Κάθε χρόνο τέτοια μέρα για πολλούς από εμάς ζωντανεύουν οι αφηγήσεις των γονιών και των παππούδων μας που έζησαν την ανείπωτη αυτή τραγωδία, κρατώντας ζωντανή στο χρόνο τη μνήμη της γενοκτονίας, του πόνου και του ξεριζωμού.
Σήμερα έχουμε οι ίδιοι την ηθική και εθνική υποχρέωση να μεταφέρουμε στις νεότερες γενιές αυτές τις αφηγήσεις ώστε να κρατήσουμε άσβεστη την εθνική συλλογική μνήμη, τιμώντας μ’ αυτό τον τρόπο τους 350.000 Έλληνες Πόντιους που έπεσαν θύματα της τουρκικής βαρβαρότητας κατά το διάστημα 1916-1922.
Για όλους τους Έλληνες, η αναγνώριση της γενοκτονίας είναι ένα εθνικό και ιστορικό χρέος που οφείλουμε να διεκδικήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις όσα χρόνια κι αν περάσουν. Μόνο τότε θα δικαιωθεί η μνήμη των εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών προγόνων μας.
