Της Χαρούλας Ουσουλτζόγλου-Γεωργιάδη*

"…Και μετά τη θερινή ραστώνη, τι;

Καμαρώσαμε για τα χρυσαφιά ροδάκινά μας στους οπωρώνες και

τα κλάψαμε γοερά, πεσμένα στο χώμα.

Στριμωχτήκαμε, ποικιλοτρόπως, για να εξασφαλίσουμε λίγες

μερούλες στην παραλία και περισσότερες στα βουνοχώρια μας.

Φιλοσοφήσαμε την οικονομική ανημποριά μας, ως αποτέλεσμα του  δυστοπικού  ευρωπαϊκού και παγκόσμιου  περιβάλλοντος.

Πετάξαμε τις μάσκες μας κι ούτε στιγμή σκεφτήκαμε το… «πες

αλεύρι, ο Οκτώβρης σε γυρεύει..»

Βρεθήκαμε με πέντε φίλους και καμπόσους συγγενείς, κάτι που

μας είχε λείψει.

Και μετά;

Τα «κεφάλια μέσα». Δελτία ειδήσεων που θα τα ζήλευε το πιο

«γεμάτο» αστυνομικό δελτίο. Συζητήσεις για το πετυχημένο νέο σήριαλ

ή το υποτιμητικό για τη μέση νοημοσύνη reality -που για να το

σχολιάζουμε..άρα το παρακολουθούμε- και σπανιότερα σχόλια για ένα

καλό βιβλίο. Σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι και γκρίνια για τα κεσάτια της

αγοράς.

Και μετά;;

Ζούμε σε μια πόλη που ο καλός Θεούλης την προίκισε

γενναιόδωρα. Με τ’ αρχαία της, με το Μεγαλέξανδρό της, τα Βυζαντινά

της, τα Μοναστήρια και τους Αγίους της, νερά, βουνά, δάση και εύφορο

κάμπο, αίθουσες που μπορούν να φιλοξενήσουν απαιτητικές

παραγωγές… Ανθρώπινο δυναμικό ανεκτίμητο, που αθόρυβα

ενεργοποιείται σε φορείς, δομές, συλλόγους και «βάζει πλάτη»

φιλότιμα στα δύσκολα, αλλά και στα φιλόδοξα.

Μας αξίζει άραγε «ο καναπές»;

Μας ταιριάζει η ραγιάδικη μεμψιμοιρία και η συχνή επωδός:

«Αααχ, δύσκολα χρόνια! Τους νέους λυπάμαι. Χωρίς όνειρα, μέλλον,

στόχους..τίποτε ρε παιδάκι μου!»;

Αναρωτιέμαι, λοιπόν, αν αυτό το βολικό ρούχο των απαθών

συμπερασμάτων, αν αυτή η φτώχεια ζωής, ταιριάζει σε μας που ζούμε

εδώ. Στη Βέροια.

Στη Βέροια, όπου περπατάμε νυχθημερόν, εκεί ακριβώς που

περπάτησε ο Απόστολος Παύλος. Που όπου κι αν στρέψουμε το μάτι

μας, είμαστε ζωσμένοι από ανεκτίμητης αξίας βυζαντινές εκκλησιές.

Εκκλησιές που σφιχταγκάλιασαν με απόλυτη εχεμύθεια τις προσευχές

και τα μύχια μυστικά ανθρώπων , στο διάβα πολλών αιώνων.

Εδώ, που αντρώθηκε ο Μεγαλέξανδρος κι ο Φίλιππος

αναπαύεται στην ίδια γη με τους προγόνους μας.

Μήπως, δε «μετράμε» καλά, το περίφημο Κοινό των Μακεδόνων;

Ή το νεολιθικό οικισμό; Ή τα αναρίθμητα Ασκηταρειά;

Μήπως δεν οσμιστήκαμε ποτέ, τα αρωματικά φυτά του Βερμίου

και των Πιερίων, την αφείδωλη χορηγία της φύσης τη βιοποικιλότητα;

Δεν μετρήσαμε ποτέ τη γενναιοδωρία του Αλιάκμονα, την ομορφιά και

τους θρύλους του Τριπόταμου ή δεν αφουγκραστήκαμε τους

στεναγμούς της Βασίλισσας Βεργίνας;

Τα αναρωτιέμαι όλα αυτά και μυριάδες άλλα, με αφορμή την

πρόταση που κατέθεσε στο Δήμαρχο Βέροιας, ο εκλεκτός πρώηναιρετός

συνεργάτης μου, και του κ.Βοργιαζίδη, στο Δήμο, Νίκος Μαυροκεφαλίδης κι ο Δήμαρχος

Βέροιας τη δέχτηκε και την εισηγήθηκε θερμά στο Δημοτικό Συμβούλιο!

Μια πρόταση- λόγο, για να αναπτερώσουμε Ελπίδες και

Όνειρα, μια πρόταση που ΕΝΩΝΕΙ. Διεκδικούμε τον τίτλο…:

ΒΕΡΟΙΑ,ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ!

Γιατί όχι;;; Κι αν όχι τώρα, πότε;

ΤΩΡΑ πρέπει να συνεγερθεί η Κοινωνία.

ΤΩΡΑ πρέπει να χρωματίσουμε με δυναμικά χρώματα τη

Βούληση.

ΤΩΡΑ, πριν αποκοιμηθούμε στον αδιέξοδο κοιτώνα του

λήθαργου, μπορούμε να θέσουμε τον πιο εύκολο και συνάμα πιο

απαιτητικό στόχο: Να ενωθούμε, έχοντας κοινή Ελπίδα και Όραμα.

Η Βέροια, η θελκτική κοιτίδα Πολυπολιτισμού, μας προκαλεί.

Κι εμείς οι ευνοημένοι κάτοικοί της, αν θέλουμε να κυκλώσει αυτήν την

πόλη ουράνιο τόξο Ελπίδας για τα παιδιά μας, ας το τολμήσουμε. Τώρα.

Αύριο, μπορεί τα σύννεφα της ‘Καρα-φέρροιας’ να προκάμουν το Φώς…

Βέροια, πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης.

ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ;;;;

Περιμένω εναγωνίως, ν’ ακούσω τα επόμεναβήματα του …μεγάλου, εξαιρετικά ενδιαφέροντος  και όμορφου δρόμου προς τον τελικό στόχο.

 Κι ας μηψυχανεμίζεται ακόμη η πόλη πόσο μεγάλο εγχείρημα είναι.

 Πόσοαπαιτητικό, τολμηρό κι ανταποδοτικό συνάμα:

Για τις γενιές που αποζητούν  και τους ταιριάζουν οι  οραματικές προτάσεις  που θα νοηματοδοτήσουν  τη ζωή τους.

Για την Ανάπτυξη.

Για τον Πολιτισμό.

Για την Κοινωνία.

Για την Ιστορία της Βέροιας".

* Πρώην δήμαρχος Βέροιας