Της Τζωρτζίνας Αθανασίου

     Όταν φτάνει στα αφτιά μας μια καινούργια πληροφορία ή μια νέα γνώση, προσπαθούμε αυθόρμητα να την ταιριάξουμε με κάτι που έχουμε ήδη κατά νου. Κατ’ αυτόν τον τρόπο την αξιολογούμε για την ορθότητα και την ακρίβειά της, έτσι, ή την αποδεχόμαστε ως σωστή ή την απορρίπτουμε κρατώντας την στη μνήμη μας ως λανθασμένη. Σε περίπτωση βεβαίως, πράγμα που είναι και το πιο σύνηθες, που δεν υπάρχει προηγούμενη γνώση επί του θέματος  πρέπει το οικοδόμημα να στηθεί εξ αρχής, αλλιώς το νέο μας απόκτημα θα παραμείνει στο περιθώριο ως αναξιόπιστο.

Της Τζωρτζίνας Αθανασίου

Όταν αγαπάς κάποιον, θέλεις να είναι ευτυχισμένος. Να είναι με ανθρώπους που τον αγαπούν, που τον προσέχουν, που καταλαβαίνουν τα λάθη του, που επουλώνουν τις πληγές του και που μέσα από τη μοναδικότητά του, του επιτρέπουν να ελευθερώσει όλο το δυναμικό που κρύβει. Όλη την ελπίδα και προοπτική. Όταν αγαπάς κάποιον, θέλεις το καλύτερο για εκείνον, θέλεις να του μιλούν γλυκά, να αναδεικνύουν τις δυνατότητές του, να υπογραμμίζουν τη σπουδαιότητά του και όλοι να του αναγνωρίζουν τον μόχθο της προσπάθειας και την επιτυχία. Όταν αγαπάς κάποιον, θέλεις επίσης να είσαι μαζί του. Όταν αγαπάς κάποιον, πρέπει να σέβεσαι τις επιλογές του ακόμα και αν εσύ δεν είσαι μια από αυτές.

Της Τζωρτζίνας Αθανασίου

Να τα βάλουμε λίγο στη σειρά, μπας και βγάλουμε μιαν άκρη…Ας πούμε ότι θέλεις να πας εκδρομή. Τι κάνεις λοιπόν; Μόλις σου ‘ρθει η ιδέα μπαίνεις στο αυτοκίνητο και ξεκινάς; Και γιατί δηλαδή να πας με το αυτοκίνητο και όχι ΚΤΕΛ; Και προς τα πού θα στρίψεις, και πόσο θα λείψεις, και τι ρούχα θα πάρεις μαζί; Καλοκαιρινά; Χειμερινά; Βατραχοπέδιλα θα πάρεις; Θα χει λαγκάδια και βουνά; Η αμμουδιές και παραλίες; Κάμπινγκ ή ξενοδοχείο; Προϋπολογισμός; Συγκεκριμένος ή «έχει ο Θεός»;;;…εμ!