Η επιλογή για την μορφή των κινητοποιήσεων είναι δικαίωμα των αγροτών και από την επιτυχία τους ή όχι θα κριθούν για το ορθόν της απόφασης ή όχι.

Ωστόσο, εγώ θα ήθελα να βάλω μια άλλη διάσταση, μια άλλη παράμετρο στην υπόθεση. Την ταξική διαστρωμάτωση του αγροτικού κινήματος που αν μη τι άλλο είναι εξόφθαλμα στρεβλή και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Εξηγούμαι.

Ιδρύθηκαν και λειτουργούν στην Ημαθία τρεις αγροτικοί σύλλογοι στους οποίους είναι γραμμένοι ως μέλη οι αγρότες των ισάριθμων γεωγραφικών περιοχών που αυτοί καλύπτουν. Μπορούν να εγγραφούν δηλαδή όλοι όσο εξασκούν το αγροτικό επάγγελμα λες και ο σύλλογος, που είναι το κατ΄ εξοχήν συνδικαλιστικό όργανο, είναι επαγγελματικό επιμελητήριο.

Τί άραγε εννοούμε "συνδικαλιστικό όργανο". Εννοούμε ότι είναι ο φορέας διεκδίκησης των συμφερόντων μιας τάξης αν μη τι άλλο.

«Ο συνδικαλισμός αποβλέπει στη συνένωση προσώπων που ασκούν το ίδιο επάγγελμα, προκειμένου να προασπίσουν τα κοινά εργασιακά τους συμφέροντα. Οι ενώσεις εργαζομένων στους εργασιακούς χώρους της βιομηχανίας, των υπηρεσιών της αγροτικής οικονομίας και αλλού ονομάζονται συνδικάτα», λέει το εγχειρίδιο ebooks.edu.gr και αυτομάτως γεννάται το ερώτημα: όλοι οι αγρότες που είναι μέλη των αγροτικών συλλόγων της Ημαθίας αλλά και της Ελλάδας γενικότερα, έχουν κοινά εργασιακά συμφέροντα; Προφανώς όχι.

Στους αγροτικούς συλλόγους της Ημαθίας είναι μέλη κάποιοι αγρότες που διαθέτουν ιδιόκτητη γη κάποιων εκατοντάδων στρεμμάτων. Στα ίδια μητρώα είναι γραμμένοι και αγρότες που έχουν ατομικό κλήρο το πολύ πενήντα στρέμματα. Έχουν τα ίδια συμφέροντα; Η απάντηση είναι όχι.

Στους συλλόγους των αγροτών υπάρχουν αγρότες ως μέλη που εισπράττουν κάθε χρόνο επιδοτήσεις δεκάδες χιλιάδες ευρώ. Στους ίδιους συλλόγους υπάρχουν αγρότες που εισπράττουν επιδοτήσεις ορισμένες χιλιάδες ευρώ που δε φτάνουν ούτε για …ζήτω.

Είναι λοιπόν προφανές ότι τα συμφέροντα είναι διαφορετικά και επίσης  είναι προφανές ότι διαφορετικά συμφέρονται και που πολλές φορές είναι αντικρουόμενα δεν μπορούν να υπηρετηθούν από τον ίδιο φορέα, από τον ίδιο σύλλογο.

Αυτό το τόσο απλό φαίνεται ότι το αντιλήφθηκαν οι αγρότες των ΗΠΑ και ίδρυσαν δυο ενώσεις αγροτών. Η μια έχει ως μέλη τους μεγαλοαγρότες – μεγαλοϊδιοκτήτες και η άλλη τους μεσαίους και φτωχούς- μικρούς ιδιοκτήτες. Ξεχώρισαν τα «τσανάκια» τους και λειτουργούν εκ των πραγμάτων ανταγωνιστικά. Διαπραγματεύονται ξεχωριστά το κυριότερο.

Συνεπώς, είναι αδήριτη ανάγκη να φτιαχτεί ένας σύλλογος φτωχών και μεσαίων αγροτών που τα μέλη του θα έχουν τα ίδια συμφέροντα και θα τα παλεύουν με συνείδηση και συνέπεια. Βέβαια, για να πετύχει αυτό το μοντέλο και να έχει προοπτική θα πρέπει να ενυπάρχουν και να συνυπάρχουν στο εγχείρημα και άλλες παράμετροι που ωστόσο δεν είναι της παρούσης να καταγραφούν και να αναλυθούν.

*δημοσιογράφος, μέλος ΑΝΤΑΡΣΥΑ- Αλεξάνδρεια