Ο εθελοντής δότης μυελού των οστών.
Ο φίλος μου, ο δάσκαλός μου. Ο δάσκαλος όλων μας.
Γιατί ο Νίκος ο Τουλίκας, αν και άτομο με νοητική υστέρηση και αυτισμό δεν έμεινε στο σπίτι και στον καναπέ. Δεν μιζέριασε, δεν γκρίνιαξε, δεν λύγισε, δεν τα παράτησε. Χάρη στους υπέροχους γονείς του, που στέκονται διαρκώς δίπλα του, βράχοι στη δύσκολη καθημερινότητά του.
Οι γονείς του Νίκου δεν άφησαν τον αυτισμό να τον νικήσει. Αντιθέτως τον νίκησαν αυτοί, κάνοντας τον Νίκο πρωταθλητή και πρότυπο ζωής.
Τέτοιοι καθημερινοί ήρωες για όλους μας και κυρίως για τη νεολαία μας, μάς υπενθυμίζουν πόση πολλή δουλειά έχει ακόμη να γίνει στη χώρα μας για τα άτομα με αναπηρία.
Τα λόγια ευαισθησίας δεν φτάνουν. Πρέπει να διευρύνουμε επιτέλους ως κοινωνία τους ορίζοντές μας και απέναντι στους συνανθρώπους μας με προβλήματα που χρήζουν ειδικής μέριμνας.
Απέναντι στα άτομα αυτά και στις οικογένειες τους η κοινωνία μας έχει υποχρέωση να σταθεί με υπευθυνότητα και σοβαρότητα. Έχουμε όλοι χρέος, ως συντεταγμένη πολιτεία να αποτελέσουμε στήριγμα στον αγώνα τους, να καθησυχάσουμε τις αγωνίες και τον πόνο τους, να εξαλείψουμε την περιθωριοποίηση, τον στιγματισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό τους. Να δημιουργήσουμε και να αναβαθμίσουμε τις υποδομές Δημόσιας υγείας, μέριμνας και φροντίδας που θα συνδράμουν στην σωστή αντιμετώπιση των προβλημάτων τους.
Παράλληλα, έχουμε χρέος ως κοινωνία να ξεριζώσουμε την προκατάληψη, να συνειδητοποιήσουμε ότι τα άτομα με αναπηρία δεν αποτελούν ξεχωριστό κομμάτι του κοινωνικού συνόλου, αλλά άρρηκτο τμήμα του, μέσα στο οποίο πρέπει να έχουν τη δυνατότητα και τις ίσες ευκαιρίες να αναδείξουν τις δεξιότητες τους, να αποδείξουν την αξία τους, να δομήσουν τη ζωή τους με αξιοπρέπεια, το κάθε παιδί με τον δικό του μοναδικό τρόπο
