Και ο λαϊκός κόσμος, τα κατώτερα οικονομικά στρώματα που βράζουν στο ζουμί τους, αγωνίζονται να πληρώσουν τους λογαριασμούς και να βγάλει τσίμα τσίμα τον μήνα.

          Οι μισθοί και οι συντάξεις εξανεμίζονται τις πρώτες εβδομάδες του μήνα γιατί ο πληθωρισμός εκτινάχθηκε στα ύψη και η κυβέρνηση δίνει αυξήσεις 3%. Είναι κοροϊδία.

          Ενημέρωση αντικειμενική δεν υπάρχει. Τα κανάλια και οι δημοσιογράφοι ψεύδονται ασυστόλως, υποστηρίζουν άκριτα τους κυβερνώντες.  Έχουμε γυρίσει 50 χρόνια πίσω. Έχουν αποχαυνώσει τον κόσμο και ο Έλληνας κάθεται στον καναπέ του σπιτιού του και δεν κάνει τίποτα, δεν αγωνίζεται για τίποτα. Κοιτάζει μόνο να κάνει δημόσιες σχέσεις του χειρίστου είδους, να τα έχει καλά με το βουλευτή και το δήμαρχο για κάποια σύμβαση εργασίας ή κάποιο άλλο ρουσφέτι.  Ο περήφανος Έλληνας έχει γίνει είδος δυσεύρετο.

          Ένα ανησυχητικό φαινόμενο στις μέρες μας, είναι η άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων.  Σε περιόδους κρίσης και φτώχειας, ο φασισμός βρίσκει πρόσφορο έδαφος.  Υπάρχει και ο κόσμος της εργασίας που αγωνίζεται για δικαιώματα και για μια καλύτερη ζωή αλλά συναντάει δυσκολίες καθώς οι λαϊκές μάζες αδρανούν και αδιαφορούν.  Είναι όμως η μόνη ελπίδα.

          Όλες οι κατακτήσεις των εργαζομένων έγιναν με αγώνες, με ιδρώτα και αίμα.

          Το μέλλον είναι άδηλο και η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού δεν ξέρουμε ιστορικά που θα μας οδηγήσει.