Ο εμφύλιος σπαραγμός άφησε έρημα πολλά χωριά με τους κατοίκους να ξενιτεύονται για να ξεχάσουν όσα είδαν τα μάτια τους και δεν άντεξε η καρδιά τους.  Η φύση από την άλλη πλευρά , σιωπηλός μάρτυρας, φρόντισε να καλύψει της πληγές της με διαφορετικό τρόπο. Έτσι αν και τα υπολείμματα όλης αυτής της παράνοιας του ανθρώπου υπάρχουν διάσπαρτα εδώ και εκεί , το πράσινο , η ηρεμία , τα πλούσια δάση και τα νερά που κελαρίζουν στην πορεία τους προς τα κάτω , δίνουν έναν άλλο τόνο, σε γοητεύουν και σου τραβάν την προσοχή.  Η ζωή λοιπόν συνεχίζει τον κύκλο της και η Γη μεγαλουργεί με τοπία εξαιρέτου κάλους , γυμνές κορφές , λίμνες ,και αλπικά λιβάδια που αυτό τον καιρό έχουν κιτρινοπράσινο χρώμα , από τα λουλούδια που υπάρχουν και το άφθονο χόρτο στα πλούσια εδάφη που μόλις πριν λίγο το χιόνι αποχαιρέτησε . Για όλους αυτούς τους λόγους, και ακόμα χίλιους , τρείς ορειβάτες από την πόλη μας , μέλη του Ε.Ο.Σ. Νάουσας , το Σάββατο 8 Ιουνίου και με ορμητήριο την Αετομηλίτσα ανέβηκαν στην κορυφή Άνω Αρένα στα 2192 μέτρα υψόμετρο .Περνώντας από ρυάκια αλλά και βρύσες με γάργαρο και κρύο νερό , από χιονούρες και ράχες για να φτάσουν να αγναντέψουν από μακριά το Σμόλικα , την Τύμφη αλλά και τα Μουτσάλια , τις αλπικές λίμνες που είχαν κατά νου να δουν κατεβαίνοντας από την άλλη μεριά του βουνού. Και πριν χορτάσουν να δουν τις όμορφες αυτές εικόνες , στο έδαφος γραμμένο με πέτρες το γράμμα Ζ , γραμμένο με πείσμα για να το βλέπουν από μακριά τα αεροπλάνα που βομβάρδιζαν τους αντάρτες δηλώνοντας ότι " ΖΟΥΝΕ" .  Και ξάφνου αξιολογείς και πάλι το φως και την στιγμή και αισθάνεσαι τυχερός που απολαμβάνεις το σήμερα και το τώρα , γιατί τίποτα δεν είναι αιώνιο , και η στιγμή αποκτά τεράστια αξία . Μετά από μιά δόση φιλοσοφίας και ενδοσκόπησης , κατάβαση για τα Μουτσάλια , τις απλικές λίμνες στα 1729 μέτρα υψόμετρο . Πράσινα " ρουμπινή" νερά , ψηλές οξιές και αέρα που δροσίζει το κάθε κύτταρο σου , επίγειος παράδεισος , βάλσαμο για το κάθε πλάσμα που θα τις αντικρίσει.