Αρχείο
- Παρασκευή, 03 Απριλίου 2015
Του Θανάση Μυλωνά
Εδώ Πολυτεχνείο – εδώ Πολυτεχνείο!
Από το Νοέμβρη του 74’, στο Νοέμβρη του 2014.
Από την εξέγερση στη συνθηκολόγηση!
Από την ανατροπή στην επιβολή!
Από την εξάρτηση στην υποτέλεια!
Από τους συνταγματάρχες στους τεχνοκράτες!
Από τα ανδρείκελα στους κομπάρσους!
Από την εισβολή του τανκ στην κατάργηση του ασύλου!
Από τη διχοτόμηση της Κύπρου στην αμφισβήτηση της εθνικής μας κυριαρχίας.
Από το «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» στα συσσίτια, στα αποστεωμένα πανεπιστήμια και στη μιντιακή δημοκρατία.
Και όμως 41 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο συνεχίζει να εκπέμπει μηνύματα, σαν ένας ξεχασμένος φάρος σε κάποια άγονη γραμμή. Μπορεί να πέρασε σχεδόν μισός αιώνας από τα δραματικά γεγονότα, μπορεί οι πρωταγωνιστές εκείνων των στιγμών στην πορεία να απεμπόλησαν τα ιδανικά για τα οποία πάλεψαν, πολλοί εξ’ αυτών από επαναστάτες έγιναν υπηρέτες του συστήματος, όμως η φλόγα που άναψε τότε εξακολουθεί να σιγοκαίει στις καρδιές του ελληνικού λαού. Μια σπίθα περιμένει για να θεριέψει και πάλι, να φουντώσει, να κάψει σαν λαίλαπα το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό μας σύστημα. Και θα έρθει αυτή η ώρα πάλι από μια τέτοια γενιά, όπως εκείνη του 74’, με διαφορετικό στυλ, με άλλη κουλτούρα, με άλλα μέσα, με τα ίδια όμως ιδανικά, τις ίδιες αναζητήσεις, τα ίδια οράματα.
Γιατί αυτά που έλειπαν τότε, λείπουν και σήμερα, η σήψη του τότε πολιτικού συστήματος είναι ίδια με τη σημερινή, οι ίδιοι εθνικοί κίνδυνοι που υπήρχαν τότε, υπάρχουν σήμερα και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό. Δυστυχώς στη χώρα μας η ιστορία επαναλαμβάνεται και το χειρότερο όχι ως μια κακόγουστη φάρσα αλλά ως μια ωμή πραγματικότητα.
