Έναν νέο πλειοψηφικό πολιτικό σχηματισμό που ξαναγεννά την σπίθα της ελπίδας για τις ιδέες της Αριστεράς. Συνθέτει τους φορείς, υπαρκτά κόμματα- πολιτικές κινήσεις- πολίτες, της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, της Σοσιαλδημοκρατίας, της Ανανεωτικής Αριστεράς καθώς και της ευρύτερης Κεντροαριστεράς μέχρι και το Μεταρρυθμιστικό Κέντρο. Υπερβαίνει οριστικά τον δικομματισμό και προχωρά, ως η ενιαία συνισταμένη, στον διπολισμό των προοδευτικών δυνάμεων. Επαναθεμελιώνει, εκφράζει και συμβολίζει τις δυνάμεις μιας πραγματικής πολιτικής και κοινωνικής δημοκρατικής πλειοψηφίας που ήταν και είναι αναπόσπαστο μέρος της ιστορικής εξέλιξης της Ελλάδας .
Ένα νέο πολιτικό συλλογικό υποκείμενο που θα αναγεννηθεί, ως συνέχεια μιας μεγάλης δημοκρατικής και προοδευτικής παράταξης που άφησε τα θετικά της ίχνη στην πολυκύμαντη διαδρομή της Ελλάδας τον 20ο αιώνα και θέλει να συνεχίσει να συμβάλλει και στο γίγνεσθαι του 21ου αιώνα. Ένα Προοδευτικό Αριστερό Κίνημα που εκφράζει και συμβολίζει πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που έρχονται από πολύ μακριά και θέλουν να πάνε πολύ μακριά και είναι σηματοδοτημένες με ιδέες, παραδόσεις, αγώνες, προσπάθειες, κατακτήσεις, ελπίδες και προσδοκίες.
H μετεξέλιξη κομμάτων, όμορων πολιτικών κινήσεων, ρευμάτων και δικτύων αλλά και συγγενείς πρωτοβουλίες ενεργών πολιτών στο επίπεδο των ιδεών, των προγραμμάτων, των προτάσεων, των συμβόλων και του λόγου αποτελεί το αποτύπωμα των διεργασιών που συντελούνται στην ελληνική κοινωνία και αναφέρεται στα μηνύματα της νέας εποχής και του νέου ιστορικού κύκλου που διανύουμε με κέντρο τον διπολισμό και όχι τον δικομματισμό.
Απαιτείται ανατροπή της παλιάς τάξης πραγμάτων Σήμερα στην Ελλάδα ένας «ακήρυχτος» πόλεμος, ανέτρεψε όλες τις κοινωνικές δημοκρατικές κατακτήσεις, που έχουν υπάρξει ως μία από τις σημαντικότερες συνεισφορές της Ελλάδας και της Ευρώπης στον σύγχρονο πολιτισμό. Η ελληνική οικονομία υπονομεύθηκε από τους πιστωτές-δανειστές με πρωτοφανείς όρους, απόλυτα δυσβάσταχτους για τα λαϊκά στρώματα και την ίδια την δημοκρατία. Είμαστε πια στην φάση που η ελληνική κοινωνία μεταλλάχθηκε από κοινωνία εργαζομένων και πολιτών σε κοινωνία ανέργων και ιδιωτών. Καθώς η ενοποίηση της Ευρώπης, το ευρωπαϊκό κεκτημένο και το μέλλον της χώρας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι αμφισβητείται εξ αιτίας των εξαιρετικά αντιδραστικών οικονομικών δυνάμεων που ελέγχουν την Ευρώπη και επιβάλλουν αδυσώπητες πολιτικές που είναι οικονομικά καταστροφικές για την συντριπτική πλειοψηφία. Έτσι η άμεση δημιουργία ενός ελπιδοφόρου και νικηφόρου κινήματος προοδευτικής πλειοψηφίας στην ελληνική κοινωνία είναι επιτακτική ανάγκη και απαίτηση, είναι καθήκον μας.
Γίνεται σαφές ότι το αίτημα για μια νέα προοδευτική συμπαράταξη, μια νέα μεταπολίτευση της Κεντροαριστεράς είναι περισσότερο ώριμο παρά ποτέ άλλοτε. Το παλιό πολιτικό σύστημα καταρρέει γιατί δεν αυτομεταρρυθμίστηκε, δεν ανανεώθηκε και δεν ανασυντάχθηκε.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το κυρίαρχο κόμμα της ιστορικής μεταπολίτευσης, το λαογέννητο, πατριωτικό σοσιαλιστικό Κίνημα , το ΠΑΣΟΚ που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, που τα τελευταία χρόνια απλά επιβιώνει και φυτοζωεί. Γιατί καρεκλοκένταυροι ηγετίσκοι στο όνομα αλλά ερήμην των δημοκρατικών και προοδευτικών ψηφοφόρων του κομμάτιασαν, παραποίησαν και «τρομοκράτησαν» την ιστορική μνήμη και την αλήθεια.
Μέσα στις παρούσες συνθήκες περιορισμένης δημοκρατίας και ελευθερίας, η χώρα μας και η κοινωνία μας χρειάζονται μια απελευθερωτική ωστική δύναμη, μια αναγεννητική προσπάθεια που θα επιβάλλει τον ριζικό επαναπροσδιορισμό και την ανατροπή της παλιάς τάξης πραγμάτων στην πολιτική, το κράτος, την οικονομία, την παιδεία και την εκπαίδευση, την δικαιοσύνη και τον πολιτισμό.
Με ουσιαστικούς όρους Ο Ελληνικός Λαός και η Πατρίδα χρειάζονται την νέα μεταπολίτευση της Κεντροαριστεράς ως νέο σύνορο, νέο σύμβολο και νέα αφετηρία ενός ολόκληρου ιστορικού κύκλου που προϋποθέτει την υπέρβαση όλων των ξεπερασμένων δεδομένων και που είχαν αναφορά στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στον Εμφύλιο και στην πτώση της δικτατορίας. Τα βιώματα, οι συνειρμοί και οι ιδεοληψίες μπορεί να υπάρχουν. Δεν μπορούν όμως να καθορίζουν επ΄ουδενί την νέα πορεία.
Η συντηρητική και η προοδευτική παράταξη διαχρονικά είχαν και έχουν ευδιάκριτη ιστορική και κοινωνική ρίζα, πολιτική και ιδεολογική αναφορά. Στην εποχή μας οι διαφορές και οι αντιθέσεις, ενώ υπάρχουν, είναι μεταλλασσόμενες, αποσιωπούμενες και δυσδιάκριτες. Γι αυτό είναι αναγκαίο να αποκτήσουν περιεχόμενο και σημασία, νόημα και φόρτιση, αντίκρυσμα αλήθειας.
Είναι βέβαιο ότι ο προοδευτικός χώρος μπορεί να επικοινωνήσει και να συνεγείρει την «δύσπιστη και υποψιασμένη πλειοψηφία» και κυρίως τους νέους ανθρώπους αν μιλήσει με ουσιαστικούς όρους, αν έχει την ικανότητα και την δυνατότητα να συμμετέχει σε αυτά που κυοφορούνται και γεννιούνται. Αν επαναθεμελειωθεί μέσα στην σύγχρονη ελληνική και διεθνή πραγματικότητα και συμβαδίσει με τις προκλήσεις των καιρών.
Το στρατηγικό σχέδιο για το βάθος και τους ορίζοντες της νέας μεταπολίτευσης της Κεντροαριστεράς συσχετίζεται με τις επερχόμενες εθνικές εκλογές. Τα προαναγγελθέντα Συνέδρια των κομμάτων που συναπαρτίζουν και συναποτελούν φύσει και θέσει την ελληνική Κεντροαριστερά συσχετίζονται επίσης με τις επερχόμενες εθνικές εκλογές. Όλα αυτά είναι συνυφασμένα τόσο με την προηγούμενη όσο και με την επόμενη μέρα, με τα δείγματα γραφής όλων μας.
Ο καθοριστικός ρόλος για την νέα μεταπολίτευση της Κεντροαριστεράς και την καινούργια Προοδευτική Συμπαράταξη πέφτουν στον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, το ΠΑΣΟΚ της Φώφης Γεννηματά και το ΚΙΔΗΣΟ του Γιώργου Παπανδρέου
Στο σημερινό διπολικό και πολυκομματικό πολιτικό σύστημα το μεγάλο βάρος και ο καθοριστικός ρόλος για την νέα μεταπολίτευση της Κεντροαριστεράς πέφτει κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ. Αφορά πρωτίστως και αναγκαστικά τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, όσο κι αν αυτή η ¨κρυφή" πεποίθηση όλων μας... «δαιμονοποιείται και ρίχνεται στην πυρά».
Το ΠΑΣΟΚ της Φώφης Γεννηματά και το ΚΙΔΗΣΟ του Γιώργου Παπανδρέου έχουν χρέος να πείσουν ότι η Δημοκρατική Συμπαράταξη ταυτίζεται με την αφετηρία της νέας μεταπολίτευσης της Κεντροαριστεράς.
Για να ζήσει η Ελλάδα και ο Ελληνισμός θέλουν μεγάλους και ανοιχτούς ορίζοντες και όχι μικρές παρενθέσεις «παζαριού» διακυβέρνησης ισορροπιών, σκοπιμοτήτων, μικροφιλοφοξιών και ματαιοδοξιών. Από εδώ ξεκινά η Εθνική Στρατηγική για την έξοδο της χώρας από την κρίση.
Αυτό που «ξέχασαν» ή δεν θέλησαν τα κόμματα του ιστορικού κέντρου και της δημοκρατικής αριστεράς το 2012, έχουν την υποχρέωση να το πράξουν με ανοίγματα τώρα, έστω και με καθυστέρηση._
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Δεκαπενθήμερη Πολιτική Επιθεώρηση «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» / 375ο Τεύχος και κυκλοφορεί στα περίπτερα
