:Προτεραιότητα στους αφανείς δημιουργούς αυτού του τόπου

«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά...», γράφει στα Μικρά του Έψιλον ο Οδυσσέας Ελύτης. Μια αλήθεια ικανή να μας ωθήσει να διακρίνουμε ποιότητες και ευαισθησίες σε έναν κόσμο που ‘χει χάσει την ταυτότητά του στα διεθνή παζάρια των τεχνοκρατών και της προόδου.

Μπορεί αυτής της πατρίδας να μην της έλαχε η άνεση και το σθένος χωρών του “πρώτου κόσμου”, δεν εγκατέλειψε όμως ποτέ την αρχέγονη θλίψη της. Κι η θλίψη, αντί για αφορμή ενδοσκόπησης και δημιουργίας, έγινε θηλιά στο λαιμό της. Είναι να απορεί κανείς πως το θαύμα της ύπαρξης μετουσιώθηκε μέσα σε λίγες δεκαετίες σε μια θλιβερή μετριότητα άνευ περιεχομένου.

Αναμφίβολα, μας δόθηκε ένα προνόμιο που λίγοι θα μπορούσαν να έχουν. Γεννηθήκαμε σ’ έναν τόπο αρχέγονο και μυστηριακό, όπου η ζωή παραμένει ως σήμερα στα μέτρα του ανθρώπου. Γιατί αυτός ο τόπος -όσο και να μην θέλουμε να το δούμε- κρύβει στα σπλάχνα του την αίσθηση του επιτεύξιμου. Κρύβει ιδέες που περιμένουν να τις αγγίξουμε, με την ελπίδα μιας μελλοντικής, αλλά όχι ανώδυνης, αναγέννησης. Και το προνόμιο έγινε κατάρα.

Πάει καιρός που χάσαμε την πίστη στον εαυτό μας. Πάει καιρός που η μοίρα της ζωής μας περιήλθε σε χέρια αγνώστων και μείναμε να περιπλανιόμαστε βαριεστημένοι και στείροι από προοπτικές και οράματα. Ας είμαστε ειλικρινείς. Πότε εκτιμήσαμε ικανοποιητικά τον τόπο και τις δυνατότητές του; Πότε πιάσαμε τη ζωή απ’ τα μαλλιά, δηλώνοντας παρόντες στο παιχνίδι της ύπαρξης;

.

Άνθρωποι που βρίσκονται γύρω μας παντού, σε δρόμους, φτωχά διαμερίσματα, υπόγεια, γκρίζες αίθουσες σχολείων, μπαλκόνια και μπαχτσέδες, πολυσύχναστα καφέ του κέντρου ακόμα και σε μπαρ που μυρίζουν τσιγάρο και οινόπνευμα. Ένας κρίσιμος αριθμός δημιουργών, ικανός να φέρει την ανατροπή. Γονείς, νοικοκυρές, μουσικοί, ερμηνευτές, συγγραφείς και ποιητές, ζωγράφοι, εραστές, αγρότες, κτηνοτρόφοι και μεροκαματιάρηδες, μαθητές, έφηβοι και ηλικιωμένοι, πεισματάρηδες όλων των ηλικιών είναι ικανοί να ταράξουν τα λιμνάζοντα ύδατα μιας κοινωνίας σε χρόνιο λήθαργο.

Το τίμημα της μετριότητας είναι αβάσταχτο. Προτεραιότητα στους αφανείς δημιουργούς αυτού του τόπου. Είναι η πιο αθώα και η πλέον ήπια ενεργειακή πολιτική που μπορούμε να εφαρμόσουμε.