Το σκυλί με τα κινητικά προβλήματα που είχε γίνει μασκότ της «βόλτας» στη Νάουσα και το φρόντιζαν  όλοι σχεδόν οι καταστηματάρχες και όχι μόνο, με  το Μάρκο Μίγγα να του δίνει πάντα το αγαπημένο του σνακ. Βλέπετε ο «Λάλος» είχε αδυναμία στα πατατάκια αλλά μόνο στη γεύση «barbeque» παρακαλώ..

Ο «Λάλος» είχε προσωπικότητα και όπως γράφτηκε  σ’ ένα συγκινητικό άρθρο στην σελίδα των «Φίλων των Ζώων»,  είχε επιζήσει πολλές φορές και από φόλες αλλά και από τραυματισμούς. Ο αδεσποτάκος της καρδιάς μας όμως είχε πραγματικά μεγάλη καρδιά, αγαπούσε τους πάντες και αποζητούσε  ένα χάδι, έδινε πάντα το πόδι του για χειραψία και δεν ενοχλούσε κανέναν.

Δεν ξέρω, νομίζω πως ο «Λάλος» ήταν αυτό που λέμε ένα σύμβολο για τη Νάουσα  όσο και υπερβολικό να φαίνεται αυτό που γράφω. Έδειχνε την ανθρωπιά και την αγάπη  μιας κοινωνίας που δεν σέβεται κατά τ’ άλλα σχεδόν τίποτε. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει και με τα κινητικά προβλήματα που είχε ο αγαπημένος μας γερούλης αλλά όλη αυτή η αγάπη που δέχθηκε αυτός ο σκύλος ήταν συγκινητική, ένα πολύ καλό παράδειγμα ανθρωπιάς που οι Ναουσαίοι ξέρουν να δίνουν, καθώς πολλοί άνθρωποι όπως προανέφερα τον φρόντιζαν στην «παραλία».

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει πως το ζήτημα των αδέσποτων δεν υφίσταται ι και στη Νάουσα και  αυτό δεν σημαίνει πως βασικά ζητήματα πολιτισμού έχουν λυθεί στην πόλη μας και στο διευρυμένο δήμο γενικότερα. Θα μου πείτε τώρα, έχουν λυθεί σε όλη την Ελλάδα για να έχουν λυθεί στη Νάουσα; προφανώς όχι.

Ο «Λάλος» όμως ήταν  ο δικός μας «Χάτσικο», ο σκυλάκος που αγαπούσαν όλοι και όλοι αποζητούσαμε όταν βγαίναμε έξω  .

Γι’ αυτό, συμφωνώ και επαυξάνω με την πρόταση  για τη δημιουργία ενός μικρού μνημείου εκεί στον πεζόδρομο της «παραλίας»,  ένα μικρό συμβολικό άγαλμα του «Λάλου», το οποίο θα πρέπει να υπενθυμίζει και να τονίζει κάποιες βασικές έννοιες που δεν πρέπει να ξεχνάμε. «Ανιδιοτελής αγάπη», «ανθρωπιά» και «ελευθερία» (ο «Λάλος»  ήταν η προσωποποίηση της ελευθερίας καθώς όπως πολύ σωστά γράφτηκε  ουσιαστικά δεν ήθελε να τον υιοθετήσουν».