Αρχείο
- Παρασκευή, 03 Απριλίου 2015
Του Θανάση Μυλωνά
Η Δημοτική Επιχείρηση Τουρισμού ιδρύθηκε το 1985 επί θητείας του αειμνήστου Δημάρχου Δ. Βλάχου. Για την εποχή εκείνη επρόκειτο για μια πρωτοπόρα δημοτική επιχείρηση, από τις πρώτες στην Ελλάδα που είχαν ως βασικό αντικείμενό τους την φιλοξενία και τον τουρισμό εν γένει.
Οι άρτιες εγκαταστάσεις της (ξενοδοχείο, καφέ, εστιατόριο) σε συνδυασμό με το απίστευτο φυσικό κάλλος του Αγ. Νικολάου έκαναν το ξενοδοχείο «Βέρμιο» σύντομα γνωστό σε όλη τη χώρα με τους επισκέπτες να συρρέουν από κάθε γωνιά της Ελλάδας, και να μένουν εντυπωσιασμένοι τόσο από το άλσος όσο φυσικά και από τη φιλοξενία και τον επαγγελματισμό του προσωπικού.
Πέρα των τουριστών το ξενοδοχείο σύντομα έγινε πόλος έλξης για αθλητικούς συλλόγους που έβρισκαν ειδυλλιακή την τοποθεσία για την προετοιμασία τους, με κορυφαίο φυσικά όλων της εθνική μας ομάδα μπάσκετ που για αρκετά χρόνια άρχιζε από τη Νάουσα την προετοιμασία της.
Η ΔΕΤ χαρακτηρίστηκε και όχι άδικα ως «ναυαρχίδα» των επιχειρήσεων του δήμου Νάουσας. Το «Βέρμιο» έχοντας εδραιωθεί ως τουριστικός προορισμός, ήταν διαρκώς στις πρώτες προτιμήσεις των τουριστών ειδικά κατά τη διάρκεια της χειμερινής σαιζόν, με ανοδική πορεία και κερδοφόρα αποτελέσματα.
Δυστυχώς όμως ως δημοτική επιχείρηση είχε τις γνωστές παθογένειές, ενίοτε από ναυαρχίδα ανάπτυξης μετατρεπόταν σε ναυαρχίδα προσωπικών και παραταξιακών στρατηγικών, με εξυπηρετήσεις, ρουσφέτια, αλόγιστες σπατάλες να βρίσκονται στο μενού, μόνο που για χρόνια τα κέρδη κάλυπταν αυτές τις πρακτικές.
Το απόστημα όμως μεγάλωνε και κάποια στιγμή έσπασε, με την κρίση απλά να αποτελεί τον καταλύτη των δυσάρεστων εξελίξεων. Η επιχείρηση κατέρρεε σε όλα τα επίπεδα, ο ξενοδοχειακός εξοπλισμός ήταν πλέον εκτός εποχής, τα δωμάτια δεν ανακαινίστηκαν από τότε που κατασκευάστηκαν, το σέρβις κατώτερο των περιπτώσεων, επαγγελματισμός στο ναδίρ κ.α. πολλά που απαξίωσαν σταδιακά την επιχείρηση ακόμη και στα μάτια των Ναουσαίων, που είχαν να παινεύονται για την ύπαρξή της.
Στις αρχές του 2000 αποφασίστηκε να γίνει επιτέλους μια ανακαίνιση αλλά αυτή περιορίστηκε στους χώρους του εστιατορίου και της καφετέριας. Η εικόνα άλλαξε κάπως δεν ήταν όμως αρκετή για να αποτρέψει την αρνητική πορεία της.
Η υποχρεωτική μετατροπή της σε Α.Ε (βάση νόμου για τις δημοτικές επιχειρήσεις) στέρησε την όποια ευελιξία μπορούσε να δώσει κάποια ανάσα όπως π.χ ένταξη σε χρηματοδοτικά προγράμματα (ΕΣΠΑ κ.α).
Η τελευταία πενταετία ήταν καταστροφική, το παθητικό μεγάλωνε και τα χρέη συσσωρεύονταν, η πολιτική ηγεσία αδρανούσε χαρακτηριστικά και το προσωπικό παρά το γεγονός ότι έμενε απλήρωτο προσπαθούσε να κρατήσει το «μαγαζί» ανοιχτό. Κάποιοι φώναζαν για άμεση λήψη πρωτοβουλιών αλλά μάταια.
Η ευθύνη για την κατάντια της ΔΕΤ είναι συλλογική, τα λάθη πολλά και διαχρονικά που δεν φτάνει το κείμενο για να περιγραφούν.
Σήμερα η άλλοτε ναυαρχίδα δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κουφάρι πλοίου που έπεσε μεν στα βράχια αλλά ως εκ θαύματος δεν βυθίστηκε, ως εκ τούτου ευκαιρίες για να ανακάμψει υπάρχουν.
Στο σημείο που βρίσκεται η επιχείρηση τα περιθώρια είναι πολύ συγκεκριμένα και πρέπει να τα αναλύσουμε με τη δέουσα ψυχραιμία. Οι εποχές και οι συνθήκες άλλαξαν, ο Δήμος πλέον δεν μπορεί και δεν πρέπει να διαχειρίζεται τέτοιου είδους επιχειρήσεις. Μπορεί όμως να αναζητήσει λύσεις τύπου στρατηγικού επενδυτή ο οποίος θα την επαναφέρει στη ζωή προς όφελος του γενικότερου συμφέροντος, ο τονισμός των τελευταίων λέξεων είναι επιβεβλημένος και ο νοών νοείτω.
