Αρχείο
- Παρασκευή, 03 Απριλίου 2015
Του Κώστα Γ. Γιοβανόπουλου*
Ο κοντούτσικος ΛαΓκουάρντια πέθανε από καρκίνο του παγκρέατος στα 64 του, αλλά αυτό για την Ιστορία δεν είχε πια καμία σημασία. Γόνος Ιταλών μεταναστών ήταν μακράν ο πιο επιτυχημένος Δήμαρχος της Νέας Υόρκης (1934-1945).
Συνεργάστηκε στενά -Ρεπουμπλικάνος αυτός- με τον Δημοκρατικό Πρόεδρο Φραγκλίνο Ρούσβελτ, και πέτυχαν στη φριχτότερη περιπέτεια της χώρας τους, το κραχ του 1929, να βγουν παλληκάρια δημιουργίας, υπόδειγμα ηγητόρων. Ο ΛαΓκουάρντια διαχειρίστηκε ευσυνείδητα δισεκατομμύρια δολάρια για την ανασυγκρότηση της πόλης του και των ΗΠΑ. Σε καιρό πολέμου εκατομμύρια φτωχοί κι ανήμποροι βρήκαν αγκωνάρι ελπίδας, σιτίστηκαν, έχτισαν φιλάδελφες αξιοπρέπειες και αναθάρρησαν ψυχικά. Εμείς, τι κάνουμε ;
(Στη φωτογραφία: Ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης Fiorello LaGuardia, με τη στολή του μηχανοδηγού στο Μετρό της πόλης, έδινε καθημερινά το σύνθημα της εγρήγορσης, ζωντανό παράδειγμα στα μέτωπα της καθημερινότητας.)
Το πρώτο νομοσχέδιο που έφτασε ως κατεπείγον στη Βουλή ήταν λέει οι ρυθμίσεις για την Παιδεία. Φυσικά, καμία σχέση με το άρωμα του τίτλου. Όχι, όχι, ούτε για τα εργαστήρια, μηδέ για τα συγγράμματα, καθόλου για τις φωτοτυπίες βιβλίων ο λόγος. Το πανεπιστημιακό ιερατείο φρόντισε να τακτοποιήσει αμέσως τους τρόπους εκλογής στις Συγκλήτους, τα κονκλάβια μερίμνησαν για τους θώκους. Τι φτώχεια Θεέ μου! Τι έλλειμμα επίγνωσης συναντώ κάθε μέρα. Η πατρίδα βογκά ρόγχο θανάτου, ένα μοιρολόι ακούγεται πέρα ως πέρα στου έθνους τα ερείπια, και τα μεταξωτά απομεινάρια ακόμα χορεύουν αυτοκρατορικά βαλσάκια.
Αντί να συνωστιστούμε νύχτα μέρα στα έδρανα, να δίνουμε και να παίρνουμε ιδέες λυτρωτικές, να εργαζόμαστε σφιχταγκαλιασμένοι κάπως να γλιστρύσουμε μακριά απ΄ την κόλαση, το κοινοβούλιο κάνει θερινές διακοπές. Δεν έχω λόγια να περιγράψω πόση στενοχώρια βιώνω βλέποντας το Παλιό να κερδίζει τις πρώτες μάχες κόντρα στο αυτονόητο. Καθόλου μικρόψυχος δεν είμαι, μόλις αντιληφθώ έργα που θα δίνουν φιλί ζωής στον Έλληνα της αντοχής, θα ψηφίσω υπέρ, μην έχετε καμία αμφιβολία.
Στέλνω μήνυμα συναγερμού πρώτα στους συναδέλφους μου κι έπειτα σ’ όλους μας. Η χώρα χρειάζεται το κεφάλι να εμπνέει με ανιδιοτέλεια και τα ποδάρια να προστρέχουν με αυταπάρνηση. Τα πανεπιστήμια να βρουν πρώτα τα κουράγια να γεμίσουν τα αμφιθέατρα (ποιος γονιός θ΄αντέξει να σπουδάζει παιδιά;) κι ύστερα μια χαρά συζητιέται πόσα σιρίτια θα κοσμούν τις τηβέννους. Ελάτε να δώσουμε τη μάχη μαζί, πυρακτωμένα παθιασμένοι πολίτες και βουλευτές, αγκαλιασμένοι φρουροί σε πυρρίχιους, για να ξεπατωθούν να φύγουν οι μεσαιωνικές λογικές κι οι άνθρωποί τους που κατακλύζουν το πρώην παλάτι της Αμαλίας.
Όταν προχθές ρώτησα επισήμως έναν υπουργό, τι διάολο χρειάζονται στα 2012 μιας κατάχρεης χώρας οι περίφημοι Γεν. Γραμματείς κι οι αυλές τους, μου απάντησε πως “…είναι η συγκολλητική ουσία ανάμεσα στην πολιτική ηγεσία και τους υπαλλήλους του υπουργείου…”. Το μανικιούρ της μεταπολίτευσης συνεχίζεται δηλαδή, δεν αλλάζει τίποτα. Να βολευτούν τα φιλαράκια, υποψήφιοι που απέτυχαν στις εκλογές να βρουν μια παράγκα κομματικής πελατείας, τα spa στο μυαλό της συγκυβέρνησης παραγγέλνουν αιθέρια έλαια κι ούτε λόγος για τη συμφορά που ξεσπά. Ελάτε ρε παιδιά, μπορείτε και καλύτερα, ας ξεκινήσει ένας ν’ ανάψει το φως. Μπορούμε, πιστέψτε το, μπορούμε εθνικότερα, υγιέστερα, σοφότερα, ΓΙΝΕΤΑΙ!
Υ.Γ. Η χήρα του ΛαΓκουάρντια ( La Guardia = Ο Φρουρός) κληρονόμησε εκτός από ένα σχεδόν μηδενικό τραπεζικό λογαριασμό, και δύο απλήρωτες υποθήκες στο λιτό συνοικιακό τους σπίτι.
*16.8.2012 Βουλευτής Ημαθίας – ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
