Με εκκίνηση την πόλη του Λιτοχώρου πήραν το μονοπάτι για την κορφή Γκόλνα , πέρασαν απέναντι από τα βράχια της Ζιλνιάς και βλέποντας τις ψηλότερες κορυφές Άγιο Αντώνιο , Σκάλα και Μήτικα ανέβηκαν στην Γκόλνα.  Και όλα αυτά μέσα από ένα πέπλο χιονιού που βεβαίωνε ότι ο Χειμώνας μπήκε για τα καλά και ο Ολολαμπής όγκος του βουνού ,των 12 θεών ,της γοητευτικής μυθολογίας μας, αποκτούσε ακόμα μία φορά τον μανδύα που το κάνει ευδιάκριτο από πολύ μακριά. Σε ένα μικρό ξέφωτο ξεπρόβαλε λοιπόν η Γκόλνα ( η Γυμνή ) με μόνο 1032 μ. υψόμετρο , ένας νάνος σε σχέση με τις ψηλότερες κορφές,  μα με χάρη και θέα που έδιναν και εδώ αξία.

 Ο Ενιπέας από κάτω άρχισε να κάνει αισθητή την παρουσία του με τον ήχο του άρχοντα που διατρέχει το ψηλότερο βουνό της χώρας μας , η κάθοδος προς της πηγές που τον εμπλούτιζαν ξεκίνησε , και στην διαδρομή οι τρείς ορειβάτες πριν χαθούν στην σκιά του δάσους , μαγεύτηκαν αγναντεύοντας μακριά εκεί που το βλέμμα πάγωνε  και ζεσταινόταν ταυτόχρονα στην κορφή της Ελλάδος, στο θρόνο του Δία , στον κόσμο του αγριοκάτσικου και του βοριά που παγώνει τα πάντα στο πέρασμα του.

 Ένα όμορφο ξύλινο γεφυράκι ξεπρόβαλε , και δεξιά του οι πηγές της Καστάνας , με τα νερά να γλιστράν ανυπόμονα για να ενωθούν με τον Ενιπέα. Η μουσική των νερών η καλύτερη ορχήστρα και η υγρασία που ανέβαινε προς τα σύννεφα το καλύτερο σκηνικό.  Επιστροφή προς το Λιτόχωρο μέσα από την κλασική διαδρομή στο φαράγγι. Βράχια και δέντρα ένα στα περισσότερα σημεία , μια συμμαχία επιβίωσης που επιβάλει η φύση , και σε λίγο οι περίφημες Πόρτες , το σημείο που μέσα από τα γκρέμια βλέπεις την πόλη, και λίγο πιο κάτω την θάλασσα σχεδόν να την αγκαλιάζει.

  Την θάλασσα μας.  Πόσο τυχεροί σαν Έλληνες αισθάνθηκαν οι τρείς στην αγκαλιά του Ολύμπου με θέα το Αιγαίο , πόσο μικροί , μα και πόσο ευνοημένοι . «’Όλα και αν τους τα έπαιρναν η ψυχή τράφηκε άλλη μία φορά με το Νέκταρ της ζωής , με την ουσία που μας κάνει να προσδοκούμε το καλύτερο , με την αύρα που ακόμα και μετά την λήξη της ύπαρξης μας επιστρέφει πίσω για να γίνει ηλιαχτίδα εκεί που όλοι κοιτάν…»

  Όλυπος , κομμάτι της ιστορίας μας και παγκόσμια κληρονομιά, μέρος της ορεινής χώρας μας ,που σε περιόδους σκλαβιάς δεν έπαψε να είναι σύμβολο της ελευθερίας του πνεύματος , πηγή φωτός και γνώσης, και έκανε πολλούς να την αγαπήσουν και περισσότερους να την φθονήσουν.