Γιατί ο Γιώργος Δεληχρήστος είναι ένας εκ των κορυφαίων παικτών που ανέδειξε ποτέ το Ναουσαίικο μπάσκετ.
Είναι αυτός που αγωνίστηκε με τον ΦΑΣ στη Γ’ Εθνική, είναι αυτός που βγήκε τρίτος στην Ελλάδα στο Πανελλήνιο Παιδικό Πρωτάθλημα, είναι ο μοναδικός απ όσο γνωρίζω ( αν είναι λάθος διορθώστε με) που πήρε μεταγραφή με λεφτά στον Πιερικό, είναι αυτός που γύρισε στο Ζαφειράκη και έπαιξε μέχρι το 2003 όπου τελείωσε την καριέρα του, είναι αυτός που προσφέρει μέχρι και σήμερα τις υπηρεσίες του και κυρίως τις γνώσεις του στο μπάσκετ, στις παιδικές ομάδες του Ζαφειράκη και ως βοηθός προπονητή στην ανδρική ομάδα.
Ο Γιώργος υπήρξε ένας χαρισματικός γκαρντ. Ένας καταπληκτικός σουτέρ και πασέρ, ένας παίκτης με ιδιαίτερό mentality (πράγμα απαραίτητο για το μπάσκετ και δη για τους περιφερειακούς παίκτες ), ένας παίκτης που χαιρόσουνα να τον βλέπεις και χαίρεσαι και τώρα όταν παίζεις ακόμη και αντίπαλος του.
Ο Γιώργος κατάφερε το βράδυ του Σαββάτου κάτι πολύ σημαντικό. Να ενώσει έστω για λίγα λεπτά το Ναουσαίικο μπάσκετ. Γιατί η Νάουσα ναι, έχει παράδοση στο μπάσκετ και το είχαμε ξεχάσει.
Ήταν συγκινητικό να βλέπεις κάποιους από τους παλιούς παίκτες του Ζαφειράκη Νάουσας και του ΦΑΣ να είναι μαζί και να αγκαλιάζουν τον Γιώργο δίνοντας του ένα ελάχιστο φόρο τιμής.
ΦΑΣ και Ζαφειράκης για όσους θυμούνται γέμιζαν ασφυκτικά το «Κλειστό». Θυμάστε τα βρισίδια του «Μπούλη; Τα τρίποντα του Δεληχρήστου; Τις ασίστ του «Μανέμπα»; Τα ανάποδα καρφώματα (ναι ναι) του Μαγγαβέλα; Τυχεροί όσοι τα ζήσαμε (προφανώς υπάρχουν και άλλοι που δεν είναι δυνατόν σ ένα κείμενο να μνημονευτούν, δίνω υπόσχεση πως θα υπάρξουν κι άλλα).
Είδα το Μάκη τον Πίπιλα να γελά ευτυχισμένος με τη.. στολή του αστυνομικού (σιγά μην το έχανε αυτό ο σούπερ αλτικός για όσους θυμούνται Μάκης), είδα τον Δημήτρη Κοντοζή, τον θρυλικό «Μπούλη» να συγκινείται, είδα να γελάνε και τα μουστάκια (που δεν έχει) του Κώστα Χατζηστυλλή που με τιμά με τη φιλία του και πάντα μιλά ακατάπαυστα για το μπάσκετ της Νάουσας, πάντα όμως. Είδα τον ψηλό τον Γιάννη τον Μπιτέρνα, τόσες αναμνήσεις , τόση χαρά, τόση συγκίνηση.
Σίγουρα υπάρχουν και άλλοι που δεν ήταν παρόντες και ίσως θα έπρεπε. Σε μια άλλη εκδήλωση γιατί όχι; Σας είπα, ο Γιώργος Δεληχρήστος κατάφερε να ενώσει το Ναουσαίικο μπάσκετ έστω και για λίγο.
Μπράβο στο Ζαφειράκη, που τον τίμησε έστω και έτσι κάπως βιαστικά καθώς ο Γιώργος κάνει μια νέα αρχή στη ζωή του με την οικογένεια του και φεύγει στην Αυστραλία. Που σαι Γιώργο, μάθε σε παρακαλώ την μηχανική του σουτ εκεί στα καρντάσια στην Αυστραλία, όσο για τα υπόλοιπα πουρά, ραντεβού στα Γουναράδικα..συγνώμη στον Άγιο εννοούσα στο Τουρνουά τον Ιούλιο του 2016. Έτσι δεν είναι «Μανέμπα», «Κωστούι», «Ψηλέμπα» και «Μητσέμπα»;
