Αρχείο
- Παρασκευή, 03 Απριλίου 2015
Της Χαρούλας Ουσουλτζόγλου*
Πέρασε καιρός από τότε που αρθρογραφούσα. Μ’ απορρόφησε η σκληρή-και γόνιμη κάποτε- καθημερινότητα της τιμητικής θέσης της Δημάρχου που όσες ώρες την ημέρα κι αν της αφιερώσεις δεν είναι αρκετές…
Τον τελευταίο καιρό όμως, με ψυχή και λογική μαζί, πρότεινα στις «συναθροίσεις –μνημόσυνα» των Δημάρχων της χώρας ή του Δ.Σ της ΚΕΔΕ, πως ήρθε ο καιρός να παραιτηθούμε! Το είπα εγώ που δεν τόχω βάλει ποτέ κάτω, παρά τις δυσκολίες.
Να παραιτηθούμε όμως μαζικά και δυναμικά, για να νοιώσει η ελληνική κοινωνία πως υπάρχουν ακόμη κάποιοι έντιμοι «πολιτικοί» που δεν είναι «κολλημένοι» σε καρέκλες και πως υπάρχουν ακόμη παλικάρια που ασχολούνται με τα Κοινά του τόπου κι όχι με την προσωπική τους ανέλιξη και τα τις φιλοδοξίες.
Να δώσουμε 325 υπογραφές λεβεντιάς, στον Πρόεδρο της Κεντρικής Ένωσης και να τον εξουσιοδοτήσουμε να τις παραδώσει στον Πρωθυπουργό και στον Υπουργό των Εσωτερικών.
Θεωρώ κοροϊδία, να καλούμαστε να διαχειριστούμε μια κατάσταση που είναι άδικη για μας, όσο και για τους ωφελούμενους από τις υπηρεσίες μας, που είναι όλοι οι πολίτες.
Θεωρώ άδικο να κρύβουν από μας την αλήθεια, που όσο πικρή και να ναι πρέπει να την ξέρουμε για να μας βρει έτοιμους να αγωνιστούμε, να παλέψουμε για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα που διαρκώς αυξάνονται…
Απαιτούμε λοιπόν, την αλήθεια. Πρέπει να μας απαντήσουν οι κυβερνώντες υπεύθυνα: Θα συνεχιστούν οι μεταφορές των μαθητών; Τα κοινωνικά προγράμματα; Τα μισοτελειωμένα έργα που σταμάτησαν οι χρηματοδοτήσεις τους; θα έχουμε ποτέ τη δυνατότητα να προσλάβουμε τεχνίτες για τα μικροέργα και τις συντηρήσεις, τις λακκούβες και τις διαγραμμίσεις που δυσκολεύουν την καθημερινότητα των πολιτών και τη δική μας; Θα λειτουργήσουν οι Παιδικοί; Τα ΚΑΠΗ;
Κάποτε αυτά τα θεωρούσαμε αυτονόητα.
Σήμερα, αποτελούν ανάμνηση και εφιαλτικό βάσανο.
Η γραφειοκρατία στο… όνομα της διαφάνειας ζει, βασιλεύει, αυξάνεται απειλητικά και κάνει την αυτοδιοίκηση αναποτελεσματική.
Κι αν η Αυτοδιοίκηση είναι αναποτελεσματική, ποιος είναι αυτός που θα εγγυηθεί την κοινωνική συνοχή; Ποιος θα σηκώσει το βάρος των διαρκώς αυξανόμενων κοινωνικών ζητημάτων, ειδικά αυτήν την εποχή της πρωτοφανούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, αν όχι οι Δήμοι;
Πώς θα γίνει αυτό; Με ευχές;
Οι επιχορηγήσεις για λειτουργικές δαπάνες των Δήμων από το 2009 ως το 2012 μειώθηκαν περίπου 60%!!!
Η ΣΑΤΑ (επιχορήγηση για επισκευές, συντηρήσεις και μικροέργα) μειώθηκε κατά 55%, αλλά ούτε αυτά, έστω μειωμένα, τα έλαβαν ποτέ οι Δήμοι….
Όταν διαχρονικά οι Κυβερνήσεις συμφωνούν εγγράφως και δημοσίως, ότι το λιγότερο που χρειάζεται για να λειτουργήσουν συντηρητικά οι Δήμοι είναι 2.700.000.000 αλλά στον κρατικό προϋπολογισμό του 2012 οι Κεντρικοί Αυτοτελείς Πόροι ανέρχονται σε 2 δις 400 εκ στα οποία …. κατά λάθος(!!!) δεν γράφτηκαν στον προϋπολογισμό τα 300 εκ . αναρωτιέται κανείς, θα εμφανιστεί ο Χριστός για να ευλογήσει τα ψάρια;
Όταν επι παραδείγματι ο Δήμος Βέροιας θέλει πάνω από 900.000 μόνο για μισθοδοσίες αυτού του τεράστιου Καλλικρατικού Οργανισμού και έχει στη διάθεσή του μόνο 450.000, όχι μόνο για μισθοδοσίες αλλά και για πετρέλαια, φώτα, τηλέφωνα, προμηθευτές κλπ, σε εποχή που είναι δύσκολη η είσπραξη από τους πολίτες, ποιος Μεσσίας θα κάνει το θαύμα;
Αντιλαμβάνομαι απολύτως τη δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας και τα τεράστια αδιέξοδα. Σ’ αυτήν την κρίση όμως, η Αυτοδιοίκηση έδωσε πολλά. Τα περισσότερα απ’ όλους. Οι Δήμοι κι οι Κοινότητες ήταν 6.128 το 1997, μειώθηκαν σε 1034 μετά το 1997 και σε…325 Δήμους το 2011 με τον Καλλικράτη.
Τα Νομικά τους Πρόσωπα μειώθηκαν κατά -88%. Οι ΔΕΥΑ -45%. Οι Δημοτικές Επιχειρήσεις -64%. Οι σχολικές Επιτροπές μειώθηκαν -91%. Οι Δήμαρχοι μείνανε 325, δηλαδή μειώθηκαν κατά -69% και οι αποδοχές τους -32% (που για πολλούς είναι χαμηλότερες αποδοχές από αποδοχές δημοτικών υπαλλήλων ή υπαλλήλων δημοτικών επιχειρήσεων) . Ενώ αντίστοιχα μειώθηκαν και οι Πρόεδροι Δ.Συμβουλίων, οι δημοτικοί σύμβουλοι, οι αντιδήμαρχοι κλπ.
Το ξέρετε το ανέκδοτο που κτυπάει την πόρτα ο έρανος του Ερυθρού σταυρού κι από μέσα φωνάζουνε «εδώκαμεν, εδώκαμεν…»;
Δώσαμε, λοιπόν. Εμείς δώσαμε και με το παραπάνω, χωρίς ν’ ανοίξει ρουθούνι.
Αν οι μειώσεις που εφαρμόστηκαν στους Δήμους, εφαρμόζονταν σ’ όλους τους τομείς της διοίκησης του Κράτους, δεν θα χρειάζονταν ούτε 1 ευρώ επιπρόσθετα μέτρα και η χώρα θα είχε σήμερα πρωτογενή πλεονάσματα…
Κάποιοι λοιπόν, «πολεμάνε» τους Δήμους; Μήπως συμβαίνει αυτό; Γιατί;
Τι άραγε είναι ο Δήμος; Είναι το Σχολείο που πάει το παιδί τους, ο Παιδικός Σταθμός, το ΚΕΠ, τα Αθλητικά Κέντρα, το Βοήθεια στο Σπίτι, το Δημοτικό Ιατρείο, τα συμβουλευτικά κέντρα και τα κέντρα πρόληψης, η Πρόνοια, η Αλληλεγγύη, τα Ωδεία και οι σχολές χορού, το Δημοτικό Θέατρο, αλλά και η ύδρευση αποχέτευση και το Ληξιαρχείο, η Πολεοδομία και η τεχνική υπηρεσία, και η Υπηρεσία που φροντίζει πάρκα και πλατείες, την Καθαριότητα αλλά και τη Διαχείριση των Απορριμμάτων και χίλια δύο άλλα.
Δήμος, είναι οι υπηρεσίες που είναι σ’ επιφυλακή για φυσικές καταστροφές, φωτιές, σεισμούς πλημμύρες κι αποχιονισμό και για να μη σας κουράζω…. εκατοντάδες αρμοδιότητες που όλες έχουν να κάνουν με τη Ζωή μας.
Αυτή η πολιτική των άνισων περικοπών μας αναγκάζει να αναστείλουμε τη λειτουργία μας.
Στα βασικά και καθημερινά. Γιατί τα έργα ΕΣΠΑ, εφ’ όσον κάποιοι εχθροί του τόπου δεν τα πολεμάνε, θα συνεχίσουν και θα ολοκληρώνονται δίνοντας μας μοναδική ελπίδα ανάπτυξης για το μέλλον.
Ήρθε όμως, και το κερασάκι στην τούρτα.
Πρόσφατα, μας ανακοινώθηκε ότι θα πραγματοποιηθούν νέες περικοπές 29%...
Θεωρώ, λοιπόν, πως αν δεν θέλουμε να υποδυόμαστε τους ιεραπόστολους, αν δεν είμαστε μαζοχιστές ή ψώνια που το μόνο που θέλουμε είναι να κορδωνόμαστε (τρομάρα μας!) όταν μας αποκαλούν «κύριε-α Δήμαρχε», να καμαρώνουμε στις παρελάσεις, να καθόμαστε στην πρώτη θέση κι όλα αυτά τα ανόητα και εφήμερα, τότε καλά θα κάνουμε να σοκάρουμε κάποιους με την παραίτησή μας. Τη μαζική παραίτησή μας και την αποστολή όλων των ενταλμάτων πληρωμής για μισθοδοσίες υπαλλήλων και τα τοιαύτα, στα αρμόδια Υπουργεία και στην όποια Τρόϊκα υποδεικνύει κατόπιν πληροφοριών από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, πώς θα μας πετσοκόψουνε.
Οι Δήμαρχοι, διαχρονικά, ήταν παλικάρια. Ήταν λεβέντες. Περήφανοι άνθρωποι. Δεν πιστεύω ότι θα δεχτούνε να γίνουν συμμέτοχοι στην απαξίωση του πιο κοντινού στον πολίτη θεσμού.
Και τέλος –τέλος, δεν θέλω να ξανακούσω τον παλαίμαχο Δήμαρχο του Κιλελέρ να αναφέρεται στα παλιότερα χρόνια της πολύ μακροχρόνιας θητείας του λέγοντας… «τότε που ήμανε Δήμαρχος…»
* Η Χαρίκλεια Ουσουλτζόγλου- Γεωργιάδη είναι Δήμαρχος Βέροιας και δημοσιογράφος
