Να ρωτούν φωτισμένα, αθώα, φλογερά, ανθισμένα, με σοφία μικρών, εξαίσιων αγαλμάτων: '' Πως έρχονται τα ποιήματα στο στόμα '' / '' Πότε γεννήθηκες ποιητής '' / '' Τι ζητά η ποίηση στο παζάρι...'' /
'' Αν γράφουν και οι γονείς σου ποίηση '' / '' Αν η ποίηση είναι ρατσισμός ''
/ '' Ποιητή εμείς δεν θέλουμε να μεγαλώσουμε '' ...
Τα άφησα να ρωτούν, να με θυσιάζουν θνητό, για να αγαπήσουμε την ειρή-
νη, να μην υπάρχει φόβος κι απειλή, απάνταγα αέρας και καρπός, με μολύβι, λόγο,αιτία και φωτογραφίζοντας το χρόνο...Δεν θέλαμε να τελειώσει αυτό το μεσημέρι μας, έπεφτε ψηλή, υγρή, ανοιξιάτικη βροχή, σαν αυλή στο σχολείο...Αποκρούσαμε, απομονώσαμε τον πόλεμο, πολλών κακών βία, να
ε ί μ α σ τ ε διαφορετικοί, είμαστε διαφορετικοί αλλά ίσοι ...
Αχ! Πόσο αγαπήσαμε τούτη τη συνάντηση, τα μαθήματα που πήρε
και έδωσε το κάλεσμα από τις κυρίες του νηπιαγωγείου : Πόπη Γουδίνου, Έφη Τσιόγκα, Τασούλα Καρασταμάτη, επιμένοντας πως διαβάζουμε ποιήματα κάθε μέρα και με κάθε ευκαιρία , όχι μόνο 2,3,4 φορές το χρόνο επαιτειακά !!!
Σας φιλώ αρχάγγελα, αγαπητά παιδιά μου, σας ευχαριστώ σαν τα πε-
ούμενα... Σαν τα πουλιά που / Πετούν πετούν / Και δεν κουράζονται /
Σε όποιο κλωνάρι κάθονται / Ξεκουράζονται
