Η πορεία ξεκίνησε από το χώρο αναψυχής του Στραβοπόταμου , πάνω από το χωριό Καστανερή ,με σκοπό να ανεβούν  σε  τρείς κορυφές . Και όμως αυτό που λένε : “ότι το ταξίδι πολλές φορές είναι το ίδιο όμορφο ή και ομορφότερο από τον προορισμό” επαληθεύτηκε .

  H διαδρομή είχε διάσχιση ποταμού, επιστρατεύοντας όλες τις δυνάμεις και δεξιότητες για να περαστεί ( με άλμα εις μήκος ) , πεζοπορία σε παγωμένο δρόμο , μιας και ένα ρέμα που είχε υπερχειλίσει, και λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών που επικρατούσαν είχε κάνει παγοδρόμιο περίπου 3 χιλιόμετρα δρόμου , σταλακτίτες πάγου , πανύψηλες οξιές και τέλος πολλά κομμάτια με χιόνι που γυάλιζε με τον χειμωνιάτικο ήλιο πάνω του.

  Η πρώτη κορυφή και δεύτερη ψηλότερη του Πάϊκου ήταν το «Καντάστι» με υψόμετρο 1649 μέτρα από εκεί είχες θέα προς  τις οροσειρές των  Πιρίν και της Ρίλα στην Βουλγαρία ,αλλά και προς την Γεύγελη  (που είναι σε απόσταση αναπνοής ) όπως και στον κάμπο του Κιλκίς . Επόμενη κορυφή μετά από ένα σκαμπανέβασμα  ήταν ο «Προφήτης Ηλίας»  με το ομώνυμο  εκκλησάκι στα 1623 μέτρα και τέλος μετά από ένα κομμάτι  δάσους, τα «Φιδωτά»  με 1620 μέτρα υψόμετρο και με απίστευτη θέα προς την «Τζένα» και το» Πίνοβο»  από την μία μεριά και τον Θερμαϊκό  και τον Άθωνα από την άλλη. Στην απάνεμη μεριά της κορυφής έγινε και το διάλειμμα,  με λίγο ζεστό τσάϊ και μια μπουκιά ψωμί , σε ένα μπαλκόνι όμως πέντε αστέρων, από άποψη αισθητικής και θέας.

 Στην επιστροφή,  και κρατώντας την παράδοση της παρέας για κυκλική διαδρομή και καινούργιες  εικόνες ,  προτιμήθηκε η χάραξη του Ε4 που όμως σε ένα κομμάτι είχε χαλάσει από τους υλοτόμους που δεν σεβάστηκαν το μονοπάτι .  Το τέλος ήταν υπερπαραγωγή , πεζοπορώντας  ανηφορικά ξανά, και κινούμενοι στην κόψη ενός δασωμένου  λόφου   γεμάτου φύλα ,η παρέα αντίκρισε αλλά και άκουσε τον στραβοπόταμο να ενώνεται με ένα ακόμα ρέμα, πεντακόσια  μέτρα περίπου από εκεί που είχαν ξεκινήσει  το πρωί. Εδώ ίσχυε και το ρητό ότι : “Η πρώτη εντύπωση σε προδιαθέτει αλλά η τελευταία σε ακολουθεί για πάντα».

 Μία ακόμα ορειβατική διαδρομή είχε τελειώσει , με εικόνες , ήχους και μυρωδιές  που τείνουν να χαθούν από την καθημερινότητα του μέσου ανθρώπου, τα 14 χιλιόμετρα πεζοπορίας , τα 700 μέτρα υψομετρικών και οι  5 περίπου ώρες άξιζαν τον κόπο με το παραπάνω . Όμως η μέρα δεν είχε τελειώσει ακόμα , και μία έκπληξη περίμενε τους ορειβάτες που επέλεξαν να επιστρέψουν στην Νάουσα από την διαδρομή  που περνά από τα Μεγάλα Λιβάδια , με κατεύθυνση τον Αρχάγγελο και μετά την Αριδαία. Οι διάσπαρτες  λίμνες στα Μεγάλα Λιβάδια είχαν μεταμορφωθεί σε «πίστες πατινάζ» με στρώμα πάγου τόσο παχύ που δεν έσπαζε ούτε και από το βάρος του ανθρώπινου σώματος . Επίλογος στον επίλογο λοιπόν , ημερήσιο πανόραμα , τέρψη ψυχής και νου.