Η πόλη δεν αντέχει άλλο εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Κινδυνεύουμε να γυρίσουμε 40 χρόνια πίσω. Αρκετά.

Πρέπει να ξεχάσουμε το ποιος είσαι εσύ και ποιος είμαι εγώ. Να ομονοήσουμε για να πάμε μπροστά. Την πόλη δεν απασχολεί ποιος θα είναι ο Δήμαρχος αύριο, αλλά πώς θα πάμε μπροστά. Πώς θα σταματήσει αυτή η κατηφόρα. Όλοι μαζί να δούμε επιτέλους τί πραγματικά πρέπει να γίνει και να το κάνουμε χωρίς εγωισμούς, ιδιοτέλειες και μικρότητες.

        Ας αρχίσουμε πρώτα από το Νοσοκομείο μας για το οποίο έχουμε, πιστεύω, κοινό σκοπό και συμφέρον να σώσουμε από την υποβάθμισή του σε Κέντρο Υγείας. Είναι η μοναδική μας ελπίδα να μη «πεθάνουμε στο δρόμο αβοήθητοι».

        Είναι το μοναδικό ίσως Νοσοκομείο που δεν έκτισε το κράτος αλλά οι τοπικοί εργοδότες και οι εργαζόμενοι αυτής της πόλης. Συμβαίνει να βρίσκεται ανάμεσα σε τρία νοσοκομεία που σχετικά πρόσφατα έστησε το δημόσιο (και πολύ καλά έκανε).

Η Βέροια, με την ευρύτερη περιοχή καλύπτει τα 2/3 σχεδόν του πληθυσμού του Νομού και το Νοσοκομείο της απέχει περίπου 30 λεπτά από εμάς. Συνεπώς για λύσουμε το πρόβλημά μας ουσιαστικά και όχι πρόχειρα κι εφήμερα, θα πρέπει να βάλουμε στόχους ευρύτερους και μακροπρόθεσμους. Με το να αναλωνόμαστε συνεχώς με αιτήματα μόνο βραχυπρόθεσμα, στελέχωσης κάποιων κλινικών με ένα ή δύο ειδικευόμενους και με απειλές και γκρίνιες, δεν πετυχαίνουμε το στόχο μας παρά καθυστερούμε το τέλος.

        Θεωρώ πως η πρόταση του συνταξιούχου πλέον γιατρού μας, κ. Κώστα Τόμτση και του εν ενεργεία γιατρού κ. Νίκου Σιούγγαρη – ο οποίος αναπληρώνει την υποδιοικήτρια του Νοσοκομείου μας – όπως αυτή διατυπώθηκε πριν από 20 χρόνια, πρέπει να επανέλθει και να εξεταστεί πάλι από την αρχή. Τότε, υιοθετήθηκε από το Δήμο και παραχωρήθηκε για 10 χρόνια στο Νοσοκομείο η πτέρυγα της ΒΕΤΛΑΝΣ που γειτνιάζει με το Νοσοκομείο προκειμένου να δημιουργηθεί δίπλα στο Νοσοκομείο μας, Κέντρο Μακροχρόνιας Αποκατάστασης Ασθενών, κάτι που, όπως πρόσφατα ειπώθηκε από τον διοικητή του Νοσοκομείου, βλέπει σήμερα με «πολύ θετικό μάτι» το Υπουργείο Υγείας. Τότε, άλλοι εξωτερικοί παράγοντες και η Αθήνα δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τα οφέλη αυτής της πρότασης που δίνει λύση και σ’ ένα πρόβλημα που απασχολεί ολόκληρη την Μακεδονία.

        Τώρα, όμως, πιστεύω πως είναι ώρα να το παλέψουμε όλοι μαζί. Ομόφωνα να το αποφασίσει το Δημοτικό Συμβούλιο για  την πόλη που το έχει ανάγκη.

        Οι δύο όροφοι της πτέρυγας αυτής, επίπεδοι και με πολύ μεγάλο και απαραίτητο, άλλωστε, εμβαδόν, μπορούν εύκολα να τεμαχιστούν και να διαμορφωθούν σε αίθουσες ασθενών, φυσιοθεραπείας και ότι άλλο απαιτεί το κέντρο αυτό. Με τη νέα αυτή πτέρυγα, θα τριπλασιαστεί το προσωπικό σε γιατρούς, νοσηλευτές κλπ και θα λειτουργήσει αμφίδρομα στη στήριξη του Νοσοκομείου μας, χρησιμοποιώντας τις υποδομές, τις κλινικές και όλο τον εξοπλισμό του, χωρίς να απαιτείται δημιουργία αυτών εξ’ αρχής.  Έτσι, δίπλα σ’ ένα τέτοιο Κέντρο, το Νοσοκομείο μας ενισχύεται, δυναμώνεται και αναβαθμίζεται, διότι θα είναι απαραίτητη η ύπαρξη πλήρως εξοπλισμένων και στελεχωμένων των βασικών τουλάχιστον κλινικών. Το όφελος, μάλιστα, για το Δήμο πολλαπλασιάζεται, εάν δούμε τις ευκαιρίες που διανοίγονται στα πλαίσια του θεραπευτικού τουρισμού.

Το δημόσιο θα κερδίσει μεγάλο μέρος της όλης δαπάνης, από το να εγκαθιστούσε κάπου αλλού εκ του μηδενός (δίχως υπάρχουσες κτηριακές υποδομές κλπ) ένα τέτοιο κέντρο και κυρίως, το Νοσοκομείο μας θα σωθεί.

Είναι προς το συμφέρον όλων.

Η δημιουργία στο χώρο αυτό αυτοματοποιημένου παρκινγκ δεν εξυπηρετεί κάτι, όπως και η δημιουργία οποιουδήποτε άλλου κέντρου. Μπροστά στην προοπτική διάσωσης του Νοσοκομείου μας αξίζει να θυσιασθεί και η ιδέα της δημιουργίας στο κτήριο αυτό ενός σύγχρονου διοικητικού κέντρου του Δήμου μας (το οποίο έχω υποστηρίξει στο παρελθόν), όταν, βεβαίως, ξεκινήσει ουσιαστική και σοβαρή συζήτηση περί μεταφοράς του Δημαρχείου και των υπηρεσιών του σ’ ένα νέο χώρο, για το οποίο, άλλωστε, υπάρχουν εναλλακτικές προτάσεις.

Οι αποφάσεις πρέπει να ληφθούν άμεσα.

Ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία να σωθεί το Νοσοκομείο μας. Με το να διχαζόμαστε με το ¨ξέρεις εσύ¨ και ¨ξέρω εγώ¨ δεν γίνεται τίποτε και η πόλη πάει από το κακό στο χειρότερο. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ να δώσουμε τα χέρια χωρίς εγωισμούς για να σωθεί η πόλη, αλλιώς το καράβι θα βουλιάξει μαζί με ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ και η ιστορία θα γράψει ότι επί των ημερών μας έγινε αυτό και ήταν μάλιστα δική μας επιλογή.  

* Δικηγόρος – Δημοτικός Σύμβουλος