Γιατί πώς αλλιώς μπορούν να εξηγηθούν οι διθυραμβικές δηλώσεις αυτοθαυμασμού της πολιτικής του για το μέλλον της βιομηχανίας και των τευτλοπαραγωγών όταν οι ίδιοι οι παραγωγοί νοιώθουν εξαπατημένοι και αγανακτισμένοι με την προσκόμιση των τεύτλων σε εξευτελιστικές τιμές. Οι παραγωγοί είναι έξαλλοι διότι βλέπουν ότι οι τιμές που ανακοινώθηκαν τον Φεβρουάριο από την Βιομηχανία προκειμένου να αποφασίσουν την καλλιέργεια δεν έχουν καμία σχέση με αυτές που «αναγκάζονται» σήμερα να παραδώσουν την παραγωγή τους. Είναι πολύ χαμηλότερες και οι παραγωγοί ζημιώνονται σημαντικά. Είναι σε οικονομικό αδιέξοδο.
Είναι απορίας άξιο πώς μέσα στην κρίση της πανδημίας που ανέδειξε τα προβλήματα της διατροφικής ασφάλειας και επάρκειας για τη χώρα, η κυβέρνηση επιλέγει τελικά με τις πράξεις της και την πολιτική της ,την εξαφάνιση της παραγωγής στη χώρα ενός στρατηγικού τροφίμου της ζάχαρης και της καλλιέργειας ζαχαροτεύτλων. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η φετινή παραγωγή ζαχαρότευτλων δεν πάει για παραγωγή ΖΑΧΑΡΗΣ, αλλά για ζωοτροφή ή βιοαέριο.
Προς τι λοιπόν οι πανηγυρισμοί του υπουργού Ανάπτυξης και Επενδύσεων με την δήλωσή του «Το σχέδιο για τη σωτηρία της τευτλοπαραγωγής στην Ελλάδα συνεχίζεται και πιστεύω ότι από χρόνο σε χρόνο θα πηγαίνουμε καλύτερα» μάλλον ήθελε να πει αυτό που πραγματικά γίνεται με πρωταγωνιστή τον ίδιο «Το σχέδιο για τη “εξαφάνιση” της τευτλοπαραγωγής στην Ελλάδα συνεχίζεται και πιστεύω ότι από χρόνο σε χρόνο θα πηγαίνουμε χειρότερα».
