Αρχείο
- Παρασκευή, 03 Απριλίου 2015
Σας παρουσιάζουμε τον χαιρετισμό της Θούλης Σιδηροπούλου, προέδρου του ομίλου για τις αρχές και τις αξίες της Unesco στο Νομό Ημαθίας, στην παράσταση – αφιέρωμα, του Κέντρου Μέριμνας Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας στις 3 Δεκεμβρίου.
«Αποτελεί μεγάλη τιμή και ιδιαίτερη χαρά για μένα, η πρόσκληση του Κέντρου Μέριμνας Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες του Δήμου Βέροιας και της προσφιλούς προέδρου του, κυρίας Μελίνας Δαμιανίδου, να χαιρετίσω την εκδήλωση αυτή, που πραγματοποιείται με ευκαιρία την Παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας.
Η 3η Δεκεμβρίου είναι η αφορμή για να έρθει στο προσκήνιο, στην καθημερινότητά μας, η διεκδίκηση της ισότιμης θέσης στην κοινωνία μας, μιας ιδιαίτερης ομάδας, του ανάπηρου πληθυσμού.
Η αντιμετώπιση των ανθρώπων με αναπηρία αποτελεί δείκτη πολιτισμού και συλλογικής ωριμότητας. Θέτει, την ουσία της εμπέδωσης της δημοκρατίας και των θεσμών της σε κάθε ευνομούμενη, σε κάθε δίκαιη, σε κάθε ανθρώπινη Πολιτεία. Η κοινωνία, που δεν δημιουργεί συνθήκες για την άρση των κάθε είδους αποκλεισμών, που υφίστανται τα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες, είναι μια κοινωνία, που βρίσκεται σε αξιακή παρακμή. Είναι ο αρνητικός δείκτης του πολιτισμού μας.
Οι δραστηριότητες πολιτιστικού και ιδιαίτερα πολιτισμικού χαρακτήρα, αποκτούν, στην σημερινή εποχή, μια ξεχωριστή σημασία. Σε μια εποχή απόλυτης κρίσης της οικονομίας, αλλά και γενικευμένης κρίσης των αξιών της κοινωνίας, μέσα σε ένα πλαίσιο νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, όπου τείνουν να ισοπεδωθούν, οι πολιτιστικές ταυτότητες των λαών και των ανθρώπων, δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία, ότι προέχει περισσότερο από ποτέ, να αφυπνιστούμε, να κατανοήσουμε, να διατηρήσουμε, να προβάλλουμε και να αναδείξουμε, αυτόν τον μοναδικό θησαυρό, που ονομάζουμε ελληνική παράδοση, ελληνικό πολιτισμό ή με άλλα λόγια χρέος για την ελευθερία.
Στην ιστορικό ταξίδι του Ελληνισμού στον Χώρο και στον Χρόνο, είναι η πρώτη φορά, που οι Έλληνες έχουν περιορισθεί σε μια φλούδα γης… στα κακοτράχαλα τα βουνά… και στις αγιασμένες πέτρες… όπως λέει ο Νίκος Γκάτσος και τραγούδησε ο Μάνος Χατζιδάκις.
Είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία , που καλείται ο Ελληνισμός να δημιουργήσει Πολιτισμό μόνο στην ευρωπαϊκή όχθη του Αιγαίου.
Εκδιώχθηκαν οι Έλληνες από την Μικρά Ασία και τον Πόντο, ξεριζώθηκαν οι πρόγονοί μας από τις αλησμόνητες Πατρίδες 3.000 ετών. Το προσφυγικό ζήτημα, που αφορά την περίοδο 1922-1930 είναι το σημαντικότερο γεγονός της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας. Η προσφυγιά όμως των Ελλήνων της Ανατολής ξεκινά από τον 19ο αιώνα. Τότε έρχονται οι πρώτοι πρόσφυγες, από την Μικρά Ασία και τον Καύκασο, για να εγκατασταθούν στην Ελλάδα. Ο μεγάλος πληθυσμός της προσφυγιάς έρχεται μετά το 1922: 1.350.000 Έλληνες ανταλλάσσονται με 350.000 Τούρκους. Η ανταλλαγή γίνεται με βάση την θρησκεία και είναι πράγματι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Ένα, πρωτοφανές, ανθρωποπάζαρο, που όμοιό του, δεν γνώρισε η Ιστορία και ο Πολιτισμός.
Ήταν μια ανταλλαγή υποχρεωτική. Ήταν ένας πρωτόγνωρος ξεριζωμός.
Ο ντόπιος ελλαδικός πληθυσμός, απέναντι σε αυτήν την ιστορική θύελλα, αφουγκράστηκε με δυσκολία, όπως ήταν φυσικό, τον ερχομό των προσφύγων. Ο πληθυσμός των περίπου 10 εκατομμυρίων, που ζει σήμερα στην Ελλάδα, είναι κατά το ήμισυ σχεδόν πληθυσμός, που άφησε την πανάρχαιη πατρίδα του και κατέφυγε στην ελεύθερη Ελλάδα.
Οι πρόσφυγες αναζωογόνησαν την ελληνική ύπαιθρο και τις πόλεις, συνέβαλαν στην κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξη της Ελλάδας, ανιστόρησαν τα θρησκευτικά μας σύμβολα, όπως η Παναγία Σουμελά και άλλα, αύξησαν τον πληθυσμό της Ελλάδας και το σημερινό ελληνικό κράτος θεμελιώθηκε στην έλευσή τους. Η μετοικεσία της Ανατολής είναι το σημαντικότερο ιστορικό γεγονός μετά το 1821.
Ο πολιτισμός των προσφύγων από την Μικρά Ασία, τον Πόντο και την Θράκη, αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους πυλώνες στήριξης της σημερινής κοινωνίας μας και, ως τέτοιο θα πρέπει να τον αντικρίζουμε.
Η πίστη στις αδιαπραγμάτευτες αξίες του προσφυγικού πολιτισμού: Στο δικαίωμα να ορίζεις ελεύθερα την ζωή σου, Να υπερασπίζεσαι την εθνική σου αξιοπρέπεια, Να εναντιώνεσαι στην αυθαιρεσία κάθε απάνθρωπου καθεστώτος, Να διεκδικείς δικαιοσύνη και σεβασμό των θεμελιωδών ελευθεριών είναι η πεμπτουσία της ανθρώπινης υπόστασης μας και της εθνικής μας προοπτικής, απέναντι σε κάθε είδους βαρβαρότητα.
Και βέβαια είναι επιβεβλημένη, η κάθε προσπάθεια για την εγγραφή των Μνημείων του Ποντιακού, Μικρασιατικού και Θρακικού Πολιτισμού στον Κατάλογο της Άϋλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, που θα διαφυλάξει και θα παραδώσει στις επόμενες γενιές των Ελλήνων, τις ιστορικές μνήμες και τις παρακαταθήκες του Ελληνισμού, ανασυνθέτοντας την εικόνα της ελληνικής παρουσίας στις «αλησμόνητες πατρίδες».
Καθώς επίσης: Ο εντοπισμός, η καταγραφή, η διαφύλαξη και η προβολή της Ποντιακής, Μικρασιατικής και Θρακικής πολιτιστικής κληρονομιάς, της προφορικής παράδοσης και έκφρασης, της γλώσσας, των παραστατικών τεχνών, των κοινωνικών πρακτικών, των τελετουργικών και των εορταστικών εκδηλώσεων.
Ο σεβασμός, η προστασία κι η διάδοση της Άϋλης Ποντιακής, Μικρασιατικής και Θρακικής Πολιτιστικής Κληρονομιάς, της παράδοσης, του προφορικού πολιτισμού, της συλλογικής μνήμης και συνείδησης των Τραντέλλενων Ποντίων, Μικρασιατών και Θρακών, ως εκπλήρωση του μεγάλου ιστορικού μας χρέους σε εκείνους, που μας δίδαξαν μέσα από τα βάθη του χρόνου, ότι το να είσαι Έλληνας είναι κάτι μοναδικό.
Γιατί η διατύπωση του ορισμού του Πολιτισμού είναι, όχι μόνο απλώς το άθροισμα των μνημείων και των καλών τεχνών, αλλά πρωτίστως των ιδεολογιών, των νοοτροπιών, των συλλογικών συμπεριφορών, των κατακτήσεων της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των αξιών, που ανάγονται στην ανθρώπινη ζωή και την αξιοπρέπεια. Όλων αυτών, που είναι εξίσου άϋλα και υλικά και κυριαρχούνται από ιδέες, που μετατρέπονται σε υλικό αποτέλεσμα και επηρεάζουν την ζωή όλων των ανθρώπων.
Όπως λέει ο Ίωνας Δραγούμης: «Η παράδοση είναι ο σύνδεσμος των ατόμων μιας φυλής, τωρινών και περασμένων που τα κάνει έθνος. Ιστορία είναι η συνείδηση του συνδέσμου αυτού. Ορμή δημιουργίας, είναι ο σύνδεσμος των τώρα ζωντανών ατόμων του έθνους με τα ερχόμενα, είναι η λησμονιά των περασμένων, είναι ο καημός των μελλόμενων».
Σήμερα, ο πολιτισμός των προσφύγων, κρατά μια λυγερή ισορροπία μεταξύ της παράδοσης και της δημιουργίας. Χωρίς να αναθεματίζει τη συντηρητικότητα, χωρίς να περιφρονεί την προοδευτικότητα.
Έχουμε χρέος να τα μελετήσουμε όλα αυτά… και να αγωνιστούμε για όλα αυτά. Γιατί είναι όλα δικά μας. Τα ζει η ψυχή σαν παραμύθι της γιαγιάς μας, σαν βίωμα κι όχι σαν επίκτητη γνώση.
Κόντεψαν να μας πείσουν, πως είναι άσκημα, κατώτερα και για πέταμα, ανιστόρητα…
Αρκετά τα περιφρονήσαμε. Από τον εαυτό μας αρχίζουμε πάντα. Δεν έχουμε τίποτε άλλο, τόσο δικό μας και τόσο πολύτιμο. Μαθαίνοντας από πού ερχόμαστε, ξέρουμε, πού είναι ο δρόμος να πάμε. Και σαν τα μάθουμε αυτά, θα είμαστε άνθρωποι».
