Ο Φιλόσοφος Αριστοτέλης ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει «αρχή» (γιατί τίποτε δεν γίνεται από το τίποτε), αλλά ούτε και «τέλος» (γιατί αν και ξανακυκλώνεται, όμως τίποτε δεν εξαφανίζεται).H Εκκλησία μας συμφωνεί με τη σκέψη του Αριστοτέλη.Μάλιστα,την εμπλουτίζει.Σύμφωνα με αυτή (την Εκκλησία) ο Χριστός είναι Αυτός που «ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος» και (είναι) ότι ο «ο αθάνατος υπάρχων».Όσον αφορά την αρχή.. είναι (ο Χριστός) «συνάναρχος Λόγος» και ο «προπάντων των αιώνων Θεός».
Η ημερομηνία Γεννήσεως του Χριστού δεν είναι γνωστή.Τα Ευαγγέλια δεν αναφέρουν ούτε την ημέρα ούτε το μήνα Γεννήσεως και είναι βέβαιο πως ο Ιησούς δεν γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου.Η καθιέρωση της 25ης Δεκεμβρίου ως ημέρα εορτασμού των Χριστουγέννων θα πρέπει να συνδέεται με τον εορτασμό του χειμερινού ηλιοστασίου απο τους ειδωλολάτρες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας,αλλά και των γενεθλίων του Θεού Μίθρα,του ανίκητου Ήλιου (Dies Natalis Solis Invicti),που είχε καθιερωθεί επί αυτοκράτορα Αυρηλιανού το 275 μ.χ..Σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη,η Εκκλησία διεκδίκησε την 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα Γεννήσεως του Ιησού για να ασκήσει πολεμική με τα κηρύγματα της κατά των εθνικών και αιρετικών,και να συμβολίζει την νίκη του χριστιανισμού επί της παλαιάς θρησκείας.
Εκ των τεσσάρων Ευαγγελιστών μόνον ο Λουκάς και ο Ματθαίος αρχίζουν τις αφηγήσεις τους απο τη Γέννηση του Χριστού,απο όπου αντλούμε και τις περισσότερες πληροφορίες για αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός.
Στα χρόνια του σπουδαίου αυτοκράτορα και ιδρυτή του ρωμαϊκού imperium Οκταβιανού Αυγούστου,διατάχθηκε απογραφή πληθυσμού σε όλη την ρωμαϊκή επικράτεια.Άγγελος Κυρίου είχε επισκεφθεί νωρίτερα τον ξυλουργό Ιωσήφ και τον ενημέρωσε για την Θεία Γέννηση του Θεανθρώπου εκ της Παρθένου Μαρίας. Τότε ο Ιωσήφ παρέλαβε την Μαρία και απο την Ναζαρέτ πήγαν στη Βηθλεέμ,που Βασιλεύς της περιοχής ήταν ο Ηρώδης,όπου και γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός.Μετά τη γέννηση του Ιησού, ένας άγγελος εμφανίσθηκε στους ποιμένες της περιοχής, αγγέλλοντας το χαρμόσυνο γεγονός, ενώ πλήθος άλλων αγγέλων έψαλλαν «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία».Ενώ συνέβαιναν αυτά,άστρο φωτεινό εξ Ανατολής οδήγησε τρείς μάγους (Γάσπαρ,Βαλτάζαρ,Μελχιόρ) στη Βηθλέεμ,όπου μαζί με τους βοσκούς προσκυνούν τον Θεάνθρωπο προσφέροντας του χρυσό,λίβανο και σμύρνα.
Το άγγελμα αυτό της αγάπης του Ιησού,που ανάβλυσε την ιστορική εκείνη νύχτα,μέσα απο το ταπεινό σπήλαιο της Βηθλεέμ,είναι πάντα καινούργιο,δεν γερνά και δεν παλιώνει.Στέκει υπεράνω τόπου και χρόνου,χρώματος και φυλής.Το φώς της Βηθλεέμ έδειξε το φώς της αλήθειας και της ελπίδας στην παραστρατημένη ανθρωπότητα.Οι αρχές της ισότητας και της ελευθερίας γίνοντα πλέον η βάση του κοινωνικού βίου των ανθρώπων.Δε θα υπάρχουν πια δούλοι και κύριοι,πατρίκιοι και πληβείοι,ανώτεροι και κατώτεροι,όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι στα μάτια του Κυρίου.
Η Γέννηση του Θεανθρώπου είναι η πιο εύγλωττη και ξεκάθαρη απόδειξη της άπειρης θεϊκής αγάπης προς τον άνθρωπο. Ο Θεός «εις τέλος ηγάπησεν ημάς» και η Θεία Γέννησή Του έρχεται να ανανεώσει την ελπίδα στον ταραγμένο ψυχικά κόσμο μας και να φωτίσει με το λυτρωτικό φως Του τις ταλαιπωρημένες ζωές όλων μας, σε μια εποχή, μάλιστα, που οι αρχές και οι αξίες μας έχουν καταλυθεί και ο άνθρωπος έχει εγκλωβισθεί στη φρικτή πραγματικότητα μιας ανυπόφορης μοναξιάς και εγωκεντρισμού.Ένας σύγχρονος τρόπος ζωής που συνδέεται με την μισαλλοδοξία,τον καταναλωτισμό,την αποξένωση,τον ανταγωνισμό και την δημιουργία επίπλαστων αναγκών.
Ο Θεός κατεβαίνει στη γη, γίνεται άνθρωπος, για ν’ ανέβει ο άνθρωπος πνευματικά και να λυτρωθεί ψυχικά. Ν’ ανεβεί από το σκοτάδι της αποθάρρυνσης και της αθλιότητας στην αυγή της χαράς και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.Ο Θεός ενώνεται µε τη δημιουργία Του πιο στενά από κάθε δυνατή ένωση και γίνεται ο Ίδιος αυτό που δημιούργησε. Έτσι, μυστικά και με τρόπο ανεξήγητο και ανερμήνευτο ενώνεται μαζί μας με σκοπό να μας προσεγγίσει σε μια συνάντηση ειρηνική και ήρεμη και σε μια κοινωνία αγαπητική και ελεύθερη. Ο Χριστός γεννιέται για εμάς και για τον καθένα από εμάς. Γεννιέται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, μακριά από τον θόρυβο και τα στολίδια, απρόσκλητος, ίσως και ξεχασμένος μέσα στην παραφροσύνη του κόσμου.
Το σπαργανωμένο βρέφος που προσκύνησαν οι βοσκοί και δοξολογούσαν οι άγγελοι,είναι η ζωντανή ελπίδα της οικουμένης και φωτεινό παράδειγμα για όλους.Θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι καμιά υλική αξία δεν είναι σταθερή,παρά μόνον η αγάπη,η αλληλεγγύη και η χαρά.Είναι αδήριτη ανάγκη να μάθουμε να αγαπάμε το διπλανό μας πραγματικά,χωρίς ιδιοτέλεια και υπολογισμούς.Εν πάσει περιπτώση,αγάπη είναι να χαίρεσαι με αυτόν που χαίρεται και να λυπάσαι με αυτόν που πονά.
Καλά Χριστούγεννα!
Θάνος Κάλλης
Δικηγόρος-Ιστορικός
