Θυμάμαι χαρακτηριστικά μου υποσχόταν πως όταν σταματούσε τη δημοσιογραφία θα μου έδινε όλες τις εφημερίδες στις οποίες ήταν ανταποκριτής,  και τότε εκείνη την εποχή δεν ήταν λίγες.

Φυσικά αυτό δεν συνέβη ποτέ καθώς μετά το διαδίκτυο άλλαξαν ουσιαστικά τα πάντα και ο τρόπος με τον οποίο τα ΜΜΕ βρίσκουν αναζητούν πληροφορίες και πηγές. Η θέση του ανταποκριτή τελείωσε μέσα σε λίγα χρόνια.

Ο κυρ Βασίλης αγαπούσε παθολογικά τη Νάουσα, δεν ήταν μόνο δημοσιογράφος για περίπου 50 χρόνια παρακαλώ, ήταν φίλαθλος και τολμώ να πω οπαδός της ομάδας. Όταν η Νάουσα τον χρειάστηκε διετέλεσε και πρόεδρος της το χρονικό διάστημα 2012-13, ενώ πάντα προσπαθούσε να βοηθήσει, όσο μπορούσε και  οικονομικά.

Τα τελευταία χρόνια απ όσο γνωρίζω ζούσε στην Αθήνα αλλά πάντα ερχόταν στη Νάουσα και όταν με έβλεπε με χαιρετούσε από μακριά και μιλούσαμε.

Υπάρχει  μια γενιά αθλητικογράφων η οποία μπορεί να μην έχουν πτυχία η ειδικές γνώσεις στη δημοσιογραφία αλλά προσέφεραν, έγραψαν και γράφουν την δική τους ιστορία  στη Νάουσα και στα τοπικά ΜΜΕ. Αυτή η μεγάλη προσφορά τους θεωρώ πως  θα έπρεπε να τιμηθεί με κάποιο τρόπο ίσως από την ίδια την ομάδα, από το Δήμο, σε συνδυασμό, δεν ξέρω.

Κάποιοι έχουν ήδη πεθάνει υπάρχουν όμως και άλλοι που ακόμη δημοσιογραφούν και συνεχίζουν να προσφέρουν έργο, ο Νίκος Τζιμουράγκας, ο Λάκης ο Λαζάρου συγχωρήστε με αν ξεχνάω κάποιον. Γιατί να μην πραγματοποιηθεί  μια εκδήλωση όταν τα πράγματα θα είναι καλύτερα και να τιμηθούν και αυτοί που «έφυγαν» αλλά και αυτοί που ακόμη συνεχίζουν και αγωνιούν κάθε Σάββατο πλέον για τη Ναουσάρα.

Επίσης όλοι αυτοί και όλη η ιστορία της  Ναουσάρας  είναι επιτέλους ανάγκη κάποια στιγμή να γραφτεί. Είναι έγκλημα θαρρώ  πως  δεν έχει γίνει ήδη για μια ομάδα που έχει μεγαλουργήσει στο παρελθόν και ακόμη μνημονεύεται σε όλη την ποδοσφαιρική πιάτσα.

Σας κούρασα, καλό παράδεισο κυρ Βασίλη, θα σ’ αγαπάμε πάντα.

Τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους δικούς του ανθρώπους

Μαρία Ζαφείρκου

Βαλάντης Λιόλιος