Με εκκίνηση το καταφύγιο  «Κρεβάτια»  πάνω από το χωριό Βροντού Πιερίας στα 950 μέτρα (και αφού πρώτα διέσχισαν οδικός έναν χωματόδρομο οκτώμισι χιλιομέτρων γεμάτο με χιόνι και πάγο) ξεκίνησαν για την κορυφή «Μπαρμπαλά» , σε μία ράχη όλο πεύκα, στην Βόρεια πλευρά του Ολύμπου, μία πλευρά λιγότερο τουριστική , παρθένα από την ανάπτυξη και την πολυκοσμία.

Ο πολύ καλός καιρός της ημέρας (άπνοια , χαμηλή υγρασία  ,ηλιοφάνεια) , συνηγόρησε στο να έχουν καθαρές εικόνες μίας περιοχής που όλοι θα χαρακτήριζαν «υψηλού κάλους». Έτσι τα ανοιγματάκια κατά μήκος της διαδρομής ήταν η ευκαιρία για αγνάντεμα, πότε στα ρέματα και στις κόψεις , πότε στον Θερμαϊκό κόλπο , και άλλες φορές στις απέναντι κορφές . Με χρώματα που έπαιζαν με το μπλέ του Ουρανού , το άσπρο του Χιονιού και το πράσινο των δασών  που φαινόταν  χαμηλότερα .

Σε τέτοιες διαδρομές θυμάσαι το τραγούδι «η ζωή τραβά την ανηφόρα , αφού έχει 900 μέτρα θετική υψομετρική διαφορά σε λιγότερο από τέσσερα χιλιόμετρα διαδρομή . Επίσης στην τελευταία ράχη την πιο απότομη , το χιόνι ξεπερνούσε  το Σάββατο τα  εβδομήντα εκατοστά σε ύψος , με  τα  «μπατόν» να παρέχουν την στήριξη που χρειαζόταν αλλά και το «Πιολέ»  και τα «Κραμπόν»  έτοιμα στα σακίδια σε θέση ετοιμότητας.  Άλλωστε είναι γνωστό ότι στα βουνά και πόσο παραπάνω στον Όλυμπο  , ετοιμότητα , εξοπλισμός και σύνεση αποτελούν έναν καλό συνδυασμό.

  Το ορόσημο του «Μπαρμπαλά» φάνηκε και μαζί του το Πανόραμα των κορφών , σε μία «περίοπτη θέση»  που πολλοί επαγγελματίες φωτογράφοι θα ζήλευαν. Το «Παπαρέμα» , η «κόψη Ναούμ» , ο «Προφήτης Ηλίας» , η «Μικρή Τούμπα» , το «Παλιομονάστηρο» , το «Κίτρος» , η  «Νάνα». Είναι κάποιες από τις κορφές και τα μέρη που οι δύο φίλοι είδαν  από ψηλά . Όλα σε απόσταση αναπνοής τόσο κοντά και όμως τόσο μακριά ( γιατί η διάσχιση τέτοιων περιοχών πάντα γίνεται με κόπο και απαιτεί προγραμματισμό και προετοιμασία) ,και στο βάθος του Αιγαίου  η Πυραμίδα του Άθωνα , Σκηνές που σε μετέφεραν στην Μυθολογία ή στην  απαρχή  του  ανθρώπινου πολιτισμού,  τότε που η επαφή και το δέσιμο με την φύση ήταν κάτι μόνιμο , τότε που ο άνθρωπος δεν το  έπαιζε παντοδύναμος δυνάστης και ήξερε τη θέση του μέσα στην απεραντοσύνη της Γής και το πόσο μικρός ήταν . Αυτό αισθάνθηκαν και οι δύο φίλοι μπροστά σε όλο αυτό το επιβλητικό τοπίο το οποίο τους συνεπήρε και τους μετέφερε συναισθηματικά σε ένα επίπεδο ηρεμίας  και «Νιρβάνα» που μόνο στα βουνά βρίσκεις.

Γιώργος Καισαρίδης