Βρίσκεται ανάμεσα στους νομούς Δράμας και Σερρών και συνεχίζεται και προς την πλευρά της Βουλγαρίας , αποτελώντας την Νοτιότερη κατάληξη  της οροσειράς των Πιρίν.

 Είναι ένα ανεξερεύνητο και άγνωστο σε πολλούς βουνό με πλούσια Πανίδα και Χλωρίδα . Η Βουλγάρικη ονομασία του είναι Σλαβιάνκα και η Σλάβικη ονομασία Μπελάσικα.

Κοντά στις γυμνές  κορυφές του υπάρχουν διάσπαρτα Ρόμπολα ( όπως στην Βόρειο Πίνδο , τον Όλυμπο, τον Βούρινο  και το Βέρμιο ) . Επίσης σε κάποια δάση του, γύρω από  τα σύνορα ζουν ακόμα Αγριόκουρκοι.

    Το άγνωστο αυτό βουνό με τους ελάχιστους χωματόδρομους  και  την απουσία έντονης ανθρώπινης δραστηριότητας  ανέβηκαν το Σάββατο 22 Αυγούστου  τρείς Ναουσαίοι ορειβάτες, οι : Γιώργος Καισαρίδης , Κώστας Μάϊνος και Θωμάς Μητσκόπουλος.

  Η «κατάκτηση» του  Όρβηλου είχε αρκετό κόπο μιάς και η ομάδα ξεκίνησε για ημερήσια ανάβαση από την Νάουσα , έχοντας εγερτήριο στις 3 π.μ. , 4 π.μ. αναχώρηση  με χρόνο ταξιδιού 3.30 με 4 ώρες σε δύσκολους επαρχιακούς δρόμους και πάνω από 480 χιλιόμετρα πήγαινε έλα ως το Κατάφυτο, ένα χωριό κοντά στο Κάτω  Νευροκόπι στα σύνορα με την Βουλγαρία .

 Η ομάδα λοιπό βρέθηκε να περπατάει στις 8.15 π.μ. και μέσα από μία απαιτητική ανάβαση  με πολύ μεγάλες κλίσεις εδάφους , σάρες και γυμνά κομμάτια  έφτασε στην ψηλότερη κορυφή του Όρβηλου ( επί Ελληνικού Εδάφους )  μία κορυφή με δύο ορόσημα , ένα Ελληνικό και ένα Βουλγάρικο, μιας και είναι ακριβώς στα σύνορα . Κορυφή «Τσολιάς»  λοιπόν ή « Γκότσεφ»  για τους γείτονες μας, με υψόμετρο 2212 μέτρα.

 Η επόμενη κορυφή προσεγγίστηκε μετά από περπάτημα πάνω στον αυχένα του βουνού βλέποντας πότε την πλευρά του ενός κράτους  ,πότε του  άλλου.

«Αλή Μποτούς» στα 2172 μέτρα υψόμετρο, πάλι  δύο ορόσημα και φυσικά οι γνωστές πυραμίδες  κατά μήκος της κορυφογραμμής . Ο στόχος  όμως ήταν μία ακόμα κορυφή επί Βουλγαρικού εδάφους που μαζί με την «Αλή Μποτούς» μοιάζουν σαν καμπούρες Καμήλας .

Οκτακόσια  περίπου μέτρα μέσα σε ξένο έδαφος  και η κορυφή «Τσάρεφ Βράχ» στα 2183 μέτρα υψόμετρο με τα Βουλγάρικα ορεινά χωριά και τις ψηλές κορφές των Πιρίν στο βάθος.  Όμορφες τοπία  , ταξίδι για το μάτι που δεν χορταίνει να βλέπει  και συνάντηση στην επιστροφή  με Βούλγαρους ορειβάτες . « Ντομπραντέν , ένα γνέψιμο , ένα χαμόγελο και ο κάθε ένας  τον δρόμο του».  Έτσι γίνεται με τους ορειβάτες κερδίζουν εικόνες, αέρα ελευθερίας ,εμπειρίες και όμορφες εντυπώσεις και δεν διεκδικούν , γιατί ξέρουν ότι μόνο τα βουνά είναι αιώνια…

  Επιστροφή λοιπόν μέσα από το «Βασιλικό Μονοπάτι»  με τις  πλαγιές να μην συγχωρούν λάθος πάτημα και τους τρείς ορειβάτες μετέωρους στο πράσινο του βουνού ανάμεσα στα αγριόχορτα , το Τσάι και το Θυμάρι.

 Μετά από 23 χιλιόμετρα , πάνω από 8 ώρες περπάτημα και 1600 μέτρα θετική υψομετρική διαφορά ένα ακόμα πανέμορφο «κομμάτι  σπάνιας  γαίας»  στην συλλογή των αναμνήσεων

 Ένα βουνό εκεί μακριά , στων συνόρων  της άκρη , στην εσχατιά της Ελλάδας . Να αποτελεί για κάποιους το τέλος και για άλλους την αρχή του ταξιδιού.

Γιώργος Καισαρίδης