Δεν ήταν μόνο η νεανική αψηφισιά, που πολέμησε τη δικτατορία και έγραψε, με το αίμα και τη θυσία της νιότης, τον θρίαμβο της ελευθερίας. Ήταν η δίψα για δικαιοσύνη, για ανεξαρτησία. Η δίψα για να έχουν τα παιδιά του αύριο, τον «δικό τους ήλιο».
Το Πολυτεχνείο συνεχίζει να μας εμπνέει και το νόημά του συμπυκνωμένο αποτυπώνεται, στο να βρίσκουμε, κάθε φορά τη δύναμη να κρατάμε το δάχτυλο μας υψωμένο και τη φωνή μας δυνατή, απέναντι σε κάθε δικτάτορα.
Να προτάσσουμε το στέρνο μας σε όσους αμφισβητούν την κυριαρχία του λαού και τη δημοκρατία. Να σηκώνουμε το ανάστημά μας σε κάθε ύπουλο εχθρό της ύπαρξής μας. Για να μπορούμε να βαδίζουμε στην στράτα της ελευθερίας!
Συνεχίζουμε να θυμόμαστε, συνεχίζουμε να τιμούμε την παρακαταθήκη του Πολυτεχνείου. Και σχεδόν 50 χρόνια μετά, σε μια ισχυρή Ελλάδα, με στέρεη δημοκρατία, δικό μας χρέος τιμής είναι να τη δυναμώσουμε ακόμα παραπάνω και να μην στερήσουμε ποτέ στις επόμενες γενιές, την «πάμφωτη και αιώνια Λευτεριά»!
