Δύο φίλοι , γνωστοί ορειβάτες από την Νάουσα οι : Γιώργος Καισαρίδης και Κώστας Μάϊνος , μένοντας ουσιαστικά χωρίς αντικείμενο εργασίας , όπως εκατομμύρια ακόμα άνθρωποι ,αποφασίζουν να παρηγορηθούν με τον τρόπο που αυτοί ξέρουν καλύτερα και να περάσουν ένα μέρος από τον χρόνο που πλέον περισσεύει στο αγαπημένο τους Βέρμιο .
Μιλάμε για μία διαδρομή με πάνω από 30 χιλιόμετρα μήκος και πάνω από 1900 μέτρα θετική υψομετρική διαφορά . Που ξεκινάει από την Νάουσα , φτάνει στο Κεντρικό Βέρμιο κάνοντας 3 κορυφές και επιστρέφει στην Νάουσα. Γίνεται ο σχεδιασμός επί χάρτου , λαμβάνεται η πρόβλεψη καιρού , υπολογίζονται οι απαιτήσεις σε νερό και τροφή και οι δύο φίλοι είναι έτοιμοι να περπατήσουν σε γνωστά σε αυτούς «Λιμέρια» και να γεμίσουν την ψυχή και το μυαλό τους με ότι καλύτερο μπορούσαν να πάρουν , εικόνες και αύρα από αυτά που οι πρωτόπλαστοι αντίκρισαν.
Αναχώρηση λοιπόν από την Νάουσα , νωρίς το πρωί πριν ακόμα ξημερώσει , παίρνοντας πάνω από τις πηγές του Αγίου Νικολάου το μονοπάτι για το «Μουντάκι» , τον ορεινό όγκο που ξεχωρίζει από την Νάουσα , ανάμεσα στις κορυφές του Σελίου και από την άλλη μεριά της «Ντούρλιας». Σάρες , ξέφωτα , βράχια , κομμάτια με δάσος και τελικά ο δρόμος για το «Πηγαδάκι» , ένας αδιέξοδος δρόμος που ελάχιστες φορές θα δεις ανθρώπινη παρουσία. Τιτιβίσματα πουλιών , ένα γεράκι που πετούσε περήφανο ψάχνοντας για θήραμα και τίποτε άλλο , μονοπάτι για καλύβα «Γαλίτη» , λίγο νεράκι και επόμενο βήμα η κορυφή « Μουντάκι». Φανταστική θέα λόγω της διαύγειας της ημέρας. Το Σέλι και η κορυφές του από την μία μεριά , τα Πιέρια όρη στην μέση και πίσω τους ο Όλυμπος κάτασπρος να δηλώνει την κυριαρχία του στον κόσμο των Ελληνικών Βουνών. Ένα σνάκ και κατάβαση για την Ναουσέϊκη Μπάρα . Οι δύο απέναντι κορυφές καλούν τους ορειβάτες σχεδόν με ειρωνεία , μιάς και η ανάβαση για να φτάσει κάποιος δεν ήταν και λίγη . Στο διάβα για αυτές, έρημα μαντριά , έλατα και πεύκα η καλύτερη παρέα και κομμάτια με χιόνι σε μονοπάτια που θα ξαναζωντανέψουν οι τσοπαναραίοι που απέμειναν στην περιοχή το καλοκαίρι .
Οι δύο φίλοι ανηφορίζουν σχεδόν χωρίς κούραση , μιας και η ευφορία έχει πάρει την θέση της και μιλάνε για βουνά , για ποτάμια που τρέχουν αλλά και για την ίδια την ζωή , που και αυτή τρέχει και το κάθε γεγονός είναι μια πέτρα , που το νερό προσπέρασε χωρίς να μπορεί να γυρίσει πίσω «Αχ βρε ζωή, πόσο γρήγορα περνάς και μέχρι να πιούμε λίγο απ΄το γλυκό νερό σου διψάμε πάλι….». Κορυφή «Παλάτι» τα Πριόνια στο βάθος , η καρδιά του Βερμίου και δρόμοι φιδωτοί σε κάθε πλαγιά , αίσθηση ευτυχίας για την μεγαλοσύνη της φύσης και του Δημιουργού μας , γλυκό πράσινο χρώμα παντού και με τον γαλανό ουρανό αυτόν που πάντα συγκέντρωνε την «τελευταία ματιά» του κάθε ανθρώπου και τον «άπιαστο στόχο»… Η πορεία συνεχίζεται λοιπόν . Τα Αλπικά λιβάδια και οι «Κούκοι» , οι στίβες με τις αυτοσχέδιες πυραμίδες είναι στα δεξιά ,καθώς και τα υψώματα πάνω από το «Σιδεράκι» και στο βάθος φαίνεται το ορόσημο από το Φλάμπουρο, ο Γιώργος χαρούμενος λέει στον Κώστα ιστορίες για τις διαδρομές του με τα Ορειβατικά Σκι μιας και το όλο τερέν το έχει σαν δεύτερο σπίτι και τα μέρη είναι γνωστά και οικεία . Κορυφή «Φλάμπουρο» το καλύτερο παράθυρο για θέα στο Άνω Σέλι , το περήφανο Βλαχοχώρι που άνθησε στο παρελθόν και την «Μπελίτσα» , την ομορφούλα , το ρέμα που ακούγεται να τρέχει , και με καημό λέει την πικρή Ιστορία, το πώς οι πόλεμοι ξεκλήρισαν το όμορφο χωριό ,όπως και τόσα άλλα στην πληγωμένη μα συνάμα περήφανη Ελλάδα μας…. Μια φευγαλέα ματιά ακόμα , σε αυτό που δεν χορταίνεται ,στην Θέα και στον Ορίζοντα ,που σου έδειχνε κορυφές πάνω από τα Μαρτυρικά χωριά Μεσόβουνο και Κατράνιτσα και βουνά της περιοχής , το Άσκιο , το Βίτσι , το Βαρνούντα.
Δρομολόγιο επιστροφής λοιπόν, με πορεία προς στις «Τρείς Οξιές» και στον δρόμο που έρχεται από τα «Μεγαρεμιώτικα καλύβια» και το «Σιδεράκι». Ο «Τρούλος» οι κεραίες που είναι πάνω από το χιονοδρομικό μας κέντρο αλλά και δεξιότερα το «Άγιο Πνεύμα» είναι μπροστά μας, οι φωτογραφικές μηχανές έχουν πάρει φωτιά , αλλά μην λέμε ψέματα ο αέρας του βουνού και η αίσθηση ελευθερίας που έχεις εκεί δύσκολά μεταφέρονται με φωτογραφίες και διανθισμένα κείμενα , είναι σαν κάποιος να τρώει και ο απέναντι να προσπαθεί να καταλάβει την αίσθηση της γεύσης ….
Μπροστά σε λίγο η μικρή λούτσα με το όνομα «Ναουσέϊκη Μπάρα» , το νερό μαγνητίζει τα μάτια και η αντανάκλαση του τοπίου στα ήρεμα νερά μοιάζει πύλη για μια άλλη διάσταση για κάτι μαγικό .Ένα ερέθισμα για ιστορίες σαν αυτές που οι γιαγιάδες κάποτε έλεγαν στα εγγόνια τους , όταν δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα και η νύχτα ήταν ευκαιρία το μυαλό να ταξιδέψει και να πλάσει άλλα πράγματα που σήμερα η τηλεόραση και το ίντερνετ έχουν σκοτώσει…
Σε εκατό μέτρα μπροστά ένα σταυροδρόμι και στην μέση ένας «κρυφός δρόμος» , ο Κώστας, μάστορας στα μονοπάτια και στην χαρτογράφηση «παίρνει τα ηνία» , και η πορεία τώρα είναι για το «Μαυρόλακο» αυτόν που στο παρελθόν υλοτόμοι με μέσα θεμιτά, με το τσεκούρι και τον ιδρώτα τους έκοβαν τα αναγκαία ξύλα για να περάσει η οικογένεια στην Νάουσα τον βαρύ χειμώνα . «Σβάρνες» και μικρά αχνά μονοπάτια σχεδόν παντού , ο δρόμος για το «Κριάχορο» μπροστά και το τελευταίο μονοπάτι που οδηγεί στην «Βέρβερα» πριν τον πολιτισμό που όλοι θέλουμε και όμως κατά καιρούς όλοι μισούμε θανάσιμα , πόσο περίεργο συναίσθημα…
Τελευταία πράξη λοιπόν , με τα βρύα και την ιδιαίτερη βλάστηση του τόπου πάνω από το στρατόπεδο, του Μαυρόλακου , αυτού που σε «εκτοξεύει στο Βέρμιο» και είναι η ατραπός του κάθε περιπατητή που αναζητά τη διέξοδο στην κορφή και το βασίλειο του Ορίζοντα .
Απόγευμα πλέον , λίγο πριν «σμουριάσει» οι δύο φίλοι , που τόσα και τόσα βουνά είδαν παρέα , αγναντεύουν από το πατάρι κάτω από το παρατηρητήριο του στρατού το βουνό , αυτό που με σεβασμό περπάτησαν , αυτό που τους επέτρεψε να το πατήσουν , αυτό που αγέρωχο είδε την ιστορία του τόπου να περνά από μπροστά του στην πάροδο των αιώνων…
Χαρά , ικανοποίηση και επιστροφή στην τρέλα του Κορονοϊού και της ανησυχίας του τοπίου που θα διαμορφωθείς οικονομικά , κοινωνικά , και φυσικά ατομικά για τον κάθε άνθρωπο, που ζει ένα ιδιαίτερο κομμάτι της ανθρώπινης πορείας στην Γη. αυτήν που οι επιστήμονες μετράν με στατιστικά στα οποία , εμείς «οι μικροί» , είμαστε μονάδες ….
Και όμως για αυτούς τους δύο σήμερα , χθες , αύριο , θα υπάρχει κάτι ακόμα να προσδοκούν. Η φιλία , η συνοχή , η εκτίμηση , η συνεργασία , η αγάπη , η κατανόηση , όλα αυτά που το βουνό εμφύσησε στην καρδιά και πιο πολύ στην ψυχή τους , και θα μπορούσε να ήταν μία αρχή για όλο τον κόσμο , για μία καλύτερη ζωή που ο συνάνθρωπος θα δίνει στον απέναντι μια «χείρα βοηθείας» στους δύσκολους καιρούς που έρχονται …..