Οι ήρωες τρέχουν σταγόνες βαθιά στην καρδιά τους, άλλοι πλατείες Γιαννακοχωρίου, άλλοι στα μέσα του δρόμου και άλλοι στο ποτάμι αναμένοντας, 50 και πλέον άνθρωποι, άθλοι της ποίησης, συλλειτουργοί κοινωνοί και προσλήψεων φύσης ρυθμών, κάθε φορά η τελευταία!
Έπεσαν ορμές στο ποτάμι, άνοιξαν το φαράγγι αγκαλιές, τα ποδοδάχτυλα θερμαίνοντας τον κάτω κόσμο, χορεύοντας πορείες βατράχων, οι πέστροφες χτυπώντας ντέφια, φλογέρες καραβίδες, πετώντας χρυσωμένα το φθινόπωρο, φύλλα τα φύλα, άσματα μαραθώνια παρέες παρέες, όχθες χαμογελώντας και χείλη,
χελώνες οι λέξεις περνώντας, ανηφορίζοντας κατηφορίζοντας Μαύρο Λιμάνι, Καταρράκτες, καρπούζια κολυμπώντας, κισσοί, οι Σταύρος, ο Τόκης, η Κική, η Σοφία, οι Μαρίες, Μαριάνθες, οι Ξένιες οι Ταρπάνες, ο Ανδρέας Ανθόπουλος, Μοίρες Πολλές, ήρωες Κώστας, Ανδρέας, Πλατάνια, Πυξάρια, Άγγελοι, Αρχάγγελοι, όλοι οι άλλοι, οι άλλες, βήμα το βήμα ο Περικλής, ο Χρήστος, οι Σκύλοι, Η Νάουσα, τα Γιαννιτσά, η Αλεξάνδρεια, το Αγγελοχώρι, η Επισκοπή, το Γιαννακοχώρι αύριο...
Ώριμα νερά οι αντίλαλοι κόσμοι να σμίγουν, βουίζοντας η ποίηση μέλι... Όλα χωρώντας στις καρδιές, στα κεράσματα, στις λαχτάρες, στα βήματα της Κράστας... Ξέρετε, το όνειρο δεν είναι ακριβό, η πραγμάτωση είναι, οι ερμηνείες του... Και το Φαράγγι της Κράστας είναι ''Εκεί να γυρίζεις'' όπως τονίζει ο Σίμος Ανδρονίδης και απαγγέλλοντας στη Δέση η ποίηση:
Ανώφελα οι νεκροί μας ξεθάβουν
Φαράγγι της Κράστας / Πόσες φορές μας κυρίευσες / Μας έλουσες / Μας χτένισες / Γίναμε λείες πέτρες σου / Κρυφοί περίπατοί σου / Αιώνες που δαμάσαμε
Ο Αύγουστος κι ο Τρυγητής δικός μας / Όσο πατούμε πέτρες σου / Και γίνονται μωρά / Κάθε σταγόνας και άλλο παιχνίδι / Να ανταμώνουν γης ουρανός / Λέξεις / Πίνοντας όλο το ποτάμι / Το συν ένα από το τίποτα
Ηλίας Τσέχος
