Του Ηλία Τσέχου
Ψιλοβροχές και πέρα δώθε ομίχλες, δεν άφησαν εμπόδια ν΄απαχθώ από την παρέα χαράματα και να αναδυθούν σπάνιες ιερές αιώνιες ανταμώσεις, μιας περιδιάβασης που σχεδιάσαμε, θαυμάζοντας την ιστορία του τόπου, που γελά, πονά, πληγεί... Μιας ξεδιάντροπης νοοτροπίας και σύγχυσης πολιτών, πολιτιστικών συλλόγων, φορέων, Δήμων και Κοινοτήτων, με το περιβάλλον, την αγάπη στη φύση, τη μη απόρηψει σκουπιδιών όπου λάχει... Μίας ζωής που μηδενίζεται, ασφυκτιά ανεπιστρεπτί, επιμένοντας όμως στο πέταγμα, στο αγνάντεμα, αετοί και γεράκια, ελπίδας δράσεων, ανατροπών, ορθότητας, Παιδείας!!!
Σταματούμε στο θέατρο Μίεζας, 2ου αιώνα π.Χ, 2ο έτος παραχωρημένο σε θεατρικές παραστάσεις κι ακριβές τοπικές εκδηλώσεις, έστω με ελάχιστες θέσεις, εκεί, κοντά, μέσα σε 30 στρέμματα και το Γυμνάσιο, η Σχολή Αριστοτέλους, ανηφορούμε προς τον Τάφο των Αθλητών, στη Ρουντίνα Κοπανού Νάουσας,
με αφθονία, πληθώρα, καρποφόρα, ρίψη σκουπιδιών, στην μέση του δρόμου, να τρελαίνεσαι... εκατό μέτρα κάτωθεν του τάφου, του φροντισμένου ρωμαλέα, των επιδόσεων και νικών αγώνων, εννέα αθλητές ενταφιασμένοι, με πέντε τάφους. λαξευτούς, τριγύρω που αναδείχτηκαν δεκαετία του 50 και τώρα ξαναθαμένοι από την φύση!
Προχωρούμε έκθαμβοι, ανησυχούντες, διορατικοί, χαιρετίζοντας τον τάφο στον αρχαιολογικό χώρο Μαρίνας, ευχόμενοι να τύχει αναλόγου στεγάστρου και περίφραξης του Τάφου των Αθλητών Μίεζας και καθαρισμό μπαζών, σκουπιδιών, σαν λουλούδια απλωμένων, αγριολούλουδα, φτάνοντας στα '' Θάματα και Πράματα '' των έργων της ΤΑΠ, στον Διαδριατικό Αγωγό Φυσικού Αερίου, ένα τεράστιο εργοτάξιο δισεκατομμυρίων, με μαύρους σωλήνες θηρία, 1,20 cm διαμέτρου και 20-30 μέτρα μήκους , θεαματικό μες στις ομίχλες, που εισβάλει από Τουρκία, διασχίζοντας Θράκη, Μακεδονία, προχωρά Αλβανία και υπόγεια δια θαλάσσης στην Ιταλία, η οποία θα διανέμει το '' προϊόν '' σε όλη την Ευρώπη!!!
...Και το θαύμα θαυμάτων της ημέρας, εκεί, στα Πολλά Νερά και άνωθεν, ανταμώνοντας την ομάδα αρχαιολόγων ΕΦΑ ΗΜΑΘΙΑΣ - Εφορία Αρχαιοτήτων Ημαθίας - πλάι, δίπλα των έργων της ΤΑΠ αγωγών φυσικού αερίου, να σκάπτουν, να σκουπίζουν, να χτενίζουν σκελετούς και οστά σε ολοζώντανα κόκκινες χρώσεις, ένα νεκροταφείο ύστερων ρωμαϊκών- παλαιοχριστιανικών χρόνων, 3ου - 4ου μ,Χ αιώνα, 1700 χρόνια πριν !!! Οι ευγενείς αρχαιολόγοι δουλεύοντας , μας ομιλούν και μας τονίζουν πως στους φρεσκοσκαμένους τάφους συναντούμε συνοδευτικά αντικείμενα, κτερίσματα, αβαφή αγγεία, χάλκινα νομίσματα, κοσμήματα και... δάκρυα διαπερνούμε αντικρίζοντας σε έναν τάφο, το σφιχταγκάλιασμα μάνας και υιού να μας συνθλίβει, δεμένοι μαγικά, και μάλιστα η κεφαλή της μητέρας να γέρνει πικρά προς τον θάνατο, ζωγραφίζοντας ανεξίτηλα , εδώ και χιλιετηρίδες, την αέναη αγάπη μάνας στο παιδί της! Έτσι εκστασιάζομαι, ενταφιάζομαι, νυν και αεί... Σας ευχαριστούμε, σας ευχαριστώ, ώστε κι εγώ να κυλώ αρμενίζοντας στον τόπο όπου γεννήθηκα, ανέκαθεν μάλλον, ως ποιητής, αυτό μ' απομένει!