Οι κινήσεις

Εχει διαπιστωθεί ότι οι ήπειροι της Γης δεν είναι σταθεροί σχηματισμοί. Ακολουθούν αντίθετα τον λεγόμενο Κύκλο του Ουίλσον, κατά τον οποίο οι μάζες ξηράς απομακρύνονται η μία από την άλλη και στη συνέχεια επανενώνονται σχηματίζοντας ηπείρους και υπερηπείρους οι οποίες με τη σειρά τους κάποια στιγμή διαλύονται. Αυτή η διεργασία έχει συμβεί τουλάχιστον τρεις φορές τα τελευταία τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια.

Όταν οι ήπειροι απομακρύνονται η μία από την άλλη, σχηματίζονται ανάμεσά τους οι λεγόμενες μεσοωκεάνιες ράχες, βαθιές ρωγμές από τις οποίες αναβλύζει μάγμα το οποίο κλείνει έτσι το κενό. Αντίθετα, στην περίπτωση που οι ήπειροι πλησιάζουν η μία την άλλη, σχηματίζεται ανάμεσά τους μια ζώνη υποβύθισης μια ζώνη στην οποία η τεκτονική πλάκα της μίας ηπείρου βυθίζεται αργά κάτω από την πλάκα της δεύτερης.

Η θεωρία

Σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία η Ινδία πριν από περίπου 140 εκ. έτη ανήκε στην υπερήπειρο Γκοντβάνα που κάλυπτε μεγάλο μέρος του Νότιου Ημισφαιρίου της Γης. Πριν από περίπου 120 εκ. έτη η Ινδία αποκόπηκε από τον Γκοντβάνα και άρχισε να μετακινείται βόρεια προς την άλλη μεγάλη υπερήπειρο που υπήρχε τότε στον πλανήτη που περιλάμβανε την περιοχή που σήμερα είναι η Βόρειος Αμερική και την Ευρασία. Η Ινδία κινούνταν με αργό ρυθμό περίπου 5 εκατοστά ανά έτος. Όμως πριν από 80 εκ. έτη εντελώς ξαφνικά η Ινδία… πάτησε γκάζι και άρχισε να κινείται με τριπλάσια ταχύτητα. Πρόκειται για ταχύτητα διπλάσια από εκείνη με την οποία κινούνται οι πιο γρήγορες τεκτονικές πλάκες σήμερα. Με την νέα της ταχύτητα η Ινδία χρειάστηκε περίπου 30 εκ. έτη για να φτάσει στην Ευρασία. Ετσι πριν από 50 εκ. έτη η Ινδία συγκρούστηκε με την Ευρασία προκαλώντας τη γέννηση των Ιμαλαΐων. Οι επιστήμονες δεν μπορούσαν μέχρι σήμερα να δώσουν μια εξήγηση για την ξαφνική αύξηση της ταχύτητας της Ινδίας.

H διπλή ζώνη

Ομάδα γεωλόγων του ΜΙΤ πιστεύουν ότι έλυσαν το μυστήριο. Υποστηρίζουν ότι στην έλξη της Ινδίας με την Ευρασία δεν συμμετείχε μια ζώνη υποβύθισης όπως συνήθως αλλά δύο τέτοιες ζώνες. Τα χαρακτηριστικά αυτών των δύο ζωνών (το εύρος τους και η απόσταση μεταξύ τους) ήταν τέτοια που έδωσαν στην Ινδία την απαραίτητη ώθηση ώστε να αυξήσει την ταχύτητα της. Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα τους μελετώντας δείγματα πετρωμάτων από τα Ιμαλάια και πραγματοποίησαν στη συνέχεια σειρά προσομοιώσεων.

«Στη γεωλογία είναι πολύ δύσκολο να είσαι απόλυτα βέβαιος για οτιδήποτε. Αλλά έχουμε στη διάθεση μας τόσο πολλά στοιχεία που ταιριάζουν με την εκδοχή των δύο ζωνών υποβύθισης που μας κάνει να είμαστε σχεδόν βέβαιοι για αυτό το σενάριο» αναφέρει ο Λι Ρόιντεν, καθηγητής γεωλογίας και γεωφυσικής του τμήματος Πλανητικών, Ατμοσφαιρικών και Γήινων Επιστημών του MIT. Η νέα θεωρία δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature Geoscience».