Αρχείο
- Παρασκευή, 03 Απριλίου 2015
Του Σίμου Ανδρονίδη
«Είναι σεισμογενής η περιοχή φοβάμαι, λες. Είναι σεισμογενής για να ξυπνάμε απ’ το παρόν». (Γιάννης Βαρβέρης, ‘Αλκυονίδες’).
Η πρώτη ψηφοφορία που διεξήχθη για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας αποτύπωσε έναν δεδομένο κοινοβουλευτικό συσχετισμό δυνάμεων οι οποίες τοποθετούνται με βάση το διακύβευμα και το επίδικο της προεδρικής εκλογής. Η συγκέντρωση 160 ψήφων δεν δύναται να οδηγήσει, στην τρίτη και τελική ψηφοφορία, στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Σε αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να κάνουμε κάποιες πρώτες σκέψεις με αφορμή την περίφημη προεδρική εκλογή. Η αντιπαράθεση μεταξύ Ν.Δ και ΣΥΡΙΖΑ μετατοπίζεται δομικά προς την κατεύθυνση του κοινοβουλίου.
Σε αυτή την περίπτωση, η αντιπαράθεση των δύο πολιτικών συσσωματώσεων (Ν.Δ & ΣΥΡΙΖΑ) κορυφώνεται και συμπυκνώνεται ταυτόχρονα «εντός» του Κοινοβουλίου, με αφορμή την διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Η επίσπευση της διαδικασίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας προκάλεσε και μία δομική «μετατόπιση» των κοινωνικών-ταξικών συμφερόντων που συναρθρώνουν τα δύο κόμματα.
Έτσι, η διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας παράγει τις προϋποθέσεις για την αποκρυστάλλωση δύο αντιθετικών κοινωνικών «κόσμων» που διαμεσολαβούνται από τα δύο κυρίαρχα πολιτικά κόμματα. Η διαδικασία της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας εγγράφει τα χαρακτηριστικά της δομικής-κοινωνικής «μετατόπισης» συμφερόντων στο χώρο του κοινοβουλίου.
Σε αυτή την διαδικασία, η Ν.Δ και ο ελάσσων κυβερνητικός εταίρος, το ΠΑΣΟΚ, έδρασαν και δρουν σαν ένα «ενιαίο» πολιτικό κόμμα, το οποίο ενσωματώνει και περικλείει όχι μόνο τις ψήφους υπέρ της υποψηφιότητας του Σταύρου Δήμα, αλλά κύρια μία πολιτική στρατηγική που τείνει να διαρθρώνει σε όλον συγκεκριμένα κοινωνικά-ταξικά συμφέροντα. Με αυτόν τον τρόπο, η λειτουργία της «ενιαιοποίησης» των δύο κομμάτων «αναπαράγεται» και στο θεσμικό επίπεδο της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, καθότι η οργανική πολιτική-στρατηγική τους σύμφυση, πέρα και πάνω από την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, προτάσσει το σημαίνον της Μνημονιακής διάρκειας και συνέχειας.
Η λειτουργία των κοινοβουλευτικών ομάδων της Δημοκρατικής Αριστεράς και των Ανεξάρτητων Ελλήνων χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης. Το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς πλέον δομείται κύρια ως κοινοβουλευτικός μηχανισμός, λόγω και της ουσιαστικής άρσης και αποσύνθεσης της κοινωνικής συμμαχίας του κόμματος, όπως διεφάνη από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών της 25ης Μάιου του 2014. Στην πρώτη ψηφοφορία της περασμένης Τετάρτης, η κοινοβουλευτική ομάδα της Δημοκρατικής Αριστεράς εκφράστηκε ενιαία, ενσωματώνοντας τα χαρακτηριστικά μίας προσίδιας κομματικής «στεγανότητας».
Το επίδικο της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας συνέβαλλε στην τύποις διευρυμένη ιδεολογική «αναπαραγωγή» της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος, η οποία συσπειρώθηκε γύρω από την θεμελιώδη στόχευση της μη εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Κι ακριβώς αυτή η βαθύτατα πολιτική διαδικασία, είχε ως συνέπεια την διαμόρφωση μίας «ολικής» ιδεολογικής σύγκλισης των μελών της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος.
Με άλλα λόγια διατυπωμένο, το πολιτικό «κύτταρο» της Δημοκρατικής Αριστεράς εκφράστηκε (σε κοινοβουλευτικό επίπεδο) μέσω μίας ιδεολογικής «συνέχειας» και σύγκλισης, αποτρέποντας με αυτόν τον τρόπο την παραγωγή κομματικών εγκάρσιων τομών και ρήξεων. Η κοινοβουλευτική ομάδα «εργαλειοποιεί» την προσίδια πολιτική λειτουργία του κόμματος, «διευρύνοντας τεχνηέντως» τους όρους δραστηριοποίησης του κόμματος της «ανανεωτικής» Αριστεράς.
Το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων, (ΑΝ.ΕΛΛ) βρίσκεται σε μία διαδικασία εσωτερικής περιδίνησης με αφορμή και τις καταγγελίες του βουλευτή Παύλου Χαϊκάλη για απόπειρα δωροδοκίας και «εξαγοράς» της ψήφου του. Δρώντας εντός του ευρύτερου «κρισιακού» περιβάλλοντος, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες βιώνουν έντονα τις ωδίνες μίας ιδεολογικής «ασυνέχειας» και ετερογένειας, που οδήγησε ακριβώς σε ρήξεις και σε διαγραφές βουλευτών από την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος.
«Το 2012, τον τόνο στη διαδικασία αποσύνθεσης της κοινωνικής βάσης της ΝΔ τον έδιναν οι ΑΝΕΛ. Αν και προσωποπαγές κόμμα, συγκροτημένο από διαγραφέντες της ΝΔ και μέσω του Διαδικτύου, οι ΑΝΕΛ εξέφρασαν μια ετερόκλητη κοινωνική συμμαχία, που ελλείψει ισχυρού μηχανισμού οργάνωναν κυρίως ‘αντιμνημονιακοί’-έστω για λίγο- δημοσιογράφοι της λαϊκής δεξιάς. Το κόμμα κατέγραψε υψηλές επιδόσεις σε λαϊκές και εργατικές περιοχές (Καματερό, Αγ. Βαρβάρα, Ίλιον), χαμηλή στήριξη στις κατεξοχήν αστικές (Φιλοθέη, Ψυχικό, Εκάλη), και ταυτόχρονα, σημαντική επιρροή στα εύπορα προάστια της νότιας και παραλιακής ζώνης. Η συμμαχία αυτή, ωστόσο, με μόνες εγγυήσεις τον Πρόεδρο και τις ‘διασυνδέσεις’ του στον αστικό κόσμο, αποδείχτηκε επισφαλής. Πρώτα στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 ( όπου οι ΑΝΕΛ έχασαν 35-37% της δύναμης του Μαΐου στις εύπορες περιοχές, συγκρατώντας δυνάμεις στις λαϊκές-εργατικές)· έπειτα τον Δεκέμβρη του 2012 (με τις ανεξαρτητοποιήσεις βουλευτών)· και τέλος από τις Ευρωεκλογές και μετά ( με απώλειες πως την πιο συνεκτική, ιδεολογικά, Χρυσή Αυγή και νέες διαρροές βουλευτών), η ΝΔ πέτυχε την συμπίεση των ΑΝΕΛ στα όρια της επιβίωσης».
O Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος περιγράφει συνοπτικά την κοινωνική και πολιτική περιδίνηση στην οποία εισήλθαν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες. Η διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας παρήγαγε τους όρους και τις προϋποθέσεις για την σταδιακή σύγκλιση μίας ιδεολογικά ετερόκλητης κοινοβουλευτικής ομάδας, στο βαθμό που το συγκεκριμένο σημαίνον (εκλογή ή μη εκλογή Προέδρου) τείνει να αναπαράγει, στο εσωτερικό της κοινοβουλευτικής ομάδας, (ευρύτερα του κόμματος) την πρωτόλεια «αντιμνημονιακή» του συγκρότηση και κατεύθυνση, καθότι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες υπήρξαν το κομματικό-πολιτικό «αποτέλεσμα» της ανάδυσης και της αποκρυστάλλωσης της διαιρετικής τομής Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο.
Η καταψήφιση της υποψηφιότητας του Σταύρου Δήμα «εγχαράζει» μία «νέα» αντιμνημονιακή κατεύθυνση στο εσωτερικό του κόμματος, χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι έχουν αρθεί οι δομικές ιδεολογικές αποκλίσεις ενός «χώρου» που χρησιμοποίησε ως «υποσύνολο» της αρχικής πολιτικής, προγραμματικής και ιδεολογικής του συγκρότησης τον συνωμοσιολογικό λόγο. Η περιώνυμη συνωμοσιολογική «θεωρία» του «ψεκάσματος» αποδεικνύει και καταδεικνύει συνάμα την «μερική» και υπεραπλουστευτική ιδεολογική του συγκρότηση. Οι εξελίξεις που ακολουθούν προβλέπονται «πυκνές».
Η αποχώρηση του Ουρουγουανού Xoσέ Πέπε Μουχίκα από το αξίωμα του Προέδρου μας επιτρέπει να προβούμε στην εξής διαπίστωση: ο αριστερός Χοσέ Πέπε Μουχίκα τίμησε όσο λίγοι το αξίωμα και τους εργαζόμενους της χώρας του. Λιτός και δυναμικός, διεκδικητικός και μαχητικός, συνέβαλλε στη ριζική βελτίωση της θέσης του μπλοκ των λαϊκών-κυριαρχούμενων τάξεων της χώρας του. Ουσιαστικά, οι πολιτικές αναδιανομής του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου «παρενέβησαν» στο συσχετισμό δύναμης μεταξύ κεφαλαίου-εργασίας, μεταβάλλοντας δομικά την προσίδια κατεύθυνση και κίνηση του λαϊκού-εργατικού μπλοκ.
Έχοντας ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό «παρελθόν», νοηματοδότησε με την δράση του και ανασημασιοδότησε με τον λόγο του το πεδίο του κοινωνικού. Η σύγκριση με ότι συμβαίνει αυτές τις ημέρες στα καθ’ημάς αποδεικνύει και επιβεβαιώνει απλά την «ολική» πολιτική και ηθική ακεραιότητα του ανδρός.
